Jesteśmy społecznością, która kocha książki

NIEPOKÓJ W SERCU

„Nigdy nie możemy być pewni, tego co nam się przydarzy. Życie zawsze miota nami na różne strony. Ale na tym waśnie polega przygoda: nie wiesz, jak to się skończy i jak daleko zajedziesz. Ktokolwiek mówi, że życie jest czymś innym niż tajemnicą, okłamuje samego siebie”

„Dziecko śniegu” to taka baśń dla dorosłych, która przepełniona niepokojem i momentami okrutna opisuje pragnienia o miłości i szczęściu. Głównymi bohaterami są Jack i Mabel, którzy po nieudanej próbie posiadania dziecka postanowili odizolować się od społeczeństwa i przeprowadzają się na Alaskę. Miejsca, gdzie zimy bywają bardzo długie i mroźne, a ich dom stanowi dla nich bezpieczną i oddaloną od innych przystań. Po zagnieżdżeniu się w nowym miejscu rozpoczynają ciche, przeraźliwie smutne i monotonne życie. Jack ciężko pracuje fizycznie, również na polu, aby utrzymać siebie i swoją małżonkę. Mabel natomiast zajmuje się domem, sprząta, gotuje i piecze ciasta dla miejscowego sklepu. Po dniu pracy małżonkowie nie odzywają się zbytnio do siebie, nawet nie przytulają. Pierwszy śnieg sprawia, że zapominają na chwilę o smutku i dają się porwać chwili. Lepią ze śniegu postać dziewczynki, która odmieni ich całe życie. Następnego ranka po przebudzeniu figurki już nie ma a w oddali dostrzegają postać dziewczynki znikająca między drzewami. Pojawia się ona w okolicach ich domu bardzo często aż wreszcie po wielu próbach udaje się Jackowi i Mabel zaprosić ją do środka. Zachowuje się ona jak niesamowite leśne stworzenie, płochliwe, ale i bardzo inteligentne.

Wreszcie małżeństwo doczekało się swojego upragnionego dziecka. Tylko czy już na zawsze? Czy istnieje ktoś lub coś, co im ja odbierze?

Historia tytułowego dziecka śniegu bardzo mnie poruszyła. Nie chciałabym wyjawiać tutaj wszystkich tajemnic, jakie skrywa przed nami ta książka. Bardzo się cieszę, że zdecydowałam się na jej zakup. To najwspanialsza pozycja, jaką do tej pory było mi dane przeczytać. Cieszy również oko przepiękna okładka. Będę do niej wracać, szczególnie w chłodne popołudnia, pod kocykiem.

ocena 5/5

NIEPOKÓJ W SERCU

„Nigdy nie możemy być pewni, tego co nam się przydarzy. Życie zawsze miota nami na różne strony. Ale na tym waśnie polega przygoda: nie wiesz, jak to się skończy i jak daleko zajedziesz. Ktokolwiek mówi, że życie jest czymś innym niż tajemnicą, okłamuje samego siebie”

„Dziecko śniegu” to taka baśń dla dorosłych, która przepełniona niepokojem i momentami...

Wspaniała książka.
Moja opinia? Nawet nie umiałabym jej ubrać w słowa. Książka zostawiła w moim sercu kamyk, który będzie mi ciążył przez długi czas.. a jak przestanie to zapewne przeczytam ją na nowo.

Wspaniała książka.
Moja opinia? Nawet nie umiałabym jej ubrać w słowa. Książka zostawiła w moim sercu kamyk, który będzie mi ciążył przez długi czas.. a jak przestanie to zapewne przeczytam ją na nowo.

Na sam widok okładki napływa mi łezka do oka. Moje dzieciństwo, czytane do snu fragmenty, oglądane obrazki. Książkę potrafiłam czytać codziennie - czego skutkiem były wypadające kartki i poszarpana okładka. Najbardziej w pamięci utkwił mi wierszyk o lisie.

Na sam widok okładki napływa mi łezka do oka. Moje dzieciństwo, czytane do snu fragmenty, oglądane obrazki. Książkę potrafiłam czytać codziennie - czego skutkiem były wypadające kartki i poszarpana okładka. Najbardziej w pamięci utkwił mi wierszyk o lisie.

Moim zdaniem najlepsza książka Paulo Coelho. Posiada bardzo wiele wartościowych cytatów, mądrości. Takich jak:
"Bo człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura."
Czytanie jej to nie tylko przyjemność - to coś więcej.

Moim zdaniem najlepsza książka Paulo Coelho. Posiada bardzo wiele wartościowych cytatów, mądrości. Takich jak:
"Bo człowiek może wytrzymać tydzień bez picia, dwa tygodnie bez jedzenia, całe lata bez dachu nad głową, ale nie może znieść samotności. To najgorsza udręka, najcięższa tortura."
Czytanie jej to nie tylko przyjemność - to coś więcej.

Po jej przeczytaniu zaczęłam płakać i zastanawiać się nad tym jak kruche jest życie. Dlaczego umiera tak młodo ktoś kogo się kocha? Trzeba szanować każdy dzień - dbać o swoje serce - bo to najwspanialszy narząd, pełen miłości i odwagi.

Po jej przeczytaniu zaczęłam płakać i zastanawiać się nad tym jak kruche jest życie. Dlaczego umiera tak młodo ktoś kogo się kocha? Trzeba szanować każdy dzień - dbać o swoje serce - bo to najwspanialszy narząd, pełen miłości i odwagi.