Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Czytając tą książkę przeszłam trzy fazy. Na samym początku "zakochałam się" w Jasonie, w jego opiekuńczość, w jego drobnych gestach, które może wydają się nieistotne, sprawiły, że zaczęłam zazdrościć Jass. Był szarmancki, a zarazem tkwił w nim "niegrzeczny chlopczyk". Następnie wraz z kolejnymi rozdziałami zaczęłam tracić do niego sympatię. Sposób w jaki zaczął traktować Jass nie pasował mi do wyobrażenia jakie stworzyłam sobie o nim zaczynając czytać. Dalej był słodki i szarmancki, ale w pewnych momentach mialam wrażenie, że traktuje Jass jak wakacyjną miłość, przelotny romans. I w pewnym sensie pewnie takie było zamierzenie autorki. Bogaty chłopak uciekający od problemów rodzinnych, szukający ucieczki i spokoju  w zaciszu wyspy. Brakowało mi jednak większej części tej historii z jego perspektywy. Jego odczuć,  głębszego wyjaśnienia jego problemów. Może gdybym mogła bardziej "wejść " do jego głowy miałabym w tej fazie inne odczucia względem jego osoby. No ale oczywiście zrekompensował mi to pod koniec książki. Stał się o wiele lepszy niż na początku. Dlaczego ? Dalej był opiekuńczym, szarmnckim,  niegrzecznyn chłopcem. Ale zrozumiał, że miłości nie można się wyprzeć, a wręcz kiedy się ją spotka należy ją trzymać przy sobie z całych sił.

Jess to chyba moja ulubiona żeńska postać serii "Sea Breeze". Jest osobą mocno stąpającą po ziemi, nie interesuje ją zdanie innych na temat jej, czy jej rodziny, a jej cięty język wywoływał uśmiech na mojej twarzy. Uważana jest za wredną osobę, która nie dba o niczyje uczucia i chcę się tylko zabawiać. Postępowała tak, ponieważ tak było dla niej łatwiej. Gdy ludzie mieli ją za taką osobę umożliwiało jej to wznieść wokół siebie mur.  Czasami opinia innych za bardzo na nas wpływa i myślę że Jass chciała właśnie tego uniknąć. Nie chciała żeby opinia innych ją określała, lecz ona sama. Nie mówię że Jass nie popełniła błędów, wręcz przeciwnie, ale sama podejmowała decyzję. Wiele z nich były błędne, lecz brała za nie odpowiedzialność. I to chyba najbardziej mi sie podobało w tej postaci. Nie obwiniała świata za swoje błędy i niepowodzenie, lecz stawiała im czoło w sposób, który uznawała za najbardziej słuszny. Nie chciała niczego za darmo, ponieważ znała swoją wartość. Mimo sytuacji w jakich się znalazła chciała zachować chodź odrobinę godności i samej siebie.

Historia Jass i Jasona to zabawna i pouczającą opowieść, która pokazuje, że każdy błąd jest do naprawienie jeśli tylko zależy nam na tym aby go naprawić oraz że nie należy obwiniać świata za to co nam się przydarzyło, lecz zrobić wszystko, aby pokonać tę przeszkodę.

Czytając tą książkę przeszłam trzy fazy. Na samym początku "zakochałam się" w Jasonie, w jego opiekuńczość, w jego drobnych gestach, które może wydają się nieistotne, sprawiły, że zaczęłam zazdrościć Jass. Był szarmancki, a zarazem tkwił w nim "niegrzeczny chlopczyk". Następnie wraz z kolejnymi rozdziałami zaczęłam tracić do niego sympatię. Sposób w jaki zaczął traktować...

Ta historia pokazuje jak potrafimy być zawistni. Nie potrafimy znieść, że ktoś może być w czymś lepszy od nas. Nie potrafimy cieszyć się z czyjegoś sukcesu, bo przecież jesteśmy od niego lepsi. I ta zawiść pcha nas do tego, aby to zniszczyć. Zniszczyć sukces tego kogoś i wskoczyć na jego miejsce.
Robimy to nie zbaczając na to czy ktoś na tym ucierpi. Przecież to MY jesteśmy najważniejsi i to nam należy się to wszystko.
Jednak nasze działania mogą doprowadzić do zniszczenia tej osobie, nie tylko tego co naszym zdaniem się nam należy, ale również zniszczenia jej całej osoby.

