Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka zupełnie inna niż wszystkie, widać, że Pan Żulczyk kompletnie nie dbał o to, co krytycy powiedzą. I bardzo dobrze.
Główny bohater, Gruz, jest czystą siłą, nienawiścią, masakrą. Żyje w kraju, w którym z jednej strony rządzi Ojciec Premier. Kraj jest podporządkowany chrześcijaństwu. Z drugiej strony działają organizacje faszystowskie, dokonuje się morderstw, tortur, podpaleń.
Pewnego dnia Gruz otrzymuje specjalne zadanie, dostarczenia pewnej przesyłki w ręce samej głowy państwa. Od tego czasu jego poglądy na świat zaczynają sie zmieniać, bije się sam ze sobą. A co z tego wyniknie...
Kompletnie nie wiedziałam, czego się po tej książce spodziewać. Autor tu kluczy, daje czytelnikowi dużo, momentami nawet zbyt wiele. Wszystko jest tu wyolbrzymione, sprzesadzone. Autor pokazuje w krzywym zwierciadle polski katolicyzm, faszyzm, kościoł, politykę, dosłownie wszystko.
Ja się na polityce nie znam, na ustrojach i innych takich też nie. I pewnie nie zrozumiałam wielu rzeczy, które autor tam ukrył. Ale trochę zrozumiałam, zawsze coś. Chociaż łatwo nie było, nie ukrywam. Momentami książka była męcząca. Ale były też momenty czystej akcji, przez które się płynęło. Ogólnie dumna jestem z pana Żulczyka, że się nie boi publikować takich rzeczy. Czekam na kolejną powieść.

Książka zupełnie inna niż wszystkie, widać, że Pan Żulczyk kompletnie nie dbał o to, co krytycy powiedzą. I bardzo dobrze.
Główny bohater, Gruz, jest czystą siłą, nienawiścią, masakrą. Żyje w kraju, w którym z jednej strony rządzi Ojciec Premier. Kraj jest podporządkowany chrześcijaństwu. Z drugiej strony działają organizacje faszystowskie, dokonuje się morderstw, tortur,...

Przez pierwsze 150 stron były praktycznie same opisy taktyki militarnej, co nie ukrywam, zmęczyło mnie bardzo. Na szczęście potem akcja się rozkręciła, pojawiły sie sceny rozmów Achai i koleżanek z wojska i poczułam się, jakbym wróciła do drugiego tomu serii.
Ciekawą bohterką okazała sie Annamea, która dostarczyła mi wzruszeń pod koniec.
Do samego końca czytałam jednym tchem.

Podsumowując serię, zżyłam sie z Achają i wieloma bohaterami i uważam, że sama koncepcja tego świata jest świetna. Gorzej troche z wykonaniem, wiele dialogów można by poprowadzić składniej, wywierając mocniejszy, konkretniejszy wpływ na czytelnika. Za dużo też opisów taktyki wojskowej, które mogą przytłoczyć. Ogólnie daje 6,5/10 dla całej serii i plecam, choć raczej nie spodoba się każdemu.

Przez pierwsze 150 stron były praktycznie same opisy taktyki militarnej, co nie ukrywam, zmęczyło mnie bardzo. Na szczęście potem akcja się rozkręciła, pojawiły sie sceny rozmów Achai i koleżanek z wojska i poczułam się, jakbym wróciła do drugiego tomu serii.
Ciekawą bohterką okazała sie Annamea, która dostarczyła mi wzruszeń pod koniec.
Do samego końca czytałam jednym...

Czyta się to bardzo, ale to bardzo dobrze. Człowiek ledwo zaczyna stronę i ani się obejrzy, a jest pięćdziesiąt stron dalej. Styl autora jest przyjemny, słownictwo dopasowane do pozycji społecznej poszczególnych bohaterów. Opowiadania z tego tomu łączą się ze sobą i przeplatają, dając szeroki pogląd na Wiedźmina i jego świat. A pośmiać się tu można tyle, że nawet nie wspomnę.
Jeżeli ktoś jeszcze nie czytał to polecam, bo naprawdę warto.

Czyta się to bardzo, ale to bardzo dobrze. Człowiek ledwo zaczyna stronę i ani się obejrzy, a jest pięćdziesiąt stron dalej. Styl autora jest przyjemny, słownictwo dopasowane do pozycji społecznej poszczególnych bohaterów. Opowiadania z tego tomu łączą się ze sobą i przeplatają, dając szeroki pogląd na Wiedźmina i jego świat. A pośmiać się tu można tyle, że nawet nie...