Lapidarne i liryczne. Poetycka minipowieść o dziwnie ulokowanych uczuciach i obsesji na granicy szaleństwa. Lakoniczny język powieści sprawiał że każde zdanie odbierałam jak celny policzek wymierzony dłonią suchej, bezkrwistej kobiety o wąskich wargach. Najbardziej interesujący oprócz błękitu zalewającego moje wewnętrzne obrazy przy obcowaniu z tym dziełkiem okazał się dla mnie Olivier kruchy niemalże jak porcelanowa filiżanka. Dobitne a łudzące wrażeniem naiwności pisanie. Całość to jak konstrukcja z wody w stanie stałym.

Lapidarne i liryczne. Poetycka minipowieść o dziwnie ulokowanych uczuciach i obsesji na granicy szaleństwa. Lakoniczny język powieści sprawiał że każde zdanie odbierałam jak celny policzek wymierzony dłonią suchej, bezkrwistej kobiety o wąskich wargach. Najbardziej interesujący oprócz błękitu zalewającego moje wewnętrzne obrazy przy obcowaniu z tym dziełkiem okazał się dla...

Jeśli ta książka pretenduje do miana "powieści psychologicznej", to niestety jest to psychologia przerysowana, zbyt ukierunkowana, by dać czytelnikowi do myślenia. Banier wiedział w którą stronę to zmierza i oczywiście wiedział to też czytelnik. A ta wiedza jest dość rozczarowująca, jeśli bierze się pod uwagę fakt, że powieść psychologiczna powinna dać nam lekcję na temat nas samych.

Niemniej lektura jest krótka - zdaje się, że autor "nie przegadał" tematu, który miał do zaproponowania. To też cenne. Zaś sam pomysł na fabułę jest godny uwagi. Nie porównywałbym tego jednak do Flauberta. To dwa inne, literackie światy.

Jeśli ta książka pretenduje do miana "powieści psychologicznej", to niestety jest to psychologia przerysowana, zbyt ukierunkowana, by dać czytelnikowi do myślenia. Banier wiedział w którą stronę to zmierza i oczywiście wiedział to też czytelnik. A ta wiedza jest dość rozczarowująca, jeśli bierze się pod uwagę fakt, że powieść psychologiczna powinna dać nam lekcję na temat...

Niepozorna, ale zdecydowanie godna uwagi.

To historia trudnej miłości rodzeństwa, ostatecznie bardzo niezrozumianej i nieznajdującej poparcia. Zdania proste, krótkie, tnące jak nóż. Tak precyzyjny język to coś wspaniałego. Dodatkowo bardzo dobrze zobrazowane zjawisko zachowywania relacji rodzinnych dla pozoru. Nakładanie masek przy wspólnym stole i posiłki spędzane w ten sposób wbrew woli. Zakończenie mogłoby być nieco bardziej zdecydowane, ale to już oczywiście kwestia indywidualna.

Polecam!

Niepozorna, ale zdecydowanie godna uwagi.

To historia trudnej miłości rodzeństwa, ostatecznie bardzo niezrozumianej i nieznajdującej poparcia. Zdania proste, krótkie, tnące jak nóż. Tak precyzyjny język to coś wspaniałego. Dodatkowo bardzo dobrze zobrazowane zjawisko zachowywania relacji rodzinnych dla pozoru. Nakładanie masek przy wspólnym stole i posiłki spędzane w ten...

"Czas przeszły" Baniera to historia zakazanej, egoistycznej miłości, uczucia, które izoluje i staje się więzieniem. Uczucia, które przenoszone jest z jednej osoby na drugą, bo wydaje się tak podobna do tej utraconej. A także historia o samotności, tragedii i szaleństwie.

Przyznam, że początek mocno mnie zniechęcił. Nie podobał mi się styl, poszatkowane zdania i czas teraźniejszy. Nie lubię książek pisanych w czasie terazniejszym. Na to jednak znalazłam usprawiedliwienie, bo co jest najnowsze pisane jest jako teraz, a to, co jest "czasem przeszłym", pisane jest jako wtedy, i ten kontrast ma tu sens, choć go nie lubię. Po przeczytaniu tej minipowieści zaczęły jednak do mnie docierać różne aspekty jej treści i teraz mogę szczerze powiedzieć, że podziwiam Baniera. W tak krótkim dziełku zdołał zawrzeć tyle dziwnych, mieszanych uczuć. Myślę, że kolejne czytania pozwoliłyby o wiele lepiej odkryć psychikę bohaterów, bo to nie jest książka na jedno czytanie, może stąd taka a nie inna jej długość.

