Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Powiem szczerze, że rzadko czytam dzieła wyjęte spod pióra niemieckich pisarzy. Sama nie wiem, dlaczego, ale gdy próbuję sobie teraz kogoś przypomnieć, mogłabym zliczyć tych autorów na palcach jednej ręki. Niedawno udało mi się zdobyć książkę „Baśniarz”, napisanej przez rodowitą Niemkę. Antonia Michael urodziła się w 1978 roku w północnch Niemczech. Studiowała medycynę i równocześnie zaczęła pisać książki dla dzieci i młodzieży. Od kilku lat mieszka w pobliżu wyspy Usedom, gdzie zajmuje się pisartwem jako wolny strzelec. Wydała już wiele interesujących, pełnych fantazji i odnoszących sukcesów książek. Czy ten opis pasuje do dzieła, które właśnie skończyłam?

Pozycję, o której mowa, udało mi się wypatrzyć w bibliotece w dziale dziecięcym. Spojrzałam na jej ładną okładkę, przeczytałam zapowiedź i postanowiłam zabrać ze sobą. Teraz zastanawiam się, dlaczego to zrobiłam. Tak naprawdę opis wcale do tego nie zachęcał. Jednak ani trochę nie żałuję, choć regał, na którym znalazłam „Baśniarza”, mógł sugerować, iż jest ona skierowana do młodszych czytelników. A to jest wielką pomyłką, bo gdy za sobą miałam około pięćdziesięciu kartek, nie mogłam oderwać się od powieści i zrobiłam to dopiero o trzeciej w nocy, co mnie przekonało, iż nie jest to typowa, lekka historia miłosna.

„Ale za słowami czyhała ciemność, ciemność jaka panuje we wszystkich baśniach. Dopiero później, dużo później, zbyt późno zrozumie, że ta baśń była śmiertelnie niebezpieczna.”

Na początku poznajemy Anne, siedemnastolatkę. Dziewczyna jest wzorową uczennicą, przygotowuje się do matury, pochodzi z dobrego domu. Ma kochających rodziców, a znajomi mówią, iż żyje w własnej „bańce mydlanej”. Jest szczęśliwa. Pewnego dnia przez zwykły przypadek nawiązuje się znajomośc między nią, a Ablem Tannatekiem, outsiderem i handlarzem narkotyków. Dziewczyna, mimo wielu ostrzeżeń, zakochuje się w nim i w jego opowieści, snutej dla młodszej siotry. Anne poznaje innego Abla, o którym nikt nie ma pojęcia i właśnie to jego drugie oblicze zdobywa jej serce. Nastolatka bardzo przywiązuje się do chłopaka, a co za tym idzie, również „wchodzi” w świat, który do tej pory był dla niej niewidzialny. A baśń, która została wymyślona przech Tannateka, wcale nie wydaje się taka wymyślona. I może się okazać, że jest całkowicie rzeczywista..

Po przeczytaniu zapowiedzi, nie wiedziałam, co myśleć o tej powieści. Wydawała się inna, jednak nie mogłam wyobrazić sobie, iż będzie również ciekawa. Naprawdę, bo o czym to może być? Zakochani nastolatkowie i bajka dla dziecka w tle? Jednak zabrałam ją do domu i to była bardzo dobra decyzja.

Cała historia z początku wydaje się banalna, ale taka nie jest. Chociaż z początku trochę mnie nudziła, to po około pięć stronach całkowicie się to zmieniło i „Baśniarz” wciągnął mnie w swój świat. Z biegiem czasu pojawia się wiele niewiadomych, tajemnic, i niebezpieczeństw. Sama do końca nie wiedziałam, jak to wszystko się zakończy i nie spodziewałam się czegoś takiego! Ciągle jestem w szoku.

Powieść trzyma w napięciu. Nie wiemy, co się za chwilę zdarzy i napawa nas zdumieniem, a to z pewnością jest wielkim, wielkim plusem „Baśniarza”. Bo w końcu o to chodzi w czytaniu, żebyśmy doświadczyli wielu emocji, prawda?

Nie mam też nic do zarzuceniu postaciom. Abel był ciekawym bohaterem i bardzo go polubiłam. Sam stawiał czoła wszelkim przeciwnościom losu i starał się z całych sił bronić siostry. W tej historii to go najbardziej polubiłam.

„Baśniarz” napewno nie zalicza się do łzawych historyjek miłosnych. Mnie urzekł całkokształt tej powieści.

Piękna i niepowtarzalna.

