Która to już z kolei starsza kobieta, która koniecznie chce widