Może i kogoś zdziwi, że daję tej książce aż tak wysoka ocenę, jednakże zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie. 24 sierpnia wypożyczyłam ją w bibliotece i tego samego dnia pochłonęłam ją w ciągu paru godzin.
Poznajemy w pierwszej części książki myśli Yeshuy, samego Jezusa Chrystusa, który mimo, że czuje w sobie tę cząstkę boskości czuje i boi się jak zwykły człowiek, czekając na wypełnienie się proroctwa w ogrodzie Getsemani.
Druga część skupia się na Poncjuszu Piłacie, który zaczyna prowadzić śledztwo w sprawie zaginięcia ciała Zmartwychwstałego, chcąc udowodnić, że to wszystko ma racjonalne wytłumaczenie. Zderza się jednakże z Prawdą, tajemnicą i wiarą.
W tej drugiej części widzimy osoby, które na własne oczy widziały Jezusa, jak żona Poncjusza, jak i osoby, które muszą uwierzyć słowom świadków Zmartwychwstania.
Czytelnik sam musi jednak zadecydować czy to prawda, spisek, a może zbiorowa halucynacja.

Może i kogoś zdziwi, że daję tej książce aż tak wysoka ocenę, jednakże zrobiła na mnie olbrzymie wrażenie. 24 sierpnia wypożyczyłam ją w bibliotece i tego samego dnia pochłonęłam ją w ciągu paru godzin.
Poznajemy w pierwszej części książki myśli Yeshuy, samego Jezusa Chrystusa, który mimo, że czuje w sobie tę cząstkę boskości czuje i boi się jak zwykły człowiek, czekając...

Nie powiem, pióro Schmitta bardzo mi się podoba, więc te dwa opowiadania czyta się bardzo szybko i przyjemnie.
Jak to z fikcją literacką bywa, są wydarzenia, które się nie wydarzyły - np Jezus zakochuje się i jest zaręczony jeden dzień z Rachab. I są też odczucia czy przemyślenia bohaterów, z którymi się nie zgadzam.

W tej książce jest jednak świetnie napisana "definicja" chrześcijaństwa, która do dzisiaj we mnie rezonuje i bardzo się z nią zgadzam.

Nie powiem, pióro Schmitta bardzo mi się podoba, więc te dwa opowiadania czyta się bardzo szybko i przyjemnie.
Jak to z fikcją literacką bywa, są wydarzenia, które się nie wydarzyły - np Jezus zakochuje się i jest zaręczony jeden dzień z Rachab. I są też odczucia czy przemyślenia bohaterów, z którymi się nie zgadzam.

W tej książce jest jednak świetnie napisana...

Zdecydowanie wolę inne książki autora.

Zdecydowanie wolę inne książki autora.

"Moje Ewangelie" to debiut prozatorski Erica-Emmanuela Schmitta moim zdaniem należy do nieudanych. Przedstawione tu życie Jezusa Chrystusa wydaje się tak mało boskie że banalne, niemalże trywialne, przez co historia nie porywa.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza przedstawia losy Nazaretańczyka od młodości po modlitwę w ogrodzie oliwnym. Druga nieco dłuższa przypomina sztukę, w której główną rolę gra prokurator rzymski Piłat. Akcja jej toczy się po Zmartwychwstaniu Zbawcy.

Raziło mnie to że autor przedstawiając Jezusa jako osobę kruchą, prawie śmieszną, wątpiącą w swoją boskość jakoby odziera Go z Wielkości i Chwały którą tradycyjnie przypisujemy Bogu.

Dialogi są bezbarwne, prawie mdłe, podobnie jak opisy.
Autor niekiedy rzuca nam garść przemyśleń, jednak widać że tym razem nie był w formie.

Książka nie przekonała mnie, moje pojmowanie dobrej nowiny jest całkiem inne. Do tego Judasz przedstawiany jako ten który kochał Boga najbardziej, gdyż jako biegły w Piśmie, zrozumiał że ma przed sobą Mesjasza. Pozwolił na Jego śmierć by Zmartwychwstał a potem z miłości i wyrzutów sumienia powiesił się.

Niestety nie polecam tego cienkiego woluminu, stawiam 6/10.

"Moje Ewangelie" to debiut prozatorski Erica-Emmanuela Schmitta moim zdaniem należy do nieudanych. Przedstawione tu życie Jezusa Chrystusa wydaje się tak mało boskie że banalne, niemalże trywialne, przez co historia nie porywa.

Książka podzielona jest na dwie części. Pierwsza przedstawia losy Nazaretańczyka od młodości po modlitwę w ogrodzie oliwnym. Druga nieco dłuższa...

Ciekawa, takie inne spojrzenie na Ewangelię. Książka nie jest wybitna, ale taka lekka i szybka do przeczytania.

Ciekawa, takie inne spojrzenie na Ewangelię. Książka nie jest wybitna, ale taka lekka i szybka do przeczytania.

Daleko mi do zachwytu. Styl, język nienaganne, jednak pierwsza część (punkt widzenia Jezusa) nie porywa.
Ciekawiej jest spojrzeć na 'historię' oczami Piłata. Lektura zajmuje ok. 1,5 godziny.

Daleko mi do zachwytu. Styl, język nienaganne, jednak pierwsza część (punkt widzenia Jezusa) nie porywa.
Ciekawiej jest spojrzeć na 'historię' oczami Piłata. Lektura zajmuje ok. 1,5 godziny.

Jeśli chodzi o ,,Moje Ewangelie’’ to mam dość mieszane odczucia. Książka była ciekawa, ale trochę zagmatwana. Autor opisał wydarzenia, które miały miejsce w życiu Jezusa Chrystusa z perspektywy Poncjusza Piłata oraz Jeszui (prawdziwe, hebrajskie imię Jezusa). Stworzył w ten sposób pewną fikcję literacką (coś jak apokryfy),która jest ewangeliczną historią, traktującą o męce, śmierci i zmartwychwstaniu Mesjasza.

Czy mi się taka forma podobała? Nie do końca. Nie przekonała mnie ona jakoś szczególnie, aczkolwiek jest to książka napisana równie pięknym i ciekawym, porywającym językiem i niepodrabialnym stylem, jaki posiada autor. Jeśli Was zaciekawi jej tematyka tak jak mnie, to warto po nią sięgnąć z uwagi na to, że jest to bardzo krótka książka, na dosłownie kilka godzin.

Oceniam ją na 6/10

Na pewno sięgnę także po inne książki tego autora, a kilka już czeka na mojej półce. Moim zdaniem jest to jeden z wybitniejszych twórców literatury pięknej!

Jeśli chodzi o ,,Moje Ewangelie’’ to mam dość mieszane odczucia. Książka była ciekawa, ale trochę zagmatwana. Autor opisał wydarzenia, które miały miejsce w życiu Jezusa Chrystusa z perspektywy Poncjusza Piłata oraz Jeszui (prawdziwe, hebrajskie imię Jezusa). Stworzył w ten sposób pewną fikcję literacką (coś jak apokryfy),która jest ewangeliczną historią, traktującą o...

7,71

7,71

Po raz pierwszy nie urzekła mnie lektura. Przeczytałam i tyle.

Po raz pierwszy nie urzekła mnie lektura. Przeczytałam i tyle.

Od Moich ewangelii bije swąd taniego populizmu i szukania kontrowersji – w końcu nic się nie sprzedaje lepiej niż kontrowersyjne podejście do religii i nawet nie mam z tym większego problemu, jeśli dzieło jest dobre. Pierwsza, lepsza część tej literaturowej pozycji to przeżycia Jezusa ukazane w zupełnie inny sposób – w narracji pierwszoosobowej, gdzie można w pewien sposób zagłębić się w jego niekanoniczny z wiarą chrześcijańską tok myślenia. Druga to dziwaczny ni to dramat, ni to przedstawiciel prozy, który opisuje losy Piłata po skazaniu Jezusa na śmierć i jego dążenia do racjonalizacji wiadomych wydarzeń – niby pomysł w porządku, ale wykonany w sposób co najmniej słaby. Czyta się to szybko, w miarę przyjemnie, a po lekturze w głowie nie pozostaje absolutnie nic, bo choć autor w przedmowie rzuca wielkimi hasłami pokroju „gmatwania tajemnic” prawda jest taka, że to po prostu króciutka, bezcelowa reimaginacja wydarzeń biblijnych, a gdybym był bardziej złośliwy określiłbym ją mianem biblijnego fanfica.

Od Moich ewangelii bije swąd taniego populizmu i szukania kontrowersji – w końcu nic się nie sprzedaje lepiej niż kontrowersyjne podejście do religii i nawet nie mam z tym większego problemu, jeśli dzieło jest dobre. Pierwsza, lepsza część tej literaturowej pozycji to przeżycia Jezusa ukazane w zupełnie inny sposób – w narracji pierwszoosobowej, gdzie można w pewien sposób...