Tadeusz Różewicz napisał „Śmierć w starych dekoracjach” ponad pięćdziesiąt lat temu, wydawać by się mogło, że to szmat czasu zwłaszcza przy tak pędzącym świecie, w którym to, co wydarzyło się, lub miało miejsce kilka tygodni temu to już staroć niewarta uwagi.
Tak mogłoby się wydawać, ale nie w przypadku powyższego opowiadania — tu wszystko jest bardzo aktualne no może poza kilkoma szczegółami technicznymi: zamiast lirów we Włoszech mamy euro i kilka dolarów nie wystarczy z pewnością na opłacenie w Rzymie noclegu, wyżywienia i biletów do muzeum, cała reszta jest aktualna aż do bólu- natura człowiecza pozostaje niezmienna, nie ulega inflacji, chyba że na przestrzeni dziesiątków tysięcy lat.

„Śmierć w starych dekoracjach” to dzieło drogi, wędrówki człowieka nie tyle przez tę rzeczywistość tu i teraz, w większym stopniu jest to wędrówka w głąb samego siebie, odkrywanie siebie na nowo niby wszystko znajome a jakże odmienne; wystarczy, że los rzuci nas w inne środowisko, w inny świat, inną kulturę i obyczaje i już możemy sobie zadawać pytania, porównywać, dziwić się, mamy szerszy wgląd, inną perspektywę, patrzymy na to, co nas otacza w tym nowym świecie zupełnie odmiennie, odbieramy rzeczywistość w sposób sprzeczny od naszych wyobrażeń o tej rzeczywistości: to, co dotychczas w naszym wyobrażeniu było wielkie stać się może małe i na odwrót: to, co z pozoru nie istotne, niezauważalne przybiera zupełnie inną formę: dostrzegamy to, wnikamy w to i dziwimy się, że dotychczas tego nie widzieliśmy tak wyraźnie, a tym samym nie docenialiśmy tego bytu w stopniu, na jaki zasługuje.
Tadeusz Różewicz do autorów „łatwych i lekkich” nie należy, ale czyta się go z ogromną przyjemnością, Różewicz potrafi wniknąć w nieprzeniknione, potrafi wgryźć się w sprawy i tematy, których inni unikają.

Dodatkowym atutem pisarza jest lekkość w wyrażaniu swoich myśli, przychodzi mu to naturalnie: nie jest to: wypocone, napuszone, pompatyczne i wzniosłe, jest zwyczajne, potoczne, niekiedy nawet nieco trywialne — dzięki temu niezwykle prawdziwe i przekonujące.
Książka dość wymagająca, styl od refleksyjnego do impulsywnego potrafi nieco uśpić i nagle krzyknąć wprost do ucha: trochę Prousta z jego senną narracją, w innym zaś miejscu nieprzewidywalny i nieco szalony w swych pomysłach niczym Gombrowicz. Polecam.

Tadeusz Różewicz napisał „Śmierć w starych dekoracjach” ponad pięćdziesiąt lat temu, wydawać by się mogło, że to szmat czasu zwłaszcza przy tak pędzącym świecie, w którym to, co wydarzyło się, lub miało miejsce kilka tygodni temu to już staroć niewarta uwagi.
Tak mogłoby się wydawać, ale nie w przypadku powyższego opowiadania — tu wszystko jest bardzo aktualne no może poza...

W czasach szkolnych poznałam (bardzo) wybiórczo twórczość poetycką Tadeusza Różewicza, ale nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jakie wywiera ona dzisiaj. Na studiach zalecano nam czytanie jego dramatów, co również mnie nie porwało. Dziś jednak zaczynam dostrzegać to, co większość osób - był to wyjątkowy twórca, nad którego dziełami powinniśmy się pochylić.

"Śmierć w starych dekoracjach" to krótka forma, łatwa do przyswojenia i zarazem przystepna, jeśli ktoś chciałby nieco zbliżyć się do pisarstwa Różewicza.
Opowieść snuje się dość powoli, razem z bohaterem lecimy samolotem, spędzamy czas w Rzymie, poznajemy jego myśli, spostrzeżenia i emocje. Wokół nas roztacza się tradycja, spuścizna wieków skonfrontowana z nowoczesnością i postępem.

