Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Tyle sie nasluchalam o tej powiesci, ze pod wplywem impulsu zapytalam o nia w ksiegarni i bardzo nie zaluje. Podoba mi sie, ze przenosimy się do dawnej i dalekiej Rusi, gdzie w głębokich lasach, niezniszczonych ludzką ręką, ludzie żyją zgodnie z naturą i wierzą w magię, bóstwa, demony i bożków. Autorka prowadzi nas przez ten swiat, stopniujac go językowo i stylistycznie wraz z dojrzewaniem Wasi, kapitalnie oddajac przy tym latwosc z jaka przychodz wykluczenie jedostki ze społeczności, szczegolnie kiedy jest ona kobietą nie dającą sie wsadzic w konkretne role spoleczne; pokazuje, na przykladzie mlodego batiuszki jak bardzo potrafimy obwinic innych, siejąc ferment, aby tylko ukryć wlasne grzechy i pragnienia, udajac niezkazitelnosc. I chyba tutaj, oprocz magicznosci, tkwi sila tej powiesci - w jej uniwersalnym i przejrzstym przekazie. Na początku bałam sie, ze bedzie to typowa młodzieżowka (basn dla dzieci jakos bym zniosła), jednak warto było zaryzykowac bo powiesc ma swoj mroczny sznyt. Polecam!

Tyle sie nasluchalam o tej powiesci, ze pod wplywem impulsu zapytalam o nia w ksiegarni i bardzo nie zaluje. Podoba mi sie, ze przenosimy się do dawnej i dalekiej Rusi, gdzie w głębokich lasach, niezniszczonych ludzką ręką, ludzie żyją zgodnie z naturą i wierzą w magię, bóstwa, demony i bożków. Autorka prowadzi nas przez ten swiat, stopniujac go językowo i stylistycznie...

Zaznaczylam przeczytane, choc do konca zostal mi jeden lub dwa rozdzialy. Mam w zwyczaju kończyć co zaczęłam ale ta powiesc koncze juz 4 rok i raczej nie doczytam, bo podejrzewam, ze sie w niej nie polapie. Poprzednie czesci podobaly mi sie zdecydowanie bardziej, i mialam do nich wiekszy szacunek. Nie jestem w stanie stwierdzić co nie podobało mi sie najbardziej ale chyba przekombinowanie calej akcji. Oczywiscie dla autora szacunek za fantazje, jednak to chyba nie dla mnie.

Zaznaczylam przeczytane, choc do konca zostal mi jeden lub dwa rozdzialy. Mam w zwyczaju kończyć co zaczęłam ale ta powiesc koncze juz 4 rok i raczej nie doczytam, bo podejrzewam, ze sie w niej nie polapie. Poprzednie czesci podobaly mi sie zdecydowanie bardziej, i mialam do nich wiekszy szacunek. Nie jestem w stanie stwierdzić co nie podobało mi sie najbardziej ale chyba...

Część ostatnia, i chyba dla mnie - najgorsza. Pomijam, że oczywiście końcowa, i że mi szkoda, bo tak w zasadzie, to fajna saga. Czytało mi się ją źle, bo było - tak po szkolnemu - za dużo niepotrzebnych opisów: okrętów, manewrów, strategii. Były takie, które były konieczne i były takie, które miałam wrażenie, że czytam po raz setny.
Rozczarowały mnie też niektóre rozwiązania fabularne, nie tak to sobie wyobrażałam, ale to już wola autora i ja to szanuję. Niektóre wątki zakończyły się zbyt szybko, jak na "obszerność" ich prowadzenia przez 2-3 tomy. Mimo wszystko jednak - sentyment pozostanie, bo to kawał dobrej SF. Polecam i dziękuję za lot :)

Część ostatnia, i chyba dla mnie - najgorsza. Pomijam, że oczywiście końcowa, i że mi szkoda, bo tak w zasadzie, to fajna saga. Czytało mi się ją źle, bo było - tak po szkolnemu - za dużo niepotrzebnych opisów: okrętów, manewrów, strategii. Były takie, które były konieczne i były takie, które miałam wrażenie, że czytam po raz setny.
Rozczarowały mnie też niektóre...

Krótko, zwięźle i na temat: nie mam się do czego przyczepić (no może, większej niż w 1 części ilości nazewnictwa technicznego oraz początków przekombinowania narracyjnego). Podobnie jak drugą część, i tą czytało mi się świetnie. Świat był znajomy, część bohaterów też i podobały mi się rozwiązania fabularne.

Krótko, zwięźle i na temat: nie mam się do czego przyczepić (no może, większej niż w 1 części ilości nazewnictwa technicznego oraz początków przekombinowania narracyjnego). Podobnie jak drugą część, i tą czytało mi się świetnie. Świat był znajomy, część bohaterów też i podobały mi się rozwiązania fabularne.

Chyba bardziej techniczna, niż pierwsza, ale bardziej przeze mnie wyczekana. Wciągnęłam nosem na raz i w zasadzie ze wszystkich części chyba pasowała mi najbardziej dlatego, że bohaterowie byli mi już znani, tech słownictwo również, a akcja była bardzo równa, mimo różnych poziomów narracji. Ogólnie to chyba lubię space opery.

Chyba bardziej techniczna, niż pierwsza, ale bardziej przeze mnie wyczekana. Wciągnęłam nosem na raz i w zasadzie ze wszystkich części chyba pasowała mi najbardziej dlatego, że bohaterowie byli mi już znani, tech słownictwo również, a akcja była bardzo równa, mimo różnych poziomów narracji. Ogólnie to chyba lubię space opery.

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania tej powieści było "dlaczego Chmielarz tak bardzo nienawidzi kobiet?". Bo postacie kobiece są w "Żmijowisku" naprawdę okropne: niby przebojowe, ale zawistne; marudne; mściwe. Powinnam czuć się usatysfakcjonowana po zakończeniu (bardzo hollywoodzkim, swoją drogą) ale nie jestem. Przede wszystkim dlatego, że mnie ta powieść zmęczyła. Bo jest arcyludzka, nie ma w niej ani odrobiny litości i współczucia, nie ma idealizowania, nie ma ani jednego bezinteresownego bohatera. I mimo, że przez cały czas czułam irytację i złość, to nie mogłam się oderwać od tej powieści. Szczerze polecam, piękne zwierciadło naszej rzeczywistości.

Moim pierwszym wrażeniem podczas czytania tej powieści było "dlaczego Chmielarz tak bardzo nienawidzi kobiet?". Bo postacie kobiece są w "Żmijowisku" naprawdę okropne: niby przebojowe, ale zawistne; marudne; mściwe. Powinnam czuć się usatysfakcjonowana po zakończeniu (bardzo hollywoodzkim, swoją drogą) ale nie jestem. Przede wszystkim dlatego, że mnie ta powieść zmęczyła....

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim...i nie wiem, czy nie ostatnie. Tak bardzo podobała mi się ta opowieść, że boję się sięgnąć po następną. Był w niej straszny smutek, żal za okazjami, które pozornie zmarnowane skutkowały czymś zupełnie nowym. Było dwoje zwyczajnych-niezwyczajnych ludzi i zrządzenie losu, które ich połączyło. Czytając, czułam się jakbym siedziała w kuchni u babci i słuchała jej opowieści. Bo tak to się czyta, jakby ktoś siedział i nam opowiadał . I w tym tkwi chyba moc tej książki - świetna narracja.

Moje pierwsze spotkanie z Małeckim...i nie wiem, czy nie ostatnie. Tak bardzo podobała mi się ta opowieść, że boję się sięgnąć po następną. Był w niej straszny smutek, żal za okazjami, które pozornie zmarnowane skutkowały czymś zupełnie nowym. Było dwoje zwyczajnych-niezwyczajnych ludzi i zrządzenie losu, które ich połączyło. Czytając, czułam się jakbym siedziała w kuchni u...

Przeczytałam fragment i bardzo zapragnęłam przeczytać tą powieść. Jednak liczyłam chyba na mniej współczesności a więcej o tradycjach i legendach, a co za tym idzie, wynikającej z tego jakiejś "grozie" (bo to miała być powieść grozy aka weird fiction?). Dostałam za to barwna opowieść o nastolatkach i dorastaniu, i uśmiałam się setnie, bo w jednej z nich trochę siebie zobaczyłam. I w zasadzie to chyba ta powieść jest o tym: o dorastaniu, o wyolbrzymianiu, o metafizyce, która to dorastanie otacza oraz o własnych światach, w których się wtedy żyje a które są najważniejsze. A także o tym, że dorastanie w konkretnym regionie jest obarczone bagażem z przeszłości, który chcąc nie chcąc, musimy nieść i trochę pokazać światu. Elementy grozy u Bielawskiego uważam raczej jako dodatek, psychologiczną zagrywkę, fantasmagorię dorastającego mózgu. I chociażby dlatego warto.

Przeczytałam fragment i bardzo zapragnęłam przeczytać tą powieść. Jednak liczyłam chyba na mniej współczesności a więcej o tradycjach i legendach, a co za tym idzie, wynikającej z tego jakiejś "grozie" (bo to miała być powieść grozy aka weird fiction?). Dostałam za to barwna opowieść o nastolatkach i dorastaniu, i uśmiałam się setnie, bo w jednej z nich trochę siebie...

Długo rozmijałam się z tą książką na sklepowych półkach - i bardzo niedobrze, że się tak stało. Jest to bardzo dobra powieść, może ze średnimi bohaterami, ale za to ze świetnym światem przedstawionym, gdzie jest trochę porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika. Na początku czyta się to dość ciężko, jest sporo języka technicznego, dziwnych punktów narracji no i ciężko połapać się w "topografii". Jednak dzięki temu przydługiemu wstępowi oraz powtarzaniu akcji z perspektywy różnych bohaterów, akcja nabiera sensu oraz tempa. Polecam, warto przedrzeć się przez wstęp. I warto pamiętać, że space opera to space opera, nie można tego porównywać do Lema ;)

Długo rozmijałam się z tą książką na sklepowych półkach - i bardzo niedobrze, że się tak stało. Jest to bardzo dobra powieść, może ze średnimi bohaterami, ale za to ze świetnym światem przedstawionym, gdzie jest trochę porozumiewawczych mrugnięć okiem do czytelnika. Na początku czyta się to dość ciężko, jest sporo języka technicznego, dziwnych punktów narracji no i ciężko...

Subtelne, srebrzyste, prerafaelickie, blade, majestatyczne, niepokojące - z ilości tych i innych podobnych w brzmieniu słów, mogłabym ułożyć wiersz lepszy niż Miciński w szczycie twórczości. Język, jakim jest napisana ta powieść, jest tak egzaltowany i nadmuchany, że nawet ja, lubiąca romantyków, spirytystów i grozę, miałam dość. Ale jakby to tak przeredagować, poddać korekcie, podrasować, to wiecie co? Byłoby z tego całkiem dobre czytadło. Bo warstwa fabularna, ukryta pod tą karykaturą stylistyczną, jest ciekawa i choć zagmatwana, ma swój urok. Tak jak Kraków minionej epoki.

Subtelne, srebrzyste, prerafaelickie, blade, majestatyczne, niepokojące - z ilości tych i innych podobnych w brzmieniu słów, mogłabym ułożyć wiersz lepszy niż Miciński w szczycie twórczości. Język, jakim jest napisana ta powieść, jest tak egzaltowany i nadmuchany, że nawet ja, lubiąca romantyków, spirytystów i grozę, miałam dość. Ale jakby to tak przeredagować, poddać...

Brak szczególnych oczekiwań wobec książki czasem jest zbawieniem - po prostu ją czytam, nie domyślam się i pozwalam by fabuła leciała swoim tempem. Tutaj się nie spieszy za bardzo, i czasem działa to na jej niekorzyść. Jednak jeśli popatrzymy czas i miejsce akcji, to w zasadzie ma to swoje uzasadnienie. Książka jest dobra. Aż tyle i tylko tyle. Być może, jako, że Annę Kańtoch kojarzę głównie z kręgu pisarzy fantastyki, spodziewałam się jakiejś większej grozy? A tu po prostu góry, PRL, trup na torach i wiejskie sekrety z przeszłości.

Brak szczególnych oczekiwań wobec książki czasem jest zbawieniem - po prostu ją czytam, nie domyślam się i pozwalam by fabuła leciała swoim tempem. Tutaj się nie spieszy za bardzo, i czasem działa to na jej niekorzyść. Jednak jeśli popatrzymy czas i miejsce akcji, to w zasadzie ma to swoje uzasadnienie. Książka jest dobra. Aż tyle i tylko tyle. Być może, jako, że Annę...

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej powieści. Z jednej strony czyta się ją szybko, choć po przydługawym wstępie, i warsztatowo wszystko gra. Z drugiej strony - odrzuca mnie to, kogo Lackberg uczyniła głównymi bohaterami powieści. Nie wiem co raziło mnie bardziej: mężczyźni zafiksowani na seksie, władzy i pieniądzach czy kobiety znoszące te fiksacje w zamian za wygodne życie i modne ciuchy? A może jedni i drudzy, zredukowani do istot kierujących się tylko swoimi pierwotnymi instynktami? Liczyłam, że thriller psychologiczny, to jednak coś więcej, jakieś zgłębienie skomplikowanej ludzkiej psychiki a tu się jednak okazuje, że ludzie są prości jak budowa cepa. Pod tym kątem powieść kuleje i z psychologicznym ten thriller nie ma nic wspólnego. Polecam jako odmóżdżacz na urlop albo zabijacz czasu do opóźnionych pociągów.

Mam bardzo mieszane uczucia po lekturze tej powieści. Z jednej strony czyta się ją szybko, choć po przydługawym wstępie, i warsztatowo wszystko gra. Z drugiej strony - odrzuca mnie to, kogo Lackberg uczyniła głównymi bohaterami powieści. Nie wiem co raziło mnie bardziej: mężczyźni zafiksowani na seksie, władzy i pieniądzach czy kobiety znoszące te fiksacje w zamian za...

Pierwszy raz czytam powieść fabularną osadzoną w realiach II WŚ, gdzie głównym bohaterem jest obywatel niemiecki. Dla samej powieści jest to zabieg na korzyść - widzimy inną perspektywę, zmęczenie oraz niechęć wobec wojennej i antyżydowskiej propagandy. Przede wszystkim jest to jednak piękna historia o miłości, którą autor opowiada nam bardzo niespiesznie, skupiając się na detalach codziennego, wojennego życia berlińczyków. Sama miłość pomiędzy głównym bohaterem a kobietą, która zjawia się niespodziewanie w jego życiu, jest - i myślę, że w przypadku książek o tej tematyce, nie jest to spoiler - z góry skazana na niepowodzenie. Bardzo pięknie napisane. Polecam.

Pierwszy raz czytam powieść fabularną osadzoną w realiach II WŚ, gdzie głównym bohaterem jest obywatel niemiecki. Dla samej powieści jest to zabieg na korzyść - widzimy inną perspektywę, zmęczenie oraz niechęć wobec wojennej i antyżydowskiej propagandy. Przede wszystkim jest to jednak piękna historia o miłości, którą autor opowiada nam bardzo niespiesznie, skupiając się na...

Świetny reportaż, wg.mnie, napisany i zmontowany bardzo rzetelnie. Oddaje głos dziewczynom i kobietom, które mimo swej wiary zderzyły się ze skostniałym, niereformowalnym systemem - co jest bardzo polskie, mam wrażenie, bo tu wszędzie człowiek ma wiarę i nadzieję, ale zderza się ze ścianą. Nie jestem osobą wierzącą ale czułam smutek czytając powyższy reportaż, ponieważ przykre jest, kiedy ktoś coś wierzy, a druga osoba pozbawia go tej wiary, i odbiera mu sens do działania. Tak po chamsku i nie po chrześcijańsku. Bo oprócz systemu, winne były przede wszystkim - znowu, i pomijając aspekt wiary - kobiety, które kobietom robiły pod górkę.

Świetny reportaż, wg.mnie, napisany i zmontowany bardzo rzetelnie. Oddaje głos dziewczynom i kobietom, które mimo swej wiary zderzyły się ze skostniałym, niereformowalnym systemem - co jest bardzo polskie, mam wrażenie, bo tu wszędzie człowiek ma wiarę i nadzieję, ale zderza się ze ścianą. Nie jestem osobą wierzącą ale czułam smutek czytając powyższy reportaż, ponieważ...

Piękna, ale i smutna książka. Podróż z nią zaczęłam od śmiechu, a skończyłam na płaczu, niedowierzaniu i zgrzytaniu zębów. Jest pięknie napisana, w ogóle się nie dłuży ale te historie! Niesamowite.
Opis fabuły na pewno popełnili inni użytkownicy LC, więc ja dodaję od siebie: nie warto, lecz TRZEBA.

Piękna, ale i smutna książka. Podróż z nią zaczęłam od śmiechu, a skończyłam na płaczu, niedowierzaniu i zgrzytaniu zębów. Jest pięknie napisana, w ogóle się nie dłuży ale te historie! Niesamowite.
Opis fabuły na pewno popełnili inni użytkownicy LC, więc ja dodaję od siebie: nie warto, lecz TRZEBA.

Bardzo się cieszę, że byłam w tym komfortowym momencie czytania, w którym część druga została wydana. Moją radość popsuła trochę narracja pierwszoosobowa ale ciekawość była większa. Przeszkadzało mi trochę czytanie przez 85% objętości książki niby o czym innym, a jednak o tym samym. Za to bardzo ładnie zazębiło się to z wątkami w części pierwszej, uzupełniając je i wyjaśniając. Męczyło mnie też trochę dojście do głosu emocji Mai, ale może tak właśnie miało to być? Ludzki-nieludzki człowiek, oraz "emocje", które nim szarpią, a których rzekomo nie ma. Tylko nie wiem, czy to tu pasuje. To filozofowanie w wersji mini. Mimo wszystko, autorka podtrzymuje swój styl. I za to właśnie 7/10.

Bardzo się cieszę, że byłam w tym komfortowym momencie czytania, w którym część druga została wydana. Moją radość popsuła trochę narracja pierwszoosobowa ale ciekawość była większa. Przeszkadzało mi trochę czytanie przez 85% objętości książki niby o czym innym, a jednak o tym samym. Za to bardzo ładnie zazębiło się to z wątkami w części pierwszej, uzupełniając je i...

Daję 8/10 choć w zasadzie nie powinnam się do niczego przyczepić, odczucia po książce mam same dobre. Język i styl mi nie przeszkadzały, ba! Trzecioosobowa narracja najbardziej mi leży (niestety w "Spectrum" mamy inny punkt widzenia). Chemia między mną a powieścią była od razu, wgryzłam się w książkę i tylko praca oraz codzienne obowiązki sprawiały, że odkładałam ją na bok.
Choć przecież ja już to wszystko czytałam, już gdzieś to było, taka krzyżówka "Blade Runnera" z "Modyfikowanym węglem" i wszystkimi innymi książkami/serialami/filmami w tematyce około cyber-scifi. A jednak autorka potrafiła to spleść tak, że było wyjątkowe, a na dodatek, dodała trochę nowości od siebie. Bardzo polecam.

Daję 8/10 choć w zasadzie nie powinnam się do niczego przyczepić, odczucia po książce mam same dobre. Język i styl mi nie przeszkadzały, ba! Trzecioosobowa narracja najbardziej mi leży (niestety w "Spectrum" mamy inny punkt widzenia). Chemia między mną a powieścią była od razu, wgryzłam się w książkę i tylko praca oraz codzienne obowiązki sprawiały, że odkładałam ją na...

Pierwsza książka 2019 i mam nadzieję, że mój rok czytelniczy jednak nie będzie w tym stylu. Powieść sama w sobie jest dobra, wciąga po kilkunastu stronach i czytając, chce się więcej i więcej. Niestety, w pewnym momencie akcja wyhamowuje i już nie wraca do poprzedniej prędkości. Chwilowe zamieszanie stwarza też ilość wątków polityczno-fantastyczno-spiskowych jednak, co mnie bardzo rozczarowało, brakuje momentu scalenia ich wszystkich jednoznacznie. Najważniejszy wątek zaś, ten dotyczący g.A.I.a został zamknięty w jednym, krótkim akapicie. Wielka szkoda.
Sama wizja przyszłości jest dość pesymistyczna - wielkie błędne koło (w tym przypadku pierścień, ale też okrągłe!). Na okładce napisano o autorze, że jest m.in. scenarzystą i moim zdaniem to w tej książce czuć. Miałam nawet po niej koszmary.
Takie solidne 6/10. Nie jest złe, ale zakończenie potraktowane bardzo po macoszemu.

Pierwsza książka 2019 i mam nadzieję, że mój rok czytelniczy jednak nie będzie w tym stylu. Powieść sama w sobie jest dobra, wciąga po kilkunastu stronach i czytając, chce się więcej i więcej. Niestety, w pewnym momencie akcja wyhamowuje i już nie wraca do poprzedniej prędkości. Chwilowe zamieszanie stwarza też ilość wątków polityczno-fantastyczno-spiskowych jednak, co mnie...

W podróż na duszne, amerykańskie południe wybrałam się oczywiście po angielsku, bo tak najlepiej poczuć klimat. Nie żałuję, choć uważam, że można to było zrobić trochę lepiej. Niemniej jednak razem z główną bohaterką-dziennikarką zwiedzamy nieduże Wind Gap, stan Missouri, gdzie dokonano morderstw na dwóch dziewczynkach i poznajemy jej oczami społeczność, którą tworzą rodzina oraz bliżsi znajomi (w tak małej miejscowości nie ma mowy o "dalszości"). I to ta bliskość oraz znajomość każdego z każdym powoduje duszność całej powieści: o wszystkim co zrobisz, wiedzą wszyscy w miasteczku, za nim to nawet skończysz robić. Taki bardzo amerykański obrazek, całkiem udanie odmalowany. Bo poza tym mam wrażenie, że autorka na siłę zseksualizowała tą książę, bo seksualności oraz wylewającej się spermy jest mnóstwo. Ciekawi mnie też, czy to było kryterium które brało pod uwagę HBO kierując się wyborem książki do ekranizacji. Liczę jednak, że twórcy serialu przerobią powieść na swoją historię i wyjdzie z tego właśnie ciekawy obrazek z wątkiem kryminalnym w tle. Książkę polecam ale tylko fanom autorki - dla mnie to było spotkanie jednorazowe.

W podróż na duszne, amerykańskie południe wybrałam się oczywiście po angielsku, bo tak najlepiej poczuć klimat. Nie żałuję, choć uważam, że można to było zrobić trochę lepiej. Niemniej jednak razem z główną bohaterką-dziennikarką zwiedzamy nieduże Wind Gap, stan Missouri, gdzie dokonano morderstw na dwóch dziewczynkach i poznajemy jej oczami społeczność, którą tworzą...

Piękna opowieść, ubrana w formę trochę baśni, trochę lokalnej opowiastki, o tym, że tęskno nam za tym, co już było. Za słowem ludzkim, za chwilą oddechu, za pozbyciem się tego wiecznego pośpiechu. I jeszcze piękna, ale smutna jednocześnie, bo opowiada o przemijaniu - nie tylko życia, ale też pewnych zwyczajów i tradycji. Oraz o tym, że chcemy tego czy nie, musimy się na to przemijanie zgodzić. Polecam. Ubawiłam się setnie przy tej książce, w jak najbardziej pozytywnym tego słowa znaczeniu.
p.s. i ten język!

Piękna opowieść, ubrana w formę trochę baśni, trochę lokalnej opowiastki, o tym, że tęskno nam za tym, co już było. Za słowem ludzkim, za chwilą oddechu, za pozbyciem się tego wiecznego pośpiechu. I jeszcze piękna, ale smutna jednocześnie, bo opowiada o przemijaniu - nie tylko życia, ale też pewnych zwyczajów i tradycji. Oraz o tym, że chcemy tego czy nie, musimy się na to...