Powiem szczerze, że rzadko czytam dzieła wyjęte spod pióra niemieckich pisarzy. Sama nie wiem, dlaczego, ale gdy próbuję sobie teraz kogoś przypomnieć, mogłabym zliczyć tych autorów na palcach jednej ręki. Niedawno udało mi się zdobyć książkę „Baśniarz”, napisanej przez rodowitą Niemkę. Antonia Michael urodziła się w 1978 roku w północnch Niemczech. Studiowała medycynę i...

Pamiętam, że jakiś czas temu było dosyć głośno na forach i blogach o książce "Drżenie" Maggie Stiefvater. Mnie jakoś nie zaintrygowała, jednak po przeczytaniu tylu recenzji, w większośći pozytywnych, postanowiłam dać jej szansę. "Kiedyś przy okazji przeczytam" i tak zakończyłam temat tej powieści. Jednak gdy podczas ostatniej wizyty w bibliotece zauważyłam ją samotną na półce, podjęłam decyzję, że czas spełnić swe nieme przyżeczenie i wzięłam ją do domu.

"Drżenie" to pierwszy tom tryogii o wilkołakach z Mercy Falls. Główną bohaterką jest siedemnastoletnia Grace, która jako dziecko przeżyła atak dzikich zwierząt - wilków. Od tamtej pory ma małą obsesję właśnie na ich punkcie. A w szczeólności intryguje ją jeden z nich, który ją uratował i przez lata kręci się wokół jej domu. Pewnego dnia w miasteczku dochodzi do tragedii. Ginie rówieśnik nastolatki, Jack, który został zagryziony przez wilki. Ludność Mercy Falls postanawia nie dopuścić do podobnych zdarzeń i zaczynają polować na zwierzęta. Całe jej życie obraca się o sto osiemdziesiąt stopni, gdy przed domem znajduje nieprzytomnego Sama..

Wilkołaki? Czemu nie. Nie jestem jakoś uprzedzona do tego tematu. Miałam nadzieję, że autorce uda się w tej kwestii stworzyć coś interesującego i nowego, chociaż nie byłam pewna, czy jej się to uda.Biorąc pod uwagę te dzieła, które do tej pory przeczytałam i również pojawiały się tam te stworzenia, po prostu nie mogłam sobie wyobrazić, aby to zadanie było wykonalne.

Jestem pewna, iż gdyby w tym momencie każdy z Was musia określić jednym słowem ostatnią, skończoną książkę, byłoby to bardzo trudne, o ile niewykonalne. Mi z "Drżeniem" się to udało. Wyraz ten brzmi "przeciętność". Wydaje mi się, iż jestem jedną z nieicznych, która w kwestii tej pozycji wydała taką opinię. Więc za co to?

Za bohaterów. Nie raz zdarza mi się, że w powieści liczącej mniej niż te 454 strony, udaje się autorce sprawić, iż w wielkim stopniu zżywam się z postaciami, ujmują mnie po krótkim fragmencie. Niestety, tutaj tego nie doświadczyłam. Nie dopingowaam Sama i Grace, nie biło mi mocniej serce podczas ich przygód. Wydawali mi się nijacy. Chociaż podało tam, iż dziewczyna jest pewna siebie, praktyczna, niezależna, a Sam samotny, smutny i twórczy, to ja tego koplentnie nie czułam.

Za fabułę. Brakowało mi tu niespodziewanych zwrotów akcji, a "niebezpieczeństwa", które spotykały główne postacie, nie wzbudzały we mnie żadnych emocji i nie uważałam ich wcale za niebezpieczne. Nic mnie nie zaskakiwało i ani trochę nie zaciekawiało.

To sprawiło, że ta powieść stała się dla mnie tylko przeciętna, ale jest również wyżej w poprzeczce niż beznadziejna. Miała też kilka zalet.

Chociaż cała historia mnie nie zaciekawiła, to wydaje mi się, iż autorka ma całkiem przyjemny styl, nie było tam z pewnością głupich, płytkich wypowiedzi i bohaterów. Wydaje mi się, iż gdybym przeczytała inne dzieło Maggie Stiefvater, z lepszym pomysłem, to czytanie nie sprawiałoby mi problemu.

I mimo wszystkim udało się stworzyć coś innego. Ludzie, którzy zmieniają się w wilkołaki pod wływem zimna? Tego chyba jeszcze nie było i zdecydowanie warto to zaznaczyć.

Myślę, iż od "Drżenia" wymagałam po prostu trochę za dużo. Może gdybym nie przeczytała tylu zachwalających opinii, moja również byłaby inna? W tej chwili nie mam ochoty sięgać po kolejny tom.

Pamiętam, że jakiś czas temu było dosyć głośno na forach i blogach o książce "Drżenie" Maggie Stiefvater. Mnie jakoś nie zaintrygowała, jednak po przeczytaniu tylu recenzji, w większośći pozytywnych, postanowiłam dać jej szansę. "Kiedyś przy okazji przeczytam" i tak zakończyłam temat tej powieści. Jednak gdy podczas ostatniej wizyty w bibliotece zauważyłam ją samotną na...

Gdy spytałabym kogokolwiek z mojego otoczenia, kim jest Marilyn Monroe, od razu usłyszałabym o ładniej blondynce i jej powiewającej do góry sukience, co jest jednym z bardziej znanych scen na świecie, a „symbol seksu” z pewnością pojawiłby się w tym opisie. Przyznam sama, że do tej pory owa gwiazda również kojarzyła mi się tylko z tym i nie rozumiałam zbytnio szału, który od lat otacza jej osobę. Więc gdy w bibliotece napotkałam jej biografię, nie wachając się zabrałam do domu. Może w końcu zrozumiem, o co chodzi z kultem panny Monroe?

Z napisaniem biografii jednej z najbardziej znanych celebrytek, zmierzył się Alfonso Signorini, włoski dziennikarz, pisarz, prezenter radiowy, który w ostatnich czasach zainteresował się wielkimi kobietam XX wieku, co skutkowało powstaniem „Zbyt dumna, zbyt krucha”, biografii Marii Callas oraz Marilyn Monroe, którą miałam okazję przeczytać. I jak mu wyszło?

Na wstępie przedstawiona zostaje nam sylwetka Gladys, młodej kobiety, która mimo iż jeszcze całe życie ma przed sobą, wiele się już nacierpiała. Rozpoczynając od swojej matki, która nie należała do zbyt przyjemnych osób i okazywała to, poprzez bicie córki, po porwanie dwójki swych dzieci przez męża. Jednak nie załamuje się i oczekuje na narodziny kolejnego, będąc w stanie błogosławionym, chociaż przyszły ojciec również nie jest zainteresowany wychowywaniem i od razu odwraca się do kobiety. Na świat przychodzi Norma Jeane, przyszła Merilyn Monroe.
Dziewczynka nie miała łatwego życia i gdy tyko zaczynało się jej coś układać, spadał na nią kolejny cios od losu. Przeszła przez horror, zgotowany przez niezrównoważoną matkę, szaleństwo babci, które objawiło się próbą uduszenia dziecka, sierociniec, a później również molestowanie. W tak dramatyczny sposób doszła do wieku szesnastu lat , kiedy związała się z pierwszym mężczyzną i to nieostatnim.
Starała za wszleką cenę się wybić w świecie celebrytów, być kimś znanym, a w szczególności kochanym. Gdy związek za związkiem się rozpadał, ona wpadała w wir pracy, aby w końcu zostać porządaną Marilyn Monroe. I chociaż jej marzenie się spełniło, nigdy nie była do końca szczęśliwa..

Muszę przyznać, że owa biografia naprawdę wprawiła mnie w wielkie zdumienie. Nie byłam przygotowana na taką historię. Stawiałam na to, iż owszem, pojawią się trudności na drodzie Marilyn do sławy, ale będzie to związane z brakiem pieniędzy czy mieszkania. Nie sądziłam, że problemy będą o wiele poważniejsze i zaczną się już po jej urodzeniu.

"Jezusku, dlaczego nikt mnie nie kocha? Dlaczego nikt nie chce mnie stąd zabrać? Zawsze się wszystkich słuchałam. Zawsze zachowywałam się jak grzeczna dziewczynka, a i tak nikt mnie nie kocha. Dlaczego?"

Alfonso Signorini przedstawił całą historię bardzo przejrzyście, że nie ma możliwości w pogubieniu się w życiorysie gwiazdy. Ukazuje on nam nie kobietę, która dla wszystkim jest symbolem seksu, jedną z najbardziej pożądanych kobiet, która właśnie w taki sposób figuruje w naszych głowach, a nieszczęśliwą dziewczynę, która wycierpiała w życiu bardzo wiele i pragnęła jedynie miłości.

"Marilyn. Żyć i umrzeć z miłości" niesamowicie mnie wciągnęła i warto ją przeczytać, aby ujrzeć człowieka, który ukrywał się za wizerunkiem diwy.

Gdy spytałabym kogokolwiek z mojego otoczenia, kim jest Marilyn Monroe, od razu usłyszałabym o ładniej blondynce i jej powiewającej do góry sukience, co jest jednym z bardziej znanych scen na świecie, a „symbol seksu” z pewnością pojawiłby się w tym opisie. Przyznam sama, że do tej pory owa gwiazda również kojarzyła mi się tylko z tym i nie rozumiałam zbytnio szału, który...