Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Książka z pewnością niezwykła, wciągająca. Styl Żulczyka to coś, co porywa, urzeka swoją brutalnością połączoną z ciekawymi przemyśleniami. Chciałam przeczytać "Ślepnąc od świateł" już od dłuższego czasu i nie zawiodłam się. "Zrób mi jakąś krzywdę" podobało mi się bardziej, ale ta pozycja sprawiła, że mam ochotę sięgać po kolejne książki autora.

Książka z pewnością niezwykła, wciągająca. Styl Żulczyka to coś, co porywa, urzeka swoją brutalnością połączoną z ciekawymi przemyśleniami. Chciałam przeczytać "Ślepnąc od świateł" już od dłuższego czasu i nie zawiodłam się. "Zrób mi jakąś krzywdę" podobało mi się bardziej, ale ta pozycja sprawiła, że mam ochotę sięgać po kolejne książki autora.

Ta powieść w dorobku Schmitta stanowi pozycję niezwykłą - jest to swoista autobiografia, opis zdarzenia, które zmieniło go na zawsze. Zdarzenia, którego można pozazdrościć, może się w nie nie wierzyć, ale on nie próbuje nikogo przekonać - po prostu relacjonuje. Z właściwym dla siebie mistrzowskim stylem, tym razem jeszcze bardziej pełnym emocji. I chociaż sama nie otrzymałam takiego daru wiary, powieść głęboko mnie poruszyła. Może to magia jego słów, może moje uwielbienie dla samego autora - jeszcze nigdy nie zawiodłam się żadną z jego książek.

Ta powieść w dorobku Schmitta stanowi pozycję niezwykłą - jest to swoista autobiografia, opis zdarzenia, które zmieniło go na zawsze. Zdarzenia, którego można pozazdrościć, może się w nie nie wierzyć, ale on nie próbuje nikogo przekonać - po prostu relacjonuje. Z właściwym dla siebie mistrzowskim stylem, tym razem jeszcze bardziej pełnym emocji. I chociaż sama nie...

W pierwszej powieści francuskiego pisarza widać zapowiedź kunsztu pisarskiego, jaki wypracuje w kolejnych latach. Sekta Egoistów to książka niezwykła, wymagająca do pełnego zrozumienia treści wiedzy filozoficznej, przez co nie trafi do każdego. Zaskakujące zakończenie daje do myślenia. Gratka dla fanów pisarza, można dowiedzieć się, jak zaczynał - bardzo się cieszę z polskiego wydania. Daleko jej do moich ukochanych "Małych zbrodni małżeńskich", jednak wciąż stanowi bardzo ciekawą lekturę. Widać w niej element geniuszu, który pisarz osiągnie w kolejnych powieściach.

W pierwszej powieści francuskiego pisarza widać zapowiedź kunsztu pisarskiego, jaki wypracuje w kolejnych latach. Sekta Egoistów to książka niezwykła, wymagająca do pełnego zrozumienia treści wiedzy filozoficznej, przez co nie trafi do każdego. Zaskakujące zakończenie daje do myślenia. Gratka dla fanów pisarza, można dowiedzieć się, jak zaczynał - bardzo się cieszę z...

Jeśli chodzi o Schmitta, to zdecydowanie nie jestem obiektywna - jako, że od poznania całej jego twórczości dzieli mnie aktualnie jakieś 5 książek, łatwo można wywnioskować, że należy do moich ulubionych pisarzy. Także w przypadku "Kobiety w lustrze" we właściwy dla siebie sposób tworzy portret psychologiczny trzech kobiet, które pozornie różni wszystko - łączy jedynie to, że mają dość swojego dotychczasowego życia.
Schmitt pisze tak, jakby na wskroś przejrzał kobiece serce, w idealny sposób opisując nawet najmniejsze emocje, niepokój, radość, zazdrość - wszystko to, z czym kobieta mierzy się na co dzień. I chociaż ciężko uwierzyć, że mężczyzna do tego stopnia poznał kobiecą naturę, on udowadnia czytelnikowi po raz kolejny, że jest znawcą ludzkich uczuć. To, jak trzy historie, umieszczone w różnych liniach czasowych, pod koniec splatają się, świadczy o prawdziwym kunszcie pisarskim.
Pomimo sporej objętości czytałam tą powieść niesamowicie szybko, nie mogąc się oderwać, chcąc wciąż wiedzieć, co stanie się w kolejnym rozdziale. I chociaż książkę polecam bardziej kobietom, myślę, że nawet mężczyźni znaleźliby w niej odpowiedzi na pytanie, co kłębi się w głowie ich partnerkom, tak często przecież targanym emocjami, których same nie potrafią wytłumaczyć.

Jeśli chodzi o Schmitta, to zdecydowanie nie jestem obiektywna - jako, że od poznania całej jego twórczości dzieli mnie aktualnie jakieś 5 książek, łatwo można wywnioskować, że należy do moich ulubionych pisarzy. Także w przypadku "Kobiety w lustrze" we właściwy dla siebie sposób tworzy portret psychologiczny trzech kobiet, które pozornie różni wszystko - łączy jedynie to,...

O Rupi Kaur dużo się ostatnio słyszy, jako że ten niewielki tomik stał się bestsellerem i podbił media społecznościowe. Po kolejnym zobaczeniu jej twórczości w "internetach" i poleceniu przez przyjaciółkę, postanowiłam sama sięgnąć po wiersze Kaur - i nie zawiodłam się.
Kupiłam dwa dni temu, przeczytałam dwa razy. Tematyka miłości, straty i kobiecości sprawia, że łatwo identyfikować się z podmiotem lirycznym, zatopić się całkowicie w historię, której części zna pewnie każda z nas. Niektóre z utworów przypominały raczej sentencje niż poezję, ale wielkim plusem jest to, jak bardzo wszystkie wiążą się ze sobą, tworzą spójną całość. Najbardziej przypadły mi do gustu rozdział drugi i trzeci, pełno było tam zdań, które ciężko będzie wyrzucić z pamięci. Tłumaczenia polskie nie do końca oddają klimat wierszy, angielskie wersje zdecydowanie bardziej przypadły mi do gustu - wydanie dwujęzyczne jest w tym przypadku genialnym pomysłem. Zawartość tego tomiku wielokrotnie mnie poruszyła, a niektóre wiersze dały do myślenia, mniej lub bardziej. Bardzo pozytywnie się zaskoczyłam i jestem pewna, że jeszcze wielokrotnie sięgnę po "mleko i miód".

O Rupi Kaur dużo się ostatnio słyszy, jako że ten niewielki tomik stał się bestsellerem i podbił media społecznościowe. Po kolejnym zobaczeniu jej twórczości w "internetach" i poleceniu przez przyjaciółkę, postanowiłam sama sięgnąć po wiersze Kaur - i nie zawiodłam się.
Kupiłam dwa dni temu, przeczytałam dwa razy. Tematyka miłości, straty i kobiecości sprawia, że łatwo...

Opinię piszę jakby dwutorowo - po dwukrotnym przeczytaniu powieści w odstępie czasu dwóch lat(2015-1017).
Kiedyś - historia ta wydała mi się niezwykle poruszająca. Poruszył mnie fakt, że ktoś może gonić za utraconą miłością tak, jak główny bohater gonił za Shimamoto. Poruszyło mnie to, że pewne osoby mogą na zawsze zapisać się w naszym umyśle, sprawiając, że nic już nie będzie takie samo.
Teraz - może dlatego, że dojrzałam, może z powodu, że wiem o Japonii trochę więcej - widzę, jak nieuczciwe jest zachowanie głównego bohatera. Widzę portret japońskich kobiet i ich dyskryminacji, sprowadzania do roli matki, widzę oszustwa podatkowe w tych tradycyjnych, rodzinnych firmach, widzę tęsknotę za czymś, czego nigdy nie uda się znaleźć gdzieś pomiędzy honne, a tatemae - bo jak znaleźć siebie, kiedy wszystko trzeba robić na pokaz?
Murakami zgrabnie tworzy obraz społeczeństwa japońskiego, mówiąc przy tym, jak jest naprawdę, pisząc o rzeczach, o których obcokrajowcy nie mają za wiele pojęcia. Mówiąc o społecznym przyzwoleniu na zdrady, o katordze pracy w dużych firmach, o tym, jak czują się ludzie, kiedy ich życie okazuje się być sprowadzane tylko do roli kolejnego pionka w maszynie idealnego społeczeństwa.
Tajemnicza kobieta z przeszłości to tylko pretekst do rozmyślań.
Książka do bólu życiowa, poruszająca, irytująca i piekielnie dobrze napisana.

