Jesteśmy społecznością, która kocha książki

najlepszy Coetzee

najlepszy Coetzee

dobre neurozy, sama przyjemność

dobre neurozy, sama przyjemność

najlepsza z autobiografii i najśmieszniejsza z książek c.

najlepsza z autobiografii i najśmieszniejsza z książek c.

Zgodnie z tym, o czym informuje zajawka na okładce, zaczyna się od przesłuchań rosyjskich emigrantów, ubiegających się o azyl w Szwajcarii - ale czytelnik bardzo szybko zaczyna wycofywać się z Ksenofontem przez imperium perskie po śmierci Cyrusa, natykając się po drodze na Czeczenów uciekających przed czystkami, a potem robi się jeszcze dziwniej.
W tym kolażu zdarzają się momenty fantastyczne, by wymienić brawurowo opowiedzianą w drugiej osobie historię kryminalną, wykoślawiającą klasyki gatunku, scenki z życia koszarowego, dziennik naiwnej dziewczynki z okresu pierwszej wojny światowej czy atrofię związku podczas spaceru po współczesnym Rzymie. Szyszkin stawia nie na narrację od punktu a do b, tylko na obrazy: przetrwa tylko to, co zostanie opisane, i to, co zostaje opisane, trwa w każdej chwili - w momencie, gdy dochodzisz do kropki na końcu tego zdania, ja właśnie ją stawiam. Ot, potęga słowa pisanego.
James Meek w LRB nazywa „Włos Wenery" nie powieścią, a imponującym, różnobarwnym pisarskim portfolio, prof. Piotr Fast wskazuje na pokrewieństwo z rosyjskimi klasykami, a internetowy recenzent na Lubimyczytać nieśmiało zauważa, że żaden z popularniejszych w Polsce postradzieckich „-Inów" (Pielewin, Sorokin, Prilepin) nie napisał tak dobrej książki.

Zgodnie z tym, o czym informuje zajawka na okładce, zaczyna się od przesłuchań rosyjskich emigrantów, ubiegających się o azyl w Szwajcarii - ale czytelnik bardzo szybko zaczyna wycofywać się z Ksenofontem przez imperium perskie po śmierci Cyrusa, natykając się po drodze na Czeczenów uciekających przed czystkami, a potem robi się jeszcze dziwniej.
W tym kolażu zdarzają się...

"Wielki pisarz, którego powinniśmy znać" - tak J.M. Coetzee zatytułował recenzję "Zamy", powieści Di Benedetto, która niedawno ukazała się po raz pierwszy po angielsku w "kanonicznej" serii New York Review of Books. W Polsce wydano ją ponad 40 lat temu, czyli dwie dekady po argentyńskiej premierze, i można ją za parę złotych kupić w antykwariatach.
Don Diego da Zama to urzędnik, żyjący pod koniec XVIII wieku w prowincjonalnym mieście gdzieś w Ameryce Południowej. Jego życiowe ambicje sprowadzają się do awansu na stanowisko w Buenos Aires czy Santiago oraz do płomiennego romansu z czystej krwi Hiszpanką (może być brzydka), o czym sam nam opowiada w swoich zapiskach. Jest też narcyzem, tchórzem i paranoikiem, lękającym się nieustannie upokorzenia - krótko mówiąc, jest taki jak ja czy ty. Coetzee w swojej recenzji przywołuje Camusa, ale szybko uznaje, że robienie z Di Benedetto argentyńskiego mistrza egzystencjalizmu tylko dlatego, że powieść dedykowana jest "ofiarom oczekiwań", a jej amoralny bohater poszukuje samego siebie i nie znajduje nic, jest zbyt łatwe. Powołuje się więc na wpływ Borgesa (bo Argentyna, bo fikcje) i przede wszystkim Kafki (bo koszmary). Ja widzę tu również - mieszając chronologię - Coetzeego. I tak, przy pomocy czterech wielkich nazwisk, można zarekomendować Di Benedetto. Gorąco polecam.

"Wielki pisarz, którego powinniśmy znać" - tak J.M. Coetzee zatytułował recenzję "Zamy", powieści Di Benedetto, która niedawno ukazała się po raz pierwszy po angielsku w "kanonicznej" serii New York Review of Books. W Polsce wydano ją ponad 40 lat temu, czyli dwie dekady po argentyńskiej premierze, i można ją za parę złotych kupić w antykwariatach.
Don Diego da Zama to...