Eva jest postacią, która wiele wycierpiała w swoim młodym życiu. Najpierw umiera jej matka, potem chłopak z którym myślała, że będzie do końca życia. Traci sens życia. Jednka kiedy spotyka Cage'a jej życie znowu nabiera barw. Znowu ma ochotę żyć i ułożyć sobie życia z ukochanym. Lecz, gdy w jej życiu pojawią się kolejne widmo śmierci musi porzucić swoje marzenia o wyjeździe, by pozostać w domu i zająć się umierającym ojcem i farmą. Ma również świadomość, że nie może pozwolić na to, aby jej strata miała też zgubny wpływ na życie Cage'a. Zmusza go do wyjazdu, by chociaż on mógł podążać za swoimi marzeniami. Ufa mu bezgranicznie. Jednak rozłąka stawia ich miłość przed wielką próbą.

Zanim w życiu Cage pojawiła się Eva miał on ustalone priorytety, marzenia i drogę do ich osiągnięcia. Mimo, że czasami z niej zbaczał brał sie w garść i starał się wrócić na właściwy tor.
Jednakże w życiu zdarzają się sytuację, które zmuszają nas do zmiany swoich priorytetów i pokazują nam, że tak naprawdę spełnianie tych marzeń nie przynosi nam już satysfakcji, bo nie mamy z kim dzielić tej radości. I wtedy zdajemy sobie sprawę, że tak naprawdę nie to było naszym marzeniem. Okazuję się że naszym marzeniem jest poprostu mieć kogoś przy sobie, kochać go i być przez niego kochanym.

Historia Evy I Cage'a ma wiele wzlotów i upadków, ale koniec końców kończy się happy endem.

Ta historia pokazuje jak potrafimy być zawistni. Nie potrafimy znieść, że ktoś może być w czymś lepszy od nas. Nie potrafimy cieszyć się z czyjegoś sukcesu, bo przecież jesteśmy od niego lepsi. I ta zawiść pcha nas do tego, aby to zniszczyć. Zniszczyć sukces tego kogoś i wskoczyć na jego miejsce.
Robimy to nie zbaczając na to czy ktoś na tym ucierpi. Przecież to MY...

Nigdy jakoś nie mogłam przekonać się do polskich autorów i zawsze odkładałam ich książki "na później". Nie pamiętam nawet kiedy i gdzie nabyłam tę książkę, ale leżała u mnie na półce i cierpiliwe czekała.
Nadeszły święta, a jak święta to i nadszedł czas na świąteczną książkę. I cieszę się, że padło akurat na TĘ KSIĄŻKĘ.
Historia Dominika i Pana Ksawerego pokazuje nam jaki los może być przewrotny. Jeden mały wypadek sprawił że rodzina się połączyła. Ukazuję nam jak jedna zła decyzja może wpłynąć zarówno na nas samych, jak i na inną osobę. Coś co zostało powiedziane w złości i żalu może doprowadzić do tragedii.
Dominik doznał w swoim życiu wiele krzywdy i cierpienia mając zaledwie kilka lat. Niejedna osoba po takich przeżyciach mogłaby zabłądzić i uciec w używki i przemoc. On jednak wyrósł na mądrego i twardo stąpającego po ziemi mężczyznę, a zarazem na empatyczną osobę, która potrafi pomóc drugiemu człowiekowi nie oczekując nic w zamian.
Natomiast historia Pana Ksawerego ukazuję coś czego w dzisiejszych czasach nie często można spotkać. A mianowicie wytrwałość. Pan Ksawery nie poddawał się chcąc zbliżyć się do Wandzi, nie poddawali się kiedy nie mogli mieć dziecka. Walczyli. A ich walka została wynagrodzona.
Oczywiście Pan Ksawery również popełnił parę błędów, które prawdopodobnie przyczyniły się do tego, że Dominik wylądował w Domu Dziecka. Być może, gdyby częście rozmawiał z synem, bardziej go wspierał sytuacja mogłaby wyglądać zupełnie inaczej. Ale wszyscy jesteśmy ludźmi i każdy z nas popełnia błędy.
Obydwie historie dają do myślenia. Pozwalają nam zastanowić się nad tym jak traktujemy swoich bliskich, ale i również obce osoby, które spotykamy na swojej drodze. Pokazuję nam, że nie trzeba mieć dużo pieniędzy, żeby być szczęśliwym, bo największym szczęściem jest mieć wokół siebie osoby, które się kocha i które kochają nas.
A więc może warto czasami przestać gonić za lepszym jutrem, a przystanąć i cieszyć się dniem dzisiejszym.

Nigdy jakoś nie mogłam przekonać się do polskich autorów i zawsze odkładałam ich książki "na później". Nie pamiętam nawet kiedy i gdzie nabyłam tę książkę, ale leżała u mnie na półce i cierpiliwe czekała.
Nadeszły święta, a jak święta to i nadszedł czas na świąteczną książkę. I cieszę się, że padło akurat na TĘ KSIĄŻKĘ.
Historia Dominika i Pana Ksawerego pokazuje nam jaki...