Popularne wyszukiwania
Polecamy
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
-
Patronat LC
Filtry
Znacie francuskiego komisarza Julesa Maigret? Ja pierwszy raz spotkałam się z tą postacią przy okazji świetnych filmów Dellanoy’a i Grangiera z bezkonkurencyjnym Gabinem w roli tytułowego nieprzeciętnie inteligentnego i twardo stąpającego po ziemi detektywa. Zachęcona ekranizacjami na chybił trafił sięgnęłam po którąś z części liczącej aż 75 tomów serii autorstwa Georgesa Simenona. Szczerze mówiąc dziś już nie pamiętam jaka to była książka, ale jestem w stanie przypomnieć sobie, że była to lektura bardzo przyjemna. Teraz postanowiłam ponownie sięgnąć po przygody Maigreta i tym przerobić całą serię rozpoczynając od pierwszego tomu. I powiem tak - jeśli nie czytaliście wcześniej żadnej książki z serii Simenona to nie rozpoczynajcie od pierwszego tomu, bo tylko Was zniechęci do całej twórczości autora! Piszę to z prawdziwym bólem serca, ale „Maigret i przybysz z Krakowa” to słaba książka! Chaotyczna fabuła, potraktowane po macoszemu postaci, spadające z nieba wskazówki pomagające rozwiązać sprawę. Sam pomysł wyjściowy na kryminał z morderstwem, w które zamieszany jest międzynarodowy gang był niezły - wprawdzie nie jakiś szalenie oryginalny, ale trzeba też wziąć poprawkę na to, że ta powieść ukazała się w 1929 roku i dla ówczesnych czytelników zapewne sporo jej elementów było zupełnie nowatorskich. A więc sam plan na fabułę całkiem ok, ale jednak już jej poprowadzenie to całkiem inna historia - pierwszą połowę książki czyta się niczym scenariusz filmowy, bo składa się praktycznie z samych dialogów. Gdzie tu klimat? Gdzie pogłębiona charakterystyka postaci? Przez brak tych elementów pomimo intrygi kryminalnej i zagadki - kto zabił czyta się to bez grama zaangażowania. Na szczęście druga część wypada znacznie lepiej. Pojawiają się obszerniejsze barwne opisy opisy ciemnych, brudnych i nieprzyjaznych dzielnic Paryża, a i same postaci dostają charakter, tło i własne historie. Samo rozwiązanie - dla dzisiejszego czytelnika łatwe do odgadnięcia i sztampowe, 100 lat temu zapewne było niesamowicie oryginalne. I kolejna rzecz, która wyjątkowo mocno rzuca się w oczy z upływem czasu - współcześnie strasznie rażą ksenofobiczne i antysemickie wstawki.
To nie jest całkiem marna i niedająca się czytać książka. Simenon wprawdzie jeszcze dosyć ostrożnie i powściągliwie - ale już zaczyna poruszać tematy patologii i problemów społecznych. Jeszcze mało wyraźnie, ale widać tu już przebłyski dopiero rodzącego się talentu autora, który z czasem rozkwitnie w pełni zapewniając Belgowi zasłużone miejsce wśród najznakomitszych pisarzy kryminałów. Przeczytałam bez większego bólu, ale według mnie warto po „Przybysza z Krakowa” sięgnąć tylko i wyłącznie jako ciekawostkę jak kolosalnie może się rozwinąć i udoskonalić warsztat pisarski bądź jeśli - tak jak ja - planuje się poznać całą serię o Maigrecie. W innych przypadkach można bez żalu sobie darować.
Oddzielną kwestią jeszcze jest przekład tej książki. Koszmarny! „Przybysz” to wręcz podręcznikowy przykład jak nie tłumaczyć książki. Poszatkowane zdania, błędne tłumaczenie poszczególnych wyrazów, pomijanie niektórych słów i wyrażeń, które skutkuje dziwacznym, niezrozumiałym i alogicznym szykiem zdania i co w końcu przekłada się i na kompletny brak logiki i „oderwanie” większych fragmentów tekstu. Czytałam rownolegle polskie wydanie z oryginałem i naprawdę różnice są ogromne. Często źle przetłumaczone przez tłumaczkę słowo całkowicie zmienia znaczenie zdania. Przecież to jest niedopuszczalne! Ta powieść już w oryginale nie jest specjalnie dobra, a tragiczny polski przekład to jak dobijanie leżącego. W którymś momencie w końcu zaczęłam się zastanawiać czy tłumaczka w ogóle zna francuski. Tylko, że z polskim też u niej nie jest dobrze. Język jest wyjątkowo toporny, a błędy stylistyczne nie są wyjątkami, a trafiają się nad wyraz często. Tym bardziej zastanawiające i niepokojące, że tłumaczka sama jest pisarką mającą na swoim koncie parę powieści. Kuriozalne.
Wisienką na torcie niech będzie polski tytuł. Tytułowy „Przybysz z Krakowa” - owszem w Krakowie był, ale tylko przejazdem. Tak jak i w kilkunastu innych europejskich miastach. Ups, tu też kompromitacja!
Znacie francuskiego komisarza Julesa Maigret? Ja pierwszy raz spotkałam się z tą postacią przy okazji świetnych filmów Dellanoy’a i Grangiera z bezkonkurencyjnym Gabinem w roli tytułowego nieprzeciętnie inteligentnego i twardo stąpającego po ziemi detektywa. Zachęcona ekranizacjami na chybił trafił sięgnęłam po którąś z części liczącej aż 75 tomów serii autorstwa Georgesa...
więcej Pokaż mimo to