W czasach szkolnych poznałam (bardzo) wybiórczo twórczość poetycką Tadeusza Różewicza, ale nie wywarła na mnie takiego wrażenia, jakie wywiera ona dzisiaj. Na studiach zalecano nam czytanie jego dramatów, co również mnie nie porwało. Dziś jednak zaczynam dostrzegać to, co większość osób - był to wyjątkowy twórca, nad którego dziełami powinniśmy się pochylić.

"Śmierć w...

Książka skłania do refleksji i zawiera wiele ponadczasowych stwierdzeń, pasujących do występujących obecnie zjawisk.

Książka skłania do refleksji i zawiera wiele ponadczasowych stwierdzeń, pasujących do występujących obecnie zjawisk.

To opowiadanie jest podobne do filmu "Wielkie piękno" - jest Rzym, mieszanie sacrum z profanum, kultury wysokiej z niską, historia, kapitalizm, sztuka, podobny bezstronny obserwator, który przysłuchuje się zwykłym, nudnym rzymskim sytuacjom, co jakiś czas wygłaszając zdania, które mamy ochotę podkreślać.
Jednak, niestety, widać tutaj, że Różewicz w prozie najlepiej sprawdza się w krótkich, kilkunastostronnicowych opowiadaniach. "Śmierć w starych dekoracjach" jest wprost niewiarygodnie rozwleczona, gdyby miała o 80 stron mniej robiłaby większe znaczenie.

To opowiadanie jest podobne do filmu "Wielkie piękno" - jest Rzym, mieszanie sacrum z profanum, kultury wysokiej z niską, historia, kapitalizm, sztuka, podobny bezstronny obserwator, który przysłuchuje się zwykłym, nudnym rzymskim sytuacjom, co jakiś czas wygłaszając zdania, które mamy ochotę podkreślać.
Jednak, niestety, widać tutaj, że Różewicz w prozie najlepiej sprawdza...

Po przeczytaniu tej książki mogę z całą pewnością stwierdzić, że Różewicz był po prostu genialnym pisarzem. Zachwycił mnie już poezją (szczególnie debiutanckim tomem pt. "Niepokój"),oraz dramatami, a po ukończeniu "Śmierci..." również prozą. Ta krótka powieść to ciekawa podróż wgłąb umysłu zwyczajnego człowieka - jednocześnie bliska sercu i zaskakująca w swej wymowie.

"Oczywiście nikogo nie można zmuszać, aby podziwiał piękno, to nie jest kara, to jest łaska. Ale czy my, ludzie nowocześni, jesteśmy godni tej łaski?"

Po przeczytaniu tej książki mogę z całą pewnością stwierdzić, że Różewicz był po prostu genialnym pisarzem. Zachwycił mnie już poezją (szczególnie debiutanckim tomem pt. "Niepokój"),oraz dramatami, a po ukończeniu "Śmierci..." również prozą. Ta krótka powieść to ciekawa podróż wgłąb umysłu zwyczajnego człowieka - jednocześnie bliska sercu i zaskakująca w swej...

Różewicz to pisarz, jakiemu powinno poświęcić się uwagę. "Śmierć..." nie stanowi zbyt długiej formy, więc można jej poświęcić nieco czasu. Tok opisu, refleksji "bohatera" w wysokim stopniu wciąga a czasem nie. Jest to Różewicz. Może dzieła wielkich person są trudne w czytaniu? Jeśli nie idzie, to nie brać się za to. Można co innego. Ale mi się spodobało, mimo przeleżało nieco na półce.

Różewicz to pisarz, jakiemu powinno poświęcić się uwagę. "Śmierć..." nie stanowi zbyt długiej formy, więc można jej poświęcić nieco czasu. Tok opisu, refleksji "bohatera" w wysokim stopniu wciąga a czasem nie. Jest to Różewicz. Może dzieła wielkich person są trudne w czytaniu? Jeśli nie idzie, to nie brać się za to. Można co innego. Ale mi się spodobało, mimo przeleżało...