Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Prawdę mówiąc tej książce nie można nic zarzucić: jest rzetelna, jest zwięzła, jest dobrze skonstruowana, autorka prowadzi logiczny, spójny i uporządkowany wywód, poparty rzetelną wiedzą i własnymi obserwacjami. Niewątpliwie jest to również książka użyteczna pod względem merytorycznym. Jest też w niej miejsce na humor, jest coś więcej niż tylko porcja wiedzy do przyswojenia podana w suchy i mało zachęcający sposób. A mimo to brnęłam przez książkę Hendry przez blisko dwa tygodnie i skończyłam tylko z poczucia przyzwoitości, bo jeśli dałam radę czytać przez dwieście stron, to głupio zostawić ostatnią setkę. Może to "zasługa" tłumacza. Może to wina samej autorki, zaskakująco dużo miejsca poświęcającej (anglojęzycznym, bo jakżeby) opracowaniom rozwijającym poruszane przez nią zagadnienia. Rozumiem, że dla czytelnika anglojęzycznego jest to wielka i niezwykle użyteczna kopalnia wiedzy, ale mniej więcej w połowie książki zaczęłam się zastanawiać, czy w Krakowie nie mieli pomysłu na inne tłumaczenie, mniej zajmujące się bibliografia przedmiotu? Muszę przyznać, że dość rozczarowujące jest dać się wciągnąć w tok wypowiedzi, żeby w kolejnym akapicie przeczytać jedynie, kto dogłębnie zbadał dane zjawisko. "Chryzantema i miecz" krótsze, a sens w zasadzie ten sam. Przy okazji: wszystkim, którzy będą brnęli przez polecane listy lektur zwracam uwagę, że sagę rodu Otorich wbrew temu, co podaje autorka/tłumacz, napisała Lian Hearn, nie Liam, jest to pisarka, a nie pisarz, a sama saga właściwie nie ma nic wspólnego z feudalna Japonią poza leciutkim kolorytem lokalnym, oddanym w dodatku niezbyt wiernie, i jeśli już ktoś naprawdę koniecznie musi, to zapraszam do "Samurajskich chorągwi" albo nieocenionych powieści Clavella.