"Czas przeszły" Baniera to historia zakazanej, egoistycznej miłości, uczucia, które izoluje i staje się więzieniem. Uczucia, które przenoszone jest z jednej osoby na drugą, bo wydaje się tak podobna do tej utraconej. A także historia o samotności, tragedii i szaleństwie.

Przyznam, że początek mocno mnie zniechęcił. Nie podobał mi się styl, poszatkowane zdania i czas...

Wygrzebana gdzieś w antykwariacie.
Krótka i skondensowana historia zakazanej miłości brata i siostry.
Ogromna zażyłość pomiędzy rodzeństwem doprowadza do fizycznego spełnienia i psychicznego uzależnienia.
W przeciwieństwie do innych czytelników mnie raczej wciągnął początek, natomiast na końcu akcja siadła.
Spodziewałam się jednak nieco więcej po tej miniaturze.
Temat ciekawy - miłość, która z pustoty i nudy wciąga w mroczne zaułki i prowadzi do tragedii.
Stylem faktycznie przypomina nieco Flauberta.
Ciekawy autor Francois-Marie Banier - francuski pisarz, z pochodzenia Węgier.
Z pozoru prosta, ale warto dać jej szansę.

Wygrzebana gdzieś w antykwariacie.
Krótka i skondensowana historia zakazanej miłości brata i siostry.
Ogromna zażyłość pomiędzy rodzeństwem doprowadza do fizycznego spełnienia i psychicznego uzależnienia.
W przeciwieństwie do innych czytelników mnie raczej wciągnął początek, natomiast na końcu akcja siadła.
Spodziewałam się jednak nieco więcej po tej miniaturze.
Temat...

Intrygująca

Intrygująca

W jednym zdaniu zamknę tę lekturę: cieszę się, że to już mój czas przeszły.

W jednym zdaniu zamknę tę lekturę: cieszę się, że to już mój czas przeszły.

Trochę naiwna, styl jest taki sobie - sporo zajmuje przestawienie się na specyficzny sposób prowadzenia narracji przez Baniera - momentami przypomina średnio napisane romansidło, ale sama koncepcja ciekawa. A że "Czas przeszły" jest króciutki [ledwo ponad sto stron, w formacie wydanym w Polsce, to lektura na pół godziny], to warto dać mu szansę.

Trochę naiwna, styl jest taki sobie - sporo zajmuje przestawienie się na specyficzny sposób prowadzenia narracji przez Baniera - momentami przypomina średnio napisane romansidło, ale sama koncepcja ciekawa. A że "Czas przeszły" jest króciutki [ledwo ponad sto stron, w formacie wydanym w Polsce, to lektura na pół godziny], to warto dać mu szansę.

Książkę pochłania się w zaskakująco szybkim tempie, zachłannie strona po stronie. Zakończenie nieoczywiste ale jakże trafne. Generalnie polecam tym którzy lubią refleksje po przeczytanej lekturze.

Książkę pochłania się w zaskakująco szybkim tempie, zachłannie strona po stronie. Zakończenie nieoczywiste ale jakże trafne. Generalnie polecam tym którzy lubią refleksje po przeczytanej lekturze.

Myślę, że ta książka mogłaby być hitem wśród współczesnych nastolatek. Głównym motywem jest obsesyjna miłość w kontrowersyjnym wydaniu. Dla mnie była to lektura ponadprzeciętna i warta polecenia, a niska średnia ocen pewnie wynika z podjętego tematu.

Myślę, że ta książka mogłaby być hitem wśród współczesnych nastolatek. Głównym motywem jest obsesyjna miłość w kontrowersyjnym wydaniu. Dla mnie była to lektura ponadprzeciętna i warta polecenia, a niska średnia ocen pewnie wynika z podjętego tematu.