Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Opinia typu "niby nie spoiler, no ale..."

Książka jest potwornie nierówna. Momentami akcja jest ciekawa, intryga dość wciągająca, a Śródziemie jest takie, jak wszyscy lubią (ok, z plot-twistem, ale jednak). Niestety, akcja rozkłada się na łopatki, leży i kwiczy w momentach, kiedy autor musiał działać sam - w realiach, które musiał sobie stworzyć samodzielnie (czyt. w krainach, których Tolkien nie opisał tak szeroko we "Władcy" czy w "Hobbicie"). Widać, że nie mając podparcia, nie starczyło siły wyobraźni, a szkoda, bo przez większość czasu szło autorowi nieźle.

Pierwsze dwie części są naprawdę niezłe - głównie dlatego, że doskonale wiemy, jak wyglądała historia z punktu widzenia Tolkiena, dlatego zobaczenie jej z innej strony, nie tak chlubnej, jak zapamiętaliśmy, jest ciekawym zderzeniem i nawet daje do myślenia. Gandalf, Aragorn, Faramir i inni, nakreśleni z innej perspektywy nieco nawet zyskują.

Całość dla mnie wyhamowała i wręczy wywaliła się na pysk gdzieś w 1/4 (?) 1/3 (?), kiedy dostaliśmy gigantyczną, ciągnącą się przez kilkanaście (u mnie kilkadziesiąt, bo Kindle) stron ekspozycję, przetkaną filozoficzną gadką, która sprawiła, że każda strona była bólem i cierpieniem. Ogólnie autor nie może podarować sobie pchania na siłę ekspozycji w twarz czytelnika - może uważa, że czytelnik to przegapi i w panice chce tego uniknąć, albo uważa, że czytelnik jest półgłówkiem - tego nie wiem.

Ogólnie pomysł uważam za ciekawy - alternatywne spojrzenie na Wojnę o Pierścień jako twór propagandy i przekaz historii napisanej rękami zwycięzców zapalił mnie do książki w sposób niesłychany. Wykonanie...momentami pozostawia wiele do życzenia. Bohaterowie w większości niestety są nużący - prawie każdy jest super-mózgo-szpiego-politykiem, który potrafi przejrzeć na wylot każdą intrygę (ha ha! przejrzałem cię, mości szpiegu, a wiesz dlaczego? Bo zrobiłeś tak i tak, a jakbyś nie był szpiegiem, tylko szaraczkiem, to zrobiłbyś tak i tak! To dlatego wiedziałem, haha!).

Miejscami akcja zatrzymuje się na rzecz masy pobocznych opowiadanek, które z jednej strony są ciekawe, bo budują świat, z drugiej strony, nie wiadomo do końca, czemu mają służyć. Więc tutaj zależy, co kto lubi.

To, co nie podobało mi się bardzo to wizja Umbaru na widok której Edward Said nakryłby się nogami, obślinił ze złości i wykrzyczałby: "O to właśnie chodziło w moim traktacie o Orientalizmie". Nawrzucane do jednego gara rzeczy które kojarzą nam się z "egzotycznym wschodem" (a jakże), mamy baktriany, kebaby, shishe, chaczapuri, jurty i bogowie wiedzą co jeszcze, dosmaczone szpiegowską intrygą, o której pisałam wyżej, zamieszane łyżką umaczaną uprzednio w Atlasie Śródziemia i gotowe (podawać z typowym orientalnym chlebkiem, bo tego klient oczekuje).

Aspekt, na który widziałam, że kilka recenzujących osób się skarżyło - a mianowicie, użycie historii "LOTRa" do manifestacji poglądów politycznych autora i pokazanie Mordoru (Rosji) w zderzeniu z dyskursem (kłamliwym?) reszty Śródziemia (Europy) pozostawiam bez komentarza - nie znam się na tym, nie skupiałam się na szerszym spektrum i dalszym wydźwięku tej książki. Mam za to do przeczytaniu krótki esej autora, w którym pisze on pokrótce, czemu dzieło to powstało. Może po przeczytaniu go coś mi w głowie zaświta. Na razie zostawiam to jako taką o! sobie myśl, która może rozwinę, jeśli ww. esej do czegoś mnie natchnie.

Czy polecam przeczytać? - raczej tak, bo jest to chyba jedyne takie dzieło przedstawiające Śródziemie w nieco krzywym zwierciadle. Jeśli ktoś nie zwraca uwagi aż tak bardzo na kwestie, które wspomniałam, to może nawet książka mu się spodoba

Opinia typu "niby nie spoiler, no ale..."

Książka jest potwornie nierówna. Momentami akcja jest ciekawa, intryga dość wciągająca, a Śródziemie jest takie, jak wszyscy lubią (ok, z plot-twistem, ale jednak). Niestety, akcja rozkłada się na łopatki, leży i kwiczy w momentach, kiedy autor musiał działać sam - w realiach, które musiał sobie stworzyć samodzielnie (czyt. w...

Przeczytałam to opowiadanie zaraz po obejrzeniu filmu na Netflixie, bo nie mogłam uwierzyć, że King napisałby coś tak bardzo złego (film jest naprawdę zły). Na szczęście, zgodnie z moim przeczuciem, opowiadanie okazało się dużo lepsze od adaptacji, jednak nie jest bez wad. Choć jest to dzieło krótkie, czułam, że się ciągnie, i że brnie się przez nie, jak brną bohaterowie, grzęznąc raz po raz w błocie. Scena miedzy Becky a Rossem, choć w teorii bardzo dynamiczna, była dla mnie niespodziewanie statyczna i wlekła się mozolnie strona za stroną. Choc rozumiem, jaki cel mógł mieć King/Hill, pisząc w taki sposób, nie trafiło to do końca do mnie.

Ogólnie mam wrażenie, że King ostatnimi czasy pisze wszystko, manifestując przy okazji ogromne samozadowolenie. Dosłownie w zdaniach, porównaniach, odwołaniach do popkultury widziałam, jak autor patrzy na nas, czytelników, łamiąc czwartą ścianę, robi gest "pistolety z palców" i mruga do nas, mówiąc: "Ale jestem cool"...

Przeczytałam to opowiadanie zaraz po obejrzeniu filmu na Netflixie, bo nie mogłam uwierzyć, że King napisałby coś tak bardzo złego (film jest naprawdę zły). Na szczęście, zgodnie z moim przeczuciem, opowiadanie okazało się dużo lepsze od adaptacji, jednak nie jest bez wad. Choć jest to dzieło krótkie, czułam, że się ciągnie, i że brnie się przez nie, jak brną bohaterowie,...

Chyba moja ulubiona część serii (z trzech dotychczas przeczytanych). Im dalej w las, tym bardziej dochodzę do wniosku, że główny bohater jest niezniszczalny, ale kiedy się człowiek już z tym pogodzi, można spokojnie dać się ponieść przygodzie i malowniczym opisom ponurej Anglii tamtego okresu. Całość czyta się lekko. Jeśli ktoś ma chęć i zna dobrze angielski, polecam wersję audiobookową, którą w oryginale czyta Richard Armitage (Thorina z "Hobbita" Petera Jacksona)

Chyba moja ulubiona część serii (z trzech dotychczas przeczytanych). Im dalej w las, tym bardziej dochodzę do wniosku, że główny bohater jest niezniszczalny, ale kiedy się człowiek już z tym pogodzi, można spokojnie dać się ponieść przygodzie i malowniczym opisom ponurej Anglii tamtego okresu. Całość czyta się lekko. Jeśli ktoś ma chęć i zna dobrze angielski, polecam wersję...

Czytałam tę książkę bardzo długo (miałam przerwę na pisanie pracy magisterskiej). Niestety mam mieszane uczucia, zwłaszcza względem drugiej połowy książki.

King jest mistrzem kreowania świata - robi to z tak wielkim pietyzmem, że należy mu się tytuł autora "realizmu grozy". Niestety momentami oznacza to rozwleczone do granic możliwości opisy, które wcinają się w sam środek dość wartkiej akcji, nieco wytracając jej tempo. W innych zaś momentach szczegółowy opis rozkładu, kształtu, jakie przybiera To czy plastyczności opisu tego, jak rozrywa ofiary na kawałki są jak najbardziej mile widziane.

Ponadto muszę się przyznać, że ostateczny (podwójny) pojedynek z Tym...był dla mnie wielkim rozczarowaniem... o ile pojedynek na Neibolt był fascynujący, tak ostateczna potyczka była zbyt krótka, nudnawa i bez jakiegokolwiek "efektu wow"

Niemniej jednak nie żałuję - zawsze chciałam przeczytać tę książkę

Czytałam tę książkę bardzo długo (miałam przerwę na pisanie pracy magisterskiej). Niestety mam mieszane uczucia, zwłaszcza względem drugiej połowy książki.

King jest mistrzem kreowania świata - robi to z tak wielkim pietyzmem, że należy mu się tytuł autora "realizmu grozy". Niestety momentami oznacza to rozwleczone do granic możliwości opisy, które wcinają się w sam środek...

Nie jestem w stanie wyrazić, jak wielkim szacunkiem darzę Josepha Campbella. Ta książka to pozycja obowiązkowa dla każdego. Nie tylko do jakichś prac naukowych, nie tylko dla ludzi, którzy interesują się religią i mitologiami. Ta książka poszerza horyzonty już od pierwszych stron. Po jej przeczytaniu zyskuje się zupełnie nową perspektywę na ludzkość, psychologię i wartość religii.

Polecam z całego serca. Nie daję kompletu gwiazdek, bo gdzieś podskórnie czuję, że można by tę teorię rozbudować czy odrobinkę zmienić (jak np. zrobił to Vogler)

Nie jestem w stanie wyrazić, jak wielkim szacunkiem darzę Josepha Campbella. Ta książka to pozycja obowiązkowa dla każdego. Nie tylko do jakichś prac naukowych, nie tylko dla ludzi, którzy interesują się religią i mitologiami. Ta książka poszerza horyzonty już od pierwszych stron. Po jej przeczytaniu zyskuje się zupełnie nową perspektywę na ludzkość, psychologię i wartość...

Thirianna jest zdecydowanie lepiej napisana niż Korlandril (skończona maruda). Jej początkowe rozterki powoli i sukcesywnie zamieniają się w coś o wiele większego i ważniejszego niż ona sama.

Wspaniałe opisy wszystkiego, co jest zbudowane z wraithbone'a (widmokości? nie wiem, jakie jest polskie tłumaczenie i czy w ogóle istnieje). W twórczości Thorpe'a zawsze zachwyca mnie, jak wspaniale ten człowiek odnajduje się w scenach batalistycznych (te ciągną się tu naprawdę przez dłuuuugie strony).

Jestem rozdarta, bo na poziomie samej opowieści podobała mi się bardziej, niż "Path of the Warrior", natomiast nie miała tego niesamowitego wymiaru mitologicznego, jaki miała poprzednia część. Niemniej jednak uważam, że warto. Skein (po polsku byłby to chyba "motek", co zupełnie nie oddaje tego, czym skein jest) to coś wspaniałego.

Thirianna jest zdecydowanie lepiej napisana niż Korlandril (skończona maruda). Jej początkowe rozterki powoli i sukcesywnie zamieniają się w coś o wiele większego i ważniejszego niż ona sama.

Wspaniałe opisy wszystkiego, co jest zbudowane z wraithbone'a (widmokości? nie wiem, jakie jest polskie tłumaczenie i czy w ogóle istnieje). W twórczości Thorpe'a zawsze zachwyca...