Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Strasznie urocze to jest.

Strasznie urocze to jest.

Koronkowa robota, dziesiątki historii splatających się w pełną luk i niedopowiedzeń narrację o dwóch enigmatycznych poetach. Większość z tych opowieści mogłaby posłużyć za podstawy osobnych, wspaniałych książek. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat autor rysuje panoramę latynoamerykańskiego losu, poezji i ogólnie literatury, a nawet, jakkolwiek kiczowato by to nie brzmiało, życia samego w sobie i wychodzi z tego obronną ręką, bo nigdy nie zawodzi go zmysł do dobrych historii.

Koronkowa robota, dziesiątki historii splatających się w pełną luk i niedopowiedzeń narrację o dwóch enigmatycznych poetach. Większość z tych opowieści mogłaby posłużyć za podstawy osobnych, wspaniałych książek. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat autor rysuje panoramę latynoamerykańskiego losu, poezji i ogólnie literatury, a nawet, jakkolwiek kiczowato by to nie brzmiało,...

Za mało Borgesa w Borgesie.

Za mało Borgesa w Borgesie.

Lżejsze, niż rzeczy tylko Borgesa, być może Casares wprowadza element humorystyczny. I te koncepty momentami powtarzalne jednak.

Lżejsze, niż rzeczy tylko Borgesa, być może Casares wprowadza element humorystyczny. I te koncepty momentami powtarzalne jednak.

Pomijając opowiadanie o błękitnym tygrysie, nic tu nie jest jakieś super, to kilka niezaskakujących powrotów do typowych borgesowskich wątków.

Pomijając opowiadanie o błękitnym tygrysie, nic tu nie jest jakieś super, to kilka niezaskakujących powrotów do typowych borgesowskich wątków.

To jest w sumie niesamowite, że typowo postmodernistyczną fragmentaryczność, czy postmodernistycznie rozumianą intertekstualność Borges objawiał w swojej twórczości już w latach trzydziestych. Autor mówi, że to barok, Flores - że początek realizmu magicznego. A w sumie to po prostu Borges.

To jest w sumie niesamowite, że typowo postmodernistyczną fragmentaryczność, czy postmodernistycznie rozumianą intertekstualność Borges objawiał w swojej twórczości już w latach trzydziestych. Autor mówi, że to barok, Flores - że początek realizmu magicznego. A w sumie to po prostu Borges.