Opinię piszę jakby dwutorowo - po dwukrotnym przeczytaniu powieści w odstępie czasu dwóch lat(2015-1017).
Kiedyś - historia ta wydała mi się niezwykle poruszająca. Poruszył mnie fakt, że ktoś może gonić za utraconą miłością tak, jak główny bohater gonił za Shimamoto. Poruszyło mnie to, że pewne osoby mogą na zawsze zapisać się w naszym umyśle, sprawiając, że nic już nie...

Fabuła jest tu tylko pretekstem do wielu kąśliwych i trafnych uwag na temat czasów, w jakich żyjemy i warszawskiej społeczności. Czyta się szybko, wciąga, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że sama książka jest "o niczym". Wszystkie sentencje, które by mnie poruszyły, widziałam już na blogu pana Piotra i jego fanpage na fb. Bez tego chyba wywarłaby na mnie większe wrażenie. Wciąż jednak uważam, że jest to lektura warta przeczytania, ze względu na szczególny styl (wulgarnie, ale z klasą?) czy te filozoficzne wstawki.

Fabuła jest tu tylko pretekstem do wielu kąśliwych i trafnych uwag na temat czasów, w jakich żyjemy i warszawskiej społeczności. Czyta się szybko, wciąga, ale nie mogę pozbyć się wrażenia, że sama książka jest "o niczym". Wszystkie sentencje, które by mnie poruszyły, widziałam już na blogu pana Piotra i jego fanpage na fb. Bez tego chyba wywarłaby na mnie większe wrażenie....

Rzetelne opracowanie, z którego nauka była nawet przyjemna - a obraz japońskiego społeczeństwa, jaki wyłania się z książki pomaga zrozumieć trochę lepiej sposób myślenia Japończyków. Ciekawym dodatkiem są odnośniki do innych prac, powieści oraz filmów poruszających dane zagadnienie.

Rzetelne opracowanie, z którego nauka była nawet przyjemna - a obraz japońskiego społeczeństwa, jaki wyłania się z książki pomaga zrozumieć trochę lepiej sposób myślenia Japończyków. Ciekawym dodatkiem są odnośniki do innych prac, powieści oraz filmów poruszających dane zagadnienie.

No cóż... opracowanie na pewno solidne, ale dość ciężko było przez nie przebrnąć. Nie jest to lektura łatwa, jednak dla japonistów - obowiązkowa. Daje bardzo dobry obraz literatury japońskiej wszystkich epok. Ciekawe są też cytaty (w przypadku poezji - także po japońsku, co pomaga wyczuć i zobaczyć rytm i układ sylab). Chociaż pewnie sama nie sięgnęłabym z własnej woli po tę pozycję (ale od czego jest zachęta w postaci egzaminu?), to po przeczytaniu jej muszę przyznać, że wniosła ona bardzo dużo, jeśli chodzi o znajomość japońskich trendów w literaturze na przestrzeni wieków.

No cóż... opracowanie na pewno solidne, ale dość ciężko było przez nie przebrnąć. Nie jest to lektura łatwa, jednak dla japonistów - obowiązkowa. Daje bardzo dobry obraz literatury japońskiej wszystkich epok. Ciekawe są też cytaty (w przypadku poezji - także po japońsku, co pomaga wyczuć i zobaczyć rytm i układ sylab). Chociaż pewnie sama nie sięgnęłabym z własnej woli po...

Genialna manga! Pełna humoru, ze świetną kreską i dynamiczną akcją.. a fabuła jest głębsza, niż się wydaje :) Bohaterowie są wykreowani z odpowiednią dozą humoru, seria jest lekka i przyjemna do czytania.

Genialna manga! Pełna humoru, ze świetną kreską i dynamiczną akcją.. a fabuła jest głębsza, niż się wydaje :) Bohaterowie są wykreowani z odpowiednią dozą humoru, seria jest lekka i przyjemna do czytania.