Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Poznajcie Santiago. Spójrzcie na jego chudą sylwetkę, twarz pooraną głębokimi bruzdami, cięgle silne ramiona oraz nadzwyczaj żywe i młode, błękitne oczy. Możecie go zobaczyć podczas połowu w Golfsztromie, siedzącego na rozpadającej się, lichej łódce z linkami i wędką w ręku. Jakiś czas temu towarzyszył mu jego najlepszy przyjaciel i jednocześnie najpilniejszy uczeń, chłopiec o imieniu Manolin; teraz jednak Stary został sam. Młodzieniec został zmuszony służyć na innej łodzi. Nastał bowiem czas nieszczęścia i od 85 dni każdy połów kończył się porażką.

Santiago nigdy się nie poddawał. Dzień w dzień wyruszał na połów, aby wrócić z niczym. Aż nagle pewnego dnia linka się naprężyła, a rybak zauważył, że na haczyku ma największą rybę w swoim życiu. Już wydawało się, że wraca jako zwycięzca i zła passa została przerwana, gdy stało się coś niespodziewanego. Rekiny.
Nigdy ich nie lubiłam.

Mam wrażenie, że Ernest Hamingway chciał nam przekazać pewną wiadomość. Godny podziwu jest stosunek głównego bohatera do otaczającego go rzeczywistości. Santiago był człowiekiem walecznym, o żelaznych zasadach i wielkim sercu. Mimo cierpienia (zarówno fizycznego, jak i psychicznego), dążył do celu i nie miał dla siebie ani trochę litości. Nie podobała mu się słabość jego ciała i kurcze mięśni, walczył ze swoimi słabościami. Ważna jest też kwestia przyjaźni między chłopcem a starcem. Ta prosta, bezinteresowna relacja głęboko mnie wzruszyła.

Nieco gorsze jest według mnie wykonanie. Długie opisy, nieznane mi nazwy narzędzi i monotonne rozmyślania głównego bohatera nieco mnie nużyły. Nie znam się na łowieniu ryb i często nie rozumiałam o czym mowa, przez co miałam ochotę odłożyć tę książkę i więcej do niej nie zajrzeć.

Wiem, że ta lektura ma wielu przeciwników i, mówiąc szczerze, sama chętnie zmieniłabym w niej wiele rzeczy. Warto jednak pamiętać o jej przekazie, zacisnąć zęby i przebrnąć przez mniej ciekawe fragmenty. Skłoniła mnie do ciekawych refleksji i nie żałuję, że ją przeczytałam.

Poznajcie Santiago. Spójrzcie na jego chudą sylwetkę, twarz pooraną głębokimi bruzdami, cięgle silne ramiona oraz nadzwyczaj żywe i młode, błękitne oczy. Możecie go zobaczyć podczas połowu w Golfsztromie, siedzącego na rozpadającej się, lichej łódce z linkami i wędką w ręku. Jakiś czas temu towarzyszył mu jego najlepszy przyjaciel i jednocześnie najpilniejszy uczeń,...

Szczerze? Moim skromnym zdaniem najlepsza pozycja w całej serii o Adrianie, która swoją drogą jest genialna. Darzę ją największym sentymentem i najczęściej do niej wracam. To zdecydowanie trzeba przeczytać, książka jest przezabawna i na pewno każdy polubi tego prawie czternastoletniego chłopca z milionem pryszczy i problemów.

Szczerze? Moim skromnym zdaniem najlepsza pozycja w całej serii o Adrianie, która swoją drogą jest genialna. Darzę ją największym sentymentem i najczęściej do niej wracam. To zdecydowanie trzeba przeczytać, książka jest przezabawna i na pewno każdy polubi tego prawie czternastoletniego chłopca z milionem pryszczy i problemów.