Jesteśmy społecznością, która kocha książki

To jeden z najlepszych poradników, jakie czytałam w życiu, a trochę mam ich już na swojej półce. Jeżeli w tym roku macie przeczytać tylko jeden poradnik z dziedziny #selfcare, to niech to będzie ten. To pozycja z którą można, a nawet trzeba pracować długie tygodnie - ja sama nie przeszłam jeszcze przez wszystkie zadania i refleksje, ale nie znaczy to, że nie można czytać dalej. To często nie są zadana na 15 minut, czy nawet jeden wieczór. Autorka zachęca nas do wykonania dalszej i głębszej podróży, bo jak sama zwraca uwagę, nasz wewnętrzny sabotażysta kształtował się razem z nami od najmłodszych lat i źródeł większości naszych zachowań należy doszukiwać się w dzieciństwie. To nie są łatwe i szybkie powroty - czasami trzeba porozmawiać z kimś, kto dokładnie pamięta jacy byliśmy jako dzieci, przywołać jakieś konkretne wspomnienia itp. Książka jest napisana w taki sposób, że miałam wrażenie, jakbym rozmawiała z bliską mi osobą, która jest szczerze zainteresowana moim losem i chce mi pomóc. To bardzo rzadkie. Podczas lektury czułam się z jednej strony bardzo wciągnięta i zaangażowana w odkrywanie kolejnych elementów, a z drugiej czułam się zaopiekowana - jakby ktoś dokładnie wiedział, jakie mam potrzeby i jak mnie przeprowadzić przez proces odkrywania poznawania bliżej mojego osobistego sabotażysty. Książka jest świetnie ułożona - logicznie i spójnie prowadzi nas przez kolejne etapy, pozwalając poznać źródła autosabotażu, jego rodzaje i sposoby “walki” z nim. Oprócz tego książka momentami jest też zabawna. Autorka przywołuje prawdziwe sytuacje, z którymi spotyka się w swojej pracy, dzięki czemu łatwiej zapamiętać przesłanie każdej historii. Po lekturze mam jedną uwagę - zmieniłabym tytuł :P “Jak nie podcinać sobie skrzydeł” brzmi dla mnie zbyt popowo i delikatnie w obliczu tego, że książka jest bardzo dosadna i “charakterna”. Ja osobiście poszłabym w tytuł z “sabotażystą”, ale widocznie istniały przesłanki, by tego nie robić.