Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Carlos Ruiz Zafón napisał książkę, która pozostanie ze mną do końca życia. Nostalgia, melancholia, ale i radość. Czytając to arcydzieło doznałam ambiwalentnych uczuć. Uśmiech przeplatany z bezgranicznym smutkiem. Miłość do bohaterów, ale i pogarda w niektórych momentach. Jednak przede wszystkim zachwyt. Zachwyt powojenną Barceloną, gotyckim klimatem, szarością. Nigdy tam nie byłam, a gdyby ktoś mnie spytał o ulubione miejsce na świecie, o miasto do którego odczuwam tęsknotę wskazałabym Barcelonę. Jej wąskie uliczki, piękne budowle, antykwariaty i kto wie, być może cmentarz zapomnianych książek. W ''Cieniu wiatru'' zawarte jest wszystko, co sprawia, że nasze życie może ułożyć się tak, a nie inaczej. Są miłosne rozczarowania, seksualne uniesienia, śmierć, narodziny i tragedie. W książce wszechobecne jest uczucie smutku. Smutku, który z każdą kolejną stroną narasta. Dowiadujemy się, że matka tego uroczego chłopca nie żyje, uczestniczymy w jego stopniowym zniewoleniu przez piękną Klarę, poznajemy historię Juliana i jego upadek. Upadek człowieczeństwa, ale i odzyskanie go. Pokochałam Beatriz, Penelopę, Daniela, Fermina i Pana Sempere. Zafon wybrał piękne imiona dla kobiet. W końcu jak inaczej mogłaby mieć na imię ukochana Juliana, jeśli nie Penelope? Imię to kojarzy mi się z wiernością, oddaniem i śmiercią. Carlosie jesteś geniuszem, tylko geniusz mógł stworzyć postać Fermina. Fermin jest mężczyzną, którego postępowaniem nie można być zniesmaczonym. Mimo licznych znajomości jakie ma w domach publicznych. Przyjaciele niebawem do was wrócę, przecież zawsze wracam. Tymczasem; żegnam.

Carlos Ruiz Zafón napisał książkę, która pozostanie ze mną do końca życia. Nostalgia, melancholia, ale i radość. Czytając to arcydzieło doznałam ambiwalentnych uczuć. Uśmiech przeplatany z bezgranicznym smutkiem. Miłość do bohaterów, ale i pogarda w niektórych momentach. Jednak przede wszystkim zachwyt. Zachwyt powojenną Barceloną, gotyckim klimatem, szarością. Nigdy tam...