Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Wartościowa książka, napisana z wyczuciem, zawiera fantastyczny motyw dualnej śmierci: tej naturalnej, związanej z przemijaniem jako częścią cyklu życia, oraz tej sprzecznej z naturą - czynionej ręką człowieka.
Podzielona na cztery części - pierwsza jest przepełniona radością, szczęściem ale też niedojrzałością i oczekiwaniem na dojrzewanie. W drugiej dominuje wiele smutku, przygnębienia i cierpienia, ale również walki, odwagi. Trzecia część to głównie wracająca nadzieja, godzenie się z wydarzeniami, które pozostawiają żywy ślad. Czwarta część jak dla mnie troszkę niepotrzebna, domyka historię, ale nie zawiera aż tak silnych metafor jak wcześniejsze części.
Polecam, unikatowa opowieść drzewa (choć pewnie nie brzmi to specjalnie zachęcająco :D).

Wartościowa książka, napisana z wyczuciem, zawiera fantastyczny motyw dualnej śmierci: tej naturalnej, związanej z przemijaniem jako częścią cyklu życia, oraz tej sprzecznej z naturą - czynionej ręką człowieka.
Podzielona na cztery części - pierwsza jest przepełniona radością, szczęściem ale też niedojrzałością i oczekiwaniem na dojrzewanie. W drugiej dominuje wiele smutku,...

Biorąc ją w rękę, sądziłam że to polska "Lolita". Odkryłam, że jest czymś więcej, będąc zupełnie czymś innym, przeze mnie nieoczekiwanym.

Materią tworzącą tę książkę jest historia zmyta z autora, ściągnięta z niego wraz ze skórą, wonią perfum, ciepłem ciała, padającym na twarz światłem gwiazd. Prawda i piękno scementowane ze sobą, skreślone atramentem. Antoni Libera stworzył "Madame" na podstawie swoich wspomnień z liceum, swoich osobistych doświadczeń.

Jedyne o czym jestem w stanie myśleć, to czy człowiek tak błyskotliwy przypadkiem nie oszukuje nas przynajmniej faktem, że przesadę da się wyczuć w umieszczeniu sformułowań, stylistyki której nigdy nie przypisałabym nastolatkowi mającemu lat osiemnaście. Innymi słowy - nie jestem w stanie tak lirycznie myśleć o tym dziele, jak robi to narrator.

"W parszywej rzeczywistości sam się stajesz parszywy! To jest najgorsze, pamiętaj!"

Kiedy myślę o tym, czego nauczyła mnie ta książka (intencja Stalina podczas "ratowania" komunistycznej frakcji w hiszpańskiej wojnie domowej; sytuacja wykształconych filologów zajmujących się językami Europy Zachodniej w PRL-u; metodyka kształcenia i wychowania w szkole średniej Polskiej Republiki Ludowej) zadaję sobie pytanie czy to Nabokov znowu się ze mną bawi - "hej koleżanko, ta książka nie ma cię niczego nauczyć, nie jesteś już w szkole, po prostu chłoń to co napisane". Dzieło to jest pełne literackich (i nie tylko!) odniesień, do których warto sięgnąć, które wspólnie budują pełną, wyrazistą historię. "Madame" to książka intelektualnie przegadana, tutaj nie ma ani słowa zbędnego, wszystko tworzy doskonale spójną całość, nie ma chwili w której narrator ciągnący cię w porywach da ci usiąść i pomyśleć, że jesteś tym przytłoczony.

"Żegnaj, boska istoto, okrutna swą urodą! Po com cię w ogóle ujrzał! O. czemuś się zjawiła na drodze mego życia! Zbyt piękna i promienna, by nie rozniecić pożaru. Zbyt dumna i daleka, ażeby go ugasić. Gdybyś tu była nie przyszła i nie dała się widzieć, mój los byłby znacznie prostszy. Tańczyłbym teraz z pewnością z jedną z mych rówieśniczek, może nawet i z samą... Lucyllą Różogrodek, w każdym razie z istotą skrojoną na moją miarę, rumianą, zziajaną, chętną, cuchnącą młodym potem, i wielce prawdopodobne, iż skradłbym jej na koniec soczystego całusa. A tak stoję tu w mroku, zbolały, zrujnowany, wyobcowany... przegrany. Wygrałaś! Lecz cóż ci po tym?... Bywaj, Królowo Śniegu! Bywaj, La Belle Victoire!"

Z historii sączy się cudowna tajemnica, narrator się nie ujawnia, podobnie nie dostajemy żadnych szczegółowych danych samej jego muzy - prócz faktu, że mówi się o niej Madame, lub Wiktoria - Victoire, imię nadane jej przez okrutny los w osobie jej nieszczęsnych rodziców, związane z jej przeszłością. Wraz z narratorem wracamy do szkolnej ławy aby przeżyć każdemu znane pierwsze uniesienia szkolnej miłości, w którą wpleciona jest nie aż tak rzadki afekt - ucznia, najwybitniejszego z wybitnych do nauczycielki. Do osoby odległej, chłodnej, profesjonalnej, niedostępnej. Istnego Mont Blanc szturmowanego przez ucznia wybitnego, bystrego, opanowanego, którego jedynym grzechem jest nieszczęśliwe zakochanie w osobie, która ani na krok nie daje się zaskoczyć. W miarę opowieści o tajemniczej Victoire dowiadujemy się więcej, postać staje się przejrzysta, jej działania mają już intencję, do której kobieta wytrwale dąży, wieloma często zawiłymi drogami.

