Jesteśmy społecznością, która kocha książki

II część „Malowanego Człowieka” wprowadza nas w właściwą historię. Nadal jest wprowadzeniem, jednakże wszystko zmierza w jednym kierunku. Rojer, Leesha oraz Arlen szukają swojego miejsca w świecie zdominowanym przez demony. Każdemu z nich czegoś brakuje, a gdy wreszcie dochodzi do konfrontacji, odnajdują dzięki sobie drogę.
Część II różni się od pierwszej, chociażby tym, że postacie nie są już dziećmi, a dorosłymi ludźmi. Spotykają ich na drodze przeszkody, pułapki, jak i ogromne straty, ale jak wiadomo – takie sytuacje powodują, że bohater staje się jeszcze silniejszy.
W ten oto sposób powstaje nam trójka bohaterów, którzy będą walczyć z demonami, odkrywać ich tajemnice oraz zbawiać pozostałe ludy.
Niby wszystko pięknie, ale podczas lektury coś mi zgrzytało, a mianowicie zachowania postaci. Mamy potężnego wojownika, który masowo zabija demony z zimną krwią, ale jest bardzo nierozwinięty uczuciowo. Leesha zachowuje się jak w poprzedniej części, a jest już dorosłą kobietą. Jedyną postacią, która zachowuje się adekwatnie do swojego wieku, jest Rojer. Uczucia są potraktowane po macoszemu, uproszczone. Z jednej strony mamy wielkiego wojownika, a z drugiej – 30-latka z mentalnością 15-latka. Każde z uczuć jest opisywane w sposób sztampowy, przez co powieść traci w oczach. Fabuła pędzi, a rozwój uczuciowy postaci stoi w miejscu i nie ma ochoty się ruszyć.
Mam nadzieję, że w następnej części Arlen, Rojer i Leesha będą bardziej rozwinięci oraz dojrzali. Bo wiek nie czyni dojrzałym ;)

II część „Malowanego Człowieka” wprowadza nas w właściwą historię. Nadal jest wprowadzeniem, jednakże wszystko zmierza w jednym kierunku. Rojer, Leesha oraz Arlen szukają swojego miejsca w świecie zdominowanym przez demony. Każdemu z nich czegoś brakuje, a gdy wreszcie dochodzi do konfrontacji, odnajdują dzięki sobie drogę.
Część II różni się od pierwszej, chociażby tym, ...