Marząc o niej bohater posuwa się do czegoś więcej niż większość zakochanych, nie poprzestaje na biernym oddawaniu się katuszom duszonych w sobie emocji. On gromadzi je w sobie i finalnie to cierpienie przeradza w działanie, najpierw związane z poznaniem nauczycielki z najróżniejszych źródeł, a następnie te uczucia jeszcze przelewa w chaosie tworzenia w powieść.

"Czasami… kicz bywa całkiem miły. Nie trzeba się go wyrzekać. Gdyby nie było kiczu, nie byłoby wielkiej sztuki. Gdyby nie było grzechu, nie byłoby i życia."

Madame serwuje nietuzinkowe spojrzenie na szczenięce afekty, które są tematem wstydliwym, mało pożądanym. Pedagodzy tamtego świata wiedzą jak sobie z nimi radzić. Jednocześnie ukazują braki w humanistycznym podejściu do ucznia - tutaj fizyka kwantowa na etapie liceum, a tam z kolei śmierć wolności scenicznej, śmierć w teatrze i dekapitacja ducha muzycznego. Jedyne co żyje to posłuszeństwo partii, jednomyślność, jedna wersja historii. W opozycji do tego - wielka tajemnica, stojące za nią rozterki, emocje, wielki cel aby żyć tak jak się chce.

Powieść nie odpowie na pytania - czy to dobre, czy to moralne kochać nie będąc kochanym? Czy lodowe góry pozwalają sobie na emocje? Czy kochają? Czy potrafią kochać? Czy kochała? Czy lubiła? Czy wynagrodziła tylko za otworzenie jej drzwi?

Ta książka powstała jako terapia autora, jest dowodem zamknięcia pewnego etapu, pożegnania z nim, na autora miała mieć wpływ zbawienny, choć okrężnymi drogami wynagradzający mu czas spędzony w samotności, w ukryciu przed represjami i inwigilacją. Na czytelnika ma za to wpływ zgoła błogosławiony, obcowanie z literaturą takich lotów jest przyjemnością i powinno być liczone srogo niczym luksus.

"Madame" to najczystszy z owoców rewolucji. Książka, o której szkoły milczą, choć już od dawna powinny piać, szczególnie gdy się przestudiuje jej wartości, które są daleko piękniejsze niż forsowany "Romeo i Julia" wciskany jako sztandar romantycznej miłości dojrzewającym istotom. I być może prócz nielicznych wyjątków szkoła już zawsze zamierza prezentować nam "Popioły" jako szczyt fantazji.

Chyba nie bez powodu jednym z nielicznych morałów tejże książki jest "Wtedy to były czasy!".

Biorąc ją w rękę, sądziłam że to polska "Lolita". Odkryłam, że jest czymś więcej, będąc zupełnie czymś innym, przeze mnie nieoczekiwanym.

Materią tworzącą tę książkę jest historia zmyta z autora, ściągnięta z niego wraz ze skórą, wonią perfum, ciepłem ciała, padającym na twarz światłem gwiazd. Prawda i piękno scementowane ze sobą, skreślone atramentem. Antoni Libera...

Sama nie wiem, dla mnie chyba jednak zbyt kontrowersyjna i przez głównego bohatera lektura stała się bardzo przykra dla mnie, bo przez większość czasu spędzonym na czytaniu było mi smutno że tak wyglądają myśli przeciętnego faceta z dziwnym pragnieniem, by mieć wszystkie możliwe kobiety.
Protagonista jest filozofem, który przelewa swoje myśli wprost na papier dosłownie jakby defekował (w połowie czytania tej książki trafiłam na "Madame" Libery i po prostu porównując oba style odkrywam, że po prostu nie umiem strawić prostego jak budowa cepa stylu Bukowskiego; przepraszam, jeśli swoim porównaniem kogoś urażam).
Dobrze jest to przeczytać tylko po to, żeby mieć pojęcie, z jakim rodzajem literatury jest kojarzony ten pisarz. Nie rezygnuję z Bukowskiego na zawsze, chętnie poczytam od niego coś jeszcze, ale ta lektura zwyczajnie mi się nie podobała.

Sama nie wiem, dla mnie chyba jednak zbyt kontrowersyjna i przez głównego bohatera lektura stała się bardzo przykra dla mnie, bo przez większość czasu spędzonym na czytaniu było mi smutno że tak wyglądają myśli przeciętnego faceta z dziwnym pragnieniem, by mieć wszystkie możliwe kobiety.
Protagonista jest filozofem, który przelewa swoje myśli wprost na papier dosłownie...

Boska! Wszystkie dzieci za nią szaleją i wciąż chcą by czytać ją od nowa. Gwarancja świetnej zabawy zarówno dla czytającego, jak i podopiecznego. Definitywnie książka powinna trafić do każdego domu, u mnie nie wraca na półkę :D

Boska! Wszystkie dzieci za nią szaleją i wciąż chcą by czytać ją od nowa. Gwarancja świetnej zabawy zarówno dla czytającego, jak i podopiecznego. Definitywnie książka powinna trafić do każdego domu, u mnie nie wraca na półkę :D

Z tą książką jest taka dziwna rzecz, że wszyscy, którzy poddają się lub/i godzą z nowym obliczem świata zaczynają cytować T.S. Elliota.
Bardzo ciekawe biblijne nawiązanie, powiedziałabym nawet, że nie pasuje za bardzo do tematyki w jakiej ta książka się odnajduje - czyli science-fiction.

Z tą książką jest taka dziwna rzecz, że wszyscy, którzy poddają się lub/i godzą z nowym obliczem świata zaczynają cytować T.S. Elliota.
Bardzo ciekawe biblijne nawiązanie, powiedziałabym nawet, że nie pasuje za bardzo do tematyki w jakiej ta książka się odnajduje - czyli science-fiction.

Właściwie nie przeczytana, lecz przestudiowana, ale fakt - rzeczywiście warta rekomendacji dla każdego rodzica nie potrafiącego okiełznać własnego dziecka.

Właściwie nie przeczytana, lecz przestudiowana, ale fakt - rzeczywiście warta rekomendacji dla każdego rodzica nie potrafiącego okiełznać własnego dziecka.

Dzieło wstrząsające, niepokojące, wzbudzające w czytelniku silne poczucie niesprawiedliwości i brutalności.
Nie bez powodu to dzieci są najlepszymi żołnierzami, najlepszymi mordercami, dyktatorami, ale też najlepszymi poddanymi - bezwolnymi, bezmyślnymi, słabymi marionetkami.

Opowieść o walce rozumu z szaleństwem, strachu z rozsądkiem, cywilizacji i demokracji z dyktaturą instynktów i barbarzyństwa.

Zwierz to nie tylko synonim obezwładniającego strachu, ale także w pewnym sensie samej religii.

Długo pozostaje w głowie tyle strasznych obrazów.

Dzieło wstrząsające, niepokojące, wzbudzające w czytelniku silne poczucie niesprawiedliwości i brutalności.
Nie bez powodu to dzieci są najlepszymi żołnierzami, najlepszymi mordercami, dyktatorami, ale też najlepszymi poddanymi - bezwolnymi, bezmyślnymi, słabymi marionetkami.

Opowieść o walce rozumu z szaleństwem, strachu z rozsądkiem, cywilizacji i demokracji z dyktaturą...

Nawet niezła.
Jednym z pierwszych wrażeń jakie uderzyły we mnie w trakcie czytania było wrażenie powtórzonej historii, bardzo zbliżonej tematycznie do "Carrie". Tyle że w tym przypadku mniej horrorowy i mniej ciężkostrawny. W tym przypadku miałam także odczucie że akcja mocno pędzi, a ja z nią i to głównie zachęciło mnie, by książkę przeczytać do końca.
Uwaga! Jeśli rozważasz przeczytanie tej książki i chcesz uniknąć spoileru, to nie czytaj przed nią "Stukostrachów". Przeczytaj "Podpalaczkę" zamiast tamtej, bo fantastycznie się będziesz przy tej bawił, King tu mocno ściąga stopę z wciskanego dotąd do dechy wątku alkoholizmu, a i tak potrafi pokazać że żadna supermoc nie jest tak zwyczajnie cukierkowo-fajna i darmowa.

Nawet niezła.
Jednym z pierwszych wrażeń jakie uderzyły we mnie w trakcie czytania było wrażenie powtórzonej historii, bardzo zbliżonej tematycznie do "Carrie". Tyle że w tym przypadku mniej horrorowy i mniej ciężkostrawny. W tym przypadku miałam także odczucie że akcja mocno pędzi, a ja z nią i to głównie zachęciło mnie, by książkę przeczytać do końca.
Uwaga! Jeśli...

Uważam ją za dobrą książkę. Przeczyta ją praktycznie każdy - i dziecko, i młoda osoba i starsza, ponieważ wszystkie mity zostały przekazane w bardzo przystępny, prosty sposób, bez specjalnie wyszukanego słownictwa czy środków stylistycznych. Mnie jednak nie do końca zadowoliła, gdyż interesując się mitologią nordycką już dłuższy czas we własnym zakresie nie znalazłam w książce nic, co by mnie jakoś zaskoczyło. Wszystko to już wcześniej znałam i wiedziałam.
Jeśli jednak znajdzie się jakaś osoba którą temat ten pobieżnie interesuje, a nie ma czasu na własny research to z chęcią bym ją mu poleciła - bądź także osobie, która szuka skondensowanej wiedzy o mitologii nordyckiej w ładnej oprawie.
Sama poczułam się rozczarowana tym, że we wstępie Gaiman rozpalił moją wyobraźnię że sam interesuje się mniej znaczącymi postaciami żeńskim nordyckiej mitologii i spróbuje je przybliżyć w książce, ale de facto pozostawił to jako luźną uwagę i ostatecznie te słowa rzucone zostały na wiatr, podczas gdy dla mnie zabrzmiały jak niespełniona obietnica.

Uważam ją za dobrą książkę. Przeczyta ją praktycznie każdy - i dziecko, i młoda osoba i starsza, ponieważ wszystkie mity zostały przekazane w bardzo przystępny, prosty sposób, bez specjalnie wyszukanego słownictwa czy środków stylistycznych. Mnie jednak nie do końca zadowoliła, gdyż interesując się mitologią nordycką już dłuższy czas we własnym zakresie nie znalazłam w...

Pod względem erotycznym całkiem dobra, rozpalająca i przyjemnie naiwna, jak zobowiązuje gatunek, z jakiego się ona wywodzi. Poza tym motyw ran zyskanych w przeszłości, odnajdujących bohaterów zwłaszcza w momentach, gdy potrafią zadać najwięcej bólu i odbijają się na wzajemnej relacji kochanków wydaje mi się na tyle dobry, że z pewnością warty rozwinięcia. Fabuła nie koncentruje się jakoś szczególnie na żadnych zewnętrznych wydarzeniach - wszystko skupia się na zmaganiach psychicznych Evy i tym, co dzieje się dookoła niej z ważnymi dla niej ludźmi, przez co można odnieść wrażenie, że w książce niewiele jest wydarzeń, które bohaterami poruszają, a więcej prostej rutyny biurowej.
Eva jako główna bohaterka jest moim zdaniem zbyt rozpieszczona przez autorkę, co dodatkowo sprawia że moje serce krwawi, bo jeśli chodzi o bogactwo słów i barwność świata autorka niezwykle się postarała. Kobieta po przejściach jednak ma prawo być niezdecydowana, odczuwać ciągły lęk o przyszłość z tak niestabilnym uczuciowo partnerem oraz mieć zaniżoną samoocenę. Ma prawo uciekać, jeśli jest to jedyny znany przez nią sposób na radzenie sobie z problemami. Nikt przecież nie powiedział, że poturbowana przez życie osoba nie może dopuszczać się irracjonalnych zachowań i myślę że pod tym względem książka naprawdę jest wiarygodna. Eva, Cary, Gideon czy Monika choć z pozoru dokonują nieprzemyślanych a czasem absurdalnych wyborów i irytują tym czytelnika są osobami z traumatyczną przeszłością, która rzuca cień na ich całe życie. Są bogaci, atrakcyjni i dobrze czują się i odnajdują w towarzystwie innych, co wcale nie znaczy że te oczywiste zalety mogłyby wyprostować ich skrzywione umysły.
Seria ma potencjał na coś lepszego niż erotyk, choć opierając się wyłącznie na własnych odczuciach muszę przyznać, że seks w powieści wcale nie jest jej mocną stroną, niektóre momenty szczerze mi się podobały, inne jednak wręcz nudziły.

Pod względem erotycznym całkiem dobra, rozpalająca i przyjemnie naiwna, jak zobowiązuje gatunek, z jakiego się ona wywodzi. Poza tym motyw ran zyskanych w przeszłości, odnajdujących bohaterów zwłaszcza w momentach, gdy potrafią zadać najwięcej bólu i odbijają się na wzajemnej relacji kochanków wydaje mi się na tyle dobry, że z pewnością warty rozwinięcia. Fabuła nie...

Naprawdę genialna fikcja; godna podziwu jest zawarta w książce dbałość o okoliczności historyczne, fakty i pomysłowe oraz - co uważam za równie ważne - rzetelne przedstawienie alternatywnego świata renesansowej Europy rządzonej przez przedstawicieli jedynej słusznej wiary i Jezusa Chrystusa, który zatriumfował po zejściu z krzyża, zniszczeniu Jerozolimy i zdobyciu Rzymu.
Osobiście na pewno zostanę dłużej z tym uniwersum i polecam je każdemu, kto podobnie jak ja są złaknieni dobrej serii książek zaprawionej magią, a jednocześnie wystrzegającej się braku logiki i znaczniejszych niedociągnięć autorstwa dobrego polskiego autora.

Naprawdę genialna fikcja; godna podziwu jest zawarta w książce dbałość o okoliczności historyczne, fakty i pomysłowe oraz - co uważam za równie ważne - rzetelne przedstawienie alternatywnego świata renesansowej Europy rządzonej przez przedstawicieli jedynej słusznej wiary i Jezusa Chrystusa, który zatriumfował po zejściu z krzyża, zniszczeniu Jerozolimy i zdobyciu...

NIE ISTNIAŁO CAŁKOWITE DOBRO ANI TEŻ CAŁKOWITE ZŁO.

Ale przejdźmy do meritum, bo mówimy już o drugiej części serii spod znaku Zabójczyni z Adarlanu!
Wydawca w opisie na odwrocie książki gwarantuje nam kolejne, tym razem już znacznie lepsze potyczki głównej bohaterki ze zleconymi jej celami. Obiecuje tajemnicę Archera Finna - dawnego znajomego Celaeny z jej życia sprzed wysłania do Endovier i rzuca bohaterce kłody pod nogi, które zdają się być coraz bardziej niepokojące i tajemnicze.
Jak ma się to do rzeczywistości?

Żeby nie być gołosłownym, powiem, że nie rozczarował mnie ten aspekt. Fabuła cały czas prze do przodu i jest doskonale wyważona. Koniec pustych obietnic, naprawdę dużo się dzieje, narzekanie na nudę jest w tej książce niemożliwe. A jednocześnie wszystko jest na tyle ciekawe i chwytliwe, że ciężko się od tego oderwać, co może mnie osobiście tylko wprawić w dobry nastrój. ;)

cała recenzja tutaj: http://puszekptasiegomleczka.blogspot.com/2017/07/korona-w-mroku-sarah-j-maas-nie-tylko.html

NIE ISTNIAŁO CAŁKOWITE DOBRO ANI TEŻ CAŁKOWITE ZŁO.

Ale przejdźmy do meritum, bo mówimy już o drugiej części serii spod znaku Zabójczyni z Adarlanu!
Wydawca w opisie na odwrocie książki gwarantuje nam kolejne, tym razem już znacznie lepsze potyczki głównej bohaterki ze zleconymi jej celami. Obiecuje tajemnicę Archera Finna - dawnego znajomego Celaeny z jej życia sprzed...

Przyjemna, zawiera wiele ciekawych, krótkich opowieści, dzięki czemu lektura nie jest specjalnie męcząca, a nawet bardzo ekscytująca. Z chęcią przeczytałabym ponownie!

Przyjemna, zawiera wiele ciekawych, krótkich opowieści, dzięki czemu lektura nie jest specjalnie męcząca, a nawet bardzo ekscytująca. Z chęcią przeczytałabym ponownie!

Fajna, chociaż kosmici to nie jest mój ulubiony temat.

Fajna, chociaż kosmici to nie jest mój ulubiony temat.

To jest książka, którą, według mnie, powinien przeczytać naprawdę każdy. Nie tylko dlatego, że jest napisana w sposób prosty, niemal dziecinny, ale niezwykle dojrzały, oraz że nawet niewprawny czytelnik przeczyta ją w mniej niż jeden wieczór - co automatycznie jest argumentem przeciwko wszelkim tłumaczeniom typu "a, bo ja nie mam czasu". Przede wszystkim jest ona obrazem życia każdego człowieka.
Dla porównania poprosiłam o przeczytanie tej książki dwie osoby: mojego kolegę i moją mamę. Wymienianie wniosków na temat tak mądrej książki jest po prostu fantastyczną przyjemnością.
Przede wszystkim oprócz idei życia, jaką niesie za sobą właśnie ta lektura bardzo chciałabym się skupić na wszystkich scenach, które mocno zapadają w pamięć. Na przykład epizodem, który chyba u mnie zadziałał najbardziej na wyobraźnię i empatię, było danie choremu na raka dziecku kwiatu, który w jeden dzień potrafi wykiełkować, zakwitnąć i umrzeć. Sam fakt jest bardzo szlachetny - osoba, która podarowała mu tę roślinę wiedziała, że dziecko nie ma dość czasu, aby nacieszyć się widokiem kwitnącej z dnia na dzień sadzonki i możliwe, że nie mogłoby nawet dożyć wydawania przez nią owocu. Podobała mi się karteczka przy jego łóżku "tylko Bóg może mnie obudzić". Podobało mi się, że każdy z ostatnich dni tego chorego na białaczkę dziecka liczył się jako 10 lat, dzięki czemu chłopiec pod sam koniec życia był słaby jak 80-letni staruszek i łatwiej było mu się pogodzić z odejściem, bo miał świadomość - nieco przekłamaną - że przeżył całe swoje życie.
Nie należy zapominać o pani Róży - o której z kolei pamiętała moja mama - która ofiarowała Oskarowi mnóstwo uwagi, wsparcia i takiej prostej, ludzkiej miłości, która dodawała mu siły w trudnych momentach.
Opowieść kładzie przede wszystkim spory nacisk na zrozumienie, zaufanie, i mnóstwo innych wartości, które ludziom towarzyszą przez całe życie.
Co dostrzegł mój kolega, a o czym ja zapomniałam:
- podejście do wiary i Boga (bo pamiętajcie - nawet jeśli macie do tych spraw całkiem zdrowy stosunek, to zawsze można mieć lepszy)
- główny bohater, mimo że jest bardzo młodym człowiekiem, bardzo do tego skrzywdzonym ma w sobie mnóstwo energii i jest naprawdę dojrzałą osobą.

To jest książka, którą, według mnie, powinien przeczytać naprawdę każdy. Nie tylko dlatego, że jest napisana w sposób prosty, niemal dziecinny, ale niezwykle dojrzały, oraz że nawet niewprawny czytelnik przeczyta ją w mniej niż jeden wieczór - co automatycznie jest argumentem przeciwko wszelkim tłumaczeniom typu "a, bo ja nie mam czasu". Przede wszystkim jest ona obrazem...

Kolejna książka z tej serii, a ja nadal nie mogę wyjść z podziwu, z jaką łatwością i kreatywnością można zmienić obraz całej znanej mi mitologii greckiej, która i tak jest strasznie interesująca, w coś, co jeszcze bardziej zachęca do zapoznania się z nią. Jeśli jesteś uczniem i jakimś cudem mitologia cię nie kręci, nie interesuje, myślisz, że to przeżytek (szczerze, to jeszcze nie spotkałam kogoś takiego), to wystarczy, że sięgniesz po jedną książkę z serii Bogowie olimpijscy, a natychmiast zmienisz zdanie.
Jak logiczne i pomysłowe są rozwiązania Riordana, jak zabawne sytuacje, w jakich znajdują się jego bohaterowie, jak magiczny, niesamowity i pełen piętrzących się zagadek jest jego świat! To seria, z której nie mogłabym zrezygnować.

Kolejna książka z tej serii, a ja nadal nie mogę wyjść z podziwu, z jaką łatwością i kreatywnością można zmienić obraz całej znanej mi mitologii greckiej, która i tak jest strasznie interesująca, w coś, co jeszcze bardziej zachęca do zapoznania się z nią. Jeśli jesteś uczniem i jakimś cudem mitologia cię nie kręci, nie interesuje, myślisz, że to przeżytek (szczerze, to...

Trudno mi sobie teraz przypomnieć inny utwór pisany jednocześnie tak klasycznie, przy tym tak pięknie, a jednak bardzo współcześnie oraz naturalnie. A wspominałam już jaki jest piękny?
Postaram się Wam przelać cały mój zachwyt jaki mam dla tej książki, wszystkie pozytywne uczucia, jakie do niej żywię i postarać się Wam przybliżyć jej geniusz. Chyba ciężko się nie zgodzić, że najpiękniejszą książką, jest ta, która pozostawia czytelnikowi wiele myśli, choć sama niczego nie nazywa wprost. Taka, która mimo, że należy do prozy napisana jest bezwzględnie lirycznie.

No dobra, bo zawsze piszę o tym, czy innym, że jest geniuszem i wychodzi na to, że nie trafiam na złe książki - co jest oczywiście mocną przesadą. W czasie mojego życia często trafiałam na nudne, do bólu przewidywalne, łamiące wszelkie zasady zdrowego rozsądku książki totalnie bez pomysłu, ale szkoda życia na opowiadanie o nich. Tak jak szkoda życia na ich czytanie.

"Nie jesteśmy maniakami seksualnymi! Nikogo nie gwałcimy, jak to robią dzielni żołnierze."

Od początku wiedziałam, że Lolita będzie trudna. Jak ośmiotysięcznik. Książka niejednoznaczna, kochana i nienawidzona. Ale tego, jak się wkręciłam w sto ostatnich stron nie potrafiłam przewidzieć.
Historię przedstawia nam Humbert Humbert, jak sam o sobie mówi. Bardzo chciałabym zagłębić się tutaj w jego psychikę czy odkryć przed Wami jego dziwne, aczkolwiek ciekawe wnętrze, jednak jego najważniejszą - zdaje się - cechą jest fakt jego dziwnych seksualnych upodobań. Wielbi młode dziewczęta i dzielnie marzy, że któregoś dnia spotka nimfetkę (nimfa + młode dziewczę), która pozwoli mu się czcić i kochać z dala i w sekrecie przed resztą świata.
Humbert jest w sile wieku (40 lat), pochodzi ze Starego Kontynentu, z Francji, jest wykształconym człowiekiem, skończył psychologię, ale posiada także obszerną wiedzę w dziedzinie zwanej ogólnie sztuką.Choć Humbert usilnie chce nam wmówić, że jest tylko nędznym prochem i że to kilkunastoletnia Dolores jest jedynym sensem i światłem w jego życiu, to nie można zupełnie zignorować tak ciekawej postaci, jaką główny bohater jest sam w sobie, mimo że nie ma wielu powodów, by tak o sobie myśleć.
Po wielu życiowych zawirowaniach oraz tkwieniu w niszczących go wewnętrznie pragnieniach, które nijak nie mogą zostać spełnione nasz bohater otrzymuje szansę na obranie nowego kierunku w życiu, rozpoczęcie z czystą kartą w Nowym Świecie odległej Ameryki. Nie waha się zbyt długo i decyduje się na krok w kierunku zmian. Zamieszkuje w niewielkim mieście w domu wdowy Charlotty i jej córki Dolores - którą my znamy pod imieniem Lolita.

"Dolores, taka różana i kasztanowa, ze świeżo umalowanymi ustami, z włosami wyszczotkowanymi do połysku, z nagimi rękami wyprostowanymi na gładkiej narzucie, leżała niewinnie, utkwiwszy promienne spojrzenie we mnie albo w niczym. Na szafce nocnej obok papierowej serwetki i ołówka płonął w słońcu jej pierścionek z topazem.
- Co za pogrzebowe kwiaty, makabra - powiedziała. - Tak czy owak dziękuję. Ale nie mógłbyś sobie darować tej francuszczyzny? Wszystkich wnerwia."

Lolita to amerykańska nastolatka. Przez całą książkę była według mnie nakreślona bardzo schematycznie i niemal karykaturalnie. I to do tego stopnia, że na miejscu Humberta trzymałabym ją w bagażniku całą podróż przez Amerykę albo w pewnym momencie udusiłabym ją i wrzuciła w beczce do jakiejś rzeczki, po czym usiadłabym i obserwowała jak niesie ją w świat rwący nurt.
Ale Humbert naprawdę musiał ją kochać. Dolores Haze ma dziesięć lat, gdy ją poznajemy. To nimfetka pełną gębą. Humbert wiele razy rozpływa się nad jej urodą, nieskazitelną cerą itd. Charakter ma za to odwrotnie proporcjonalny do swej aparycji - jest uparta, arogancka, egocentryczna do bólu i rani tych, którym najbardziej na niej zależy. Jest sarkastyczna i kpiąca, niewdzięczne, buntownicze dziecko - można by rzec. Oczywiście Humbertowi w ogóle to nie przeszkadza, choć czasem męczy go kłótnia za kłótnią ze swoją towarzyszką. Jest jednak zakochany - pragnie ją uszczęśliwiać, być z nią i przy tym często ją rozpieszcza, np. fundując jej najrozmaitsze prezenty.
Humbert byłby ideałem kochanka, gdyby nie jego okropna zazdrość i paranoja (całkiem słuszna) tycząca się kłamstw oraz planów ucieczki snutych przez Lolitę.
Co jest najpiękniejsze - ani Humbert, ani Dolores nie są idealni. Nigdy. Do ideału brakuje im wiele. A jednak kibicuje się im do samego końca. Kochałam ich. Kochałam ich chorą relację. Serce pękało mi, gdy się kłócili, gdy nie chcieli na siebie patrzeć.

"Zawieszony nad plamistym zachodem słońca i wzbierającą nocą, zgrzytając zębami, przypierałem wszystkie demony swej żądzy do balustrady pulsującego balkonu: ten zaś gotów był odfrunąć w morelowo-czarny, wilgotny wieczór; już frunął - gdy wtem podświetlony obraz drgał i Ewa wracała do żebra, a w oknie pozostawał tylko otyły mężczyzna w niekompletnym stroju, z gazetą."

Skoro już widzicie, jak rozłożona jest moja sympatia względem obojga bohaterów, to musicie wyobrazić sobie jak diametralnie inaczej patrzyłam na Lolitę po przeczytaniu fragmentu poniżej. Okazuje się bowiem, że Lolita mimo jej karykaturalności ma w sobie iskrę czegoś więcej. Nie potrafię ująć tego lepiej niż Humbert poniżej. Ogród, do którego zakazano wstępu.

"- Wiesz, w umieraniu najstraszniejsze wydaje mi się to, że człowiek jest zdany tylko na siebie. - Mnie zaś uderzyła myśl, podczas gdy moje kolana podnosiły się i opuszczały automatycznie jak u manekina, że wprost nie mam pojęcia, co drzemie w zakamarkach umysłu najmilszej istoty; że za zasłoną okropnych szczeniackich stereotypów może się tam kryć ogród i zmierzch, i brama pałacowa: niejasne, przepiękne rejony, do których trzeźwo i bezwzględnie zakazano wstępu właśnie mnie, okrytemu zbrukanymi łachmanami, wijącemu się w żałosnych konwulsjach;"

To właśnie za to najbardziej polubiłam to dzieło - za jego język. Wiecie, fragment o dzierganiu powietrza będącego synonimem padania, albo atramentowej wody dla mnie osobiście jest czymś w istocie magicznym. Nie znam drugiej tak barwnej książki - kolory się z niej aż wylewają, słowa sączą, lepiąc się jak estetyczna ambrozja. Dopiero po przeczytaniu jej dostrzegłam, czym jest wyobraźnia przy czytaniu. Byłam taka rozbudzona przy lekturze! Dobór słownictwa jest tutaj przegenialny. Nawet mnie zainspirował do wzbogacania. Niekiedy bardzo ciężko było cokolwiek zrozumieć, bo nie jesteśmy przyzwyczajeni do takiej różnorodności, gdzie odkrycie znaczenia jednego słowa wiąże się z jego symboliką i ma jakiś głębszy wyraz, wpływa na całokształt. Gdzie słowo buduje pałace; nie cienie o zdeformowanych kształtach rzucane na ścianę, albo tło teatru lalek, tylko żywy - w każdym znaczeniu tego słowa, jakie tylko możecie sobie wymyślić - obraz.
Najlepszym komentarzem może być z kolei to, jak Humbert sam o sobie mówi, że marny z niego twórca i twierdzi, że prezentuje raczej ujemne talenty artystyczne. A potem wali mi obrazem El Greca prosto w twarz.

"Powietrze, choć dziergane monotonną mżawką, było ciepłe i zielone, a przed kinem kapiącym ogniami klejnotów stała już kolejka do kasy, głównie dzieci i starcy" - popis umiejętności Nabokova i jego niesamowicie bogaty, plastyczny i zmysłowy opis oraz nowatorskie, piękne użycie metafor (mogłabym zapłakać, jest to tak piękne sformułowanie - dziergane powietrze!)
"Albo surowy horyzont El Greca brzemienny atramentowym deszczem, w przelocie ujrzany farmer o karku mumii, wokoło na przemian smugi wody migoczącej rtęcią i pasma szorstkiej zielonej kukurydzy, a wszystko razem otwierało się jak wachlarz."

Najgorszym, co mnie spotkało podczas lektury było trafienie na zły egzemplarz. Przy poprawce na fakt, że sam bohater jest Francuzem z pochodzenia, a do tego jest dosyć wykształcony (bardziej niż ja...) można się spodziewać, że jakaś 1/5 książki to tekst w językach francuskim i łacińskim, ale nie tylko. A przy tym nie było żadnych przypisów, co zabiło zapewne całe mnóstwo odniesień, które mogłam wychwycić. Ten fakt, jak nic innego, bardzo mnie smuci. "Lolita" to książka, której nie można przeczytać w życiu tylko raz. Chce się ją czytać wciąż i wciąż, odkrywać kolejne poziomy jej opowieści, odkrywać, że za słowami, które za pierwszym czy dziesiątym razem były tylko pięknymi słowami, kryje się jeszcze symboliczny sens, ukryty, a jednak prawdziwy i wyraźniejszy za tym jedenastym czy dwunastym razem. Chce się czytać inne tłumaczenia, bo jedno czytane w kółko nigdy nie dorówna oryginałowi.

"A zatem żadne z nas już nie żyje, kiedy czytelnik otwiera tę książkę. Lecz póki krew pulsuje w ręce, którą piszę, jesteś nie mniej niż ja cząstką błogosławionej materii i wciąż jeszcze mogę mówić do ciebie - stąd na Alaskę. [...] Myślę tu o turach i aniołach, o sekretach trwałych barwników, o proroczych sonetach, o schronieniu w sztuce. A jest to jedyna nieśmiertelność, jakiej możemy zaznać oboje, moja Lolito." - ostatnie słowa Humberta.

Chciałabym, żeby była to książka, którą przeczyta każdy na świecie. Powiedziałabym - i jestem tego pewna, że chociaż istnieją książki pisane prostszym językiem, a istnieją ich miliony, czytane codziennie przez miliony ludzi na całym świecie, to moglibyśmy żyć znając tylko "Lolitę" i prawdopodobnie nigdy nie chcieć czytać nic innego.

Trudno mi sobie teraz przypomnieć inny utwór pisany jednocześnie tak klasycznie, przy tym tak pięknie, a jednak bardzo współcześnie oraz naturalnie. A wspominałam już jaki jest piękny?
Postaram się Wam przelać cały mój zachwyt jaki mam dla tej książki, wszystkie pozytywne uczucia, jakie do niej żywię i postarać się Wam przybliżyć jej geniusz. Chyba ciężko się nie zgodzić,...

Dostarczyła bardzo wielu informacji do referatu na tematy związane z terroryzmem.
Faktycznie książka zawiera nieraz bardzo szczegółowe okoliczności powstania, istnienia, rozwoju i fundamentów na których wspiera się islam.
Polecam, bo jest bardzo obiektywna i poszerza wiadomości takiego jak ja prostego człowieka w kwestiach Bliskiego Wschodu.

Dostarczyła bardzo wielu informacji do referatu na tematy związane z terroryzmem.
Faktycznie książka zawiera nieraz bardzo szczegółowe okoliczności powstania, istnienia, rozwoju i fundamentów na których wspiera się islam.
Polecam, bo jest bardzo obiektywna i poszerza wiadomości takiego jak ja prostego człowieka w kwestiach Bliskiego Wschodu.

Ulubiona książka mojego dzieciństwa!
Naprawdę ją uwielbiałam, czytałam po kilka razy i dam sobie rękę uciąć, że to dzięki niej tak pokochałam książki.

Ulubiona książka mojego dzieciństwa!
Naprawdę ją uwielbiałam, czytałam po kilka razy i dam sobie rękę uciąć, że to dzięki niej tak pokochałam książki.

Niezwykle przyjemna lektura, miejscami bardzo zabawna przez komizm sytuacyjny. Niestety, autorzy trochę mi zniszczyli zabawę bo spodziewałam się raczej zwyczajnego kryminału a tu wprowadzono jeszcze nieoczekiwanie elementy sci-fi, co natychmiast mnie rozleniwiło :)
Mimo to polecam jako coś miłego i krótkiego na wieczór.

Niezwykle przyjemna lektura, miejscami bardzo zabawna przez komizm sytuacyjny. Niestety, autorzy trochę mi zniszczyli zabawę bo spodziewałam się raczej zwyczajnego kryminału a tu wprowadzono jeszcze nieoczekiwanie elementy sci-fi, co natychmiast mnie rozleniwiło :)
Mimo to polecam jako coś miłego i krótkiego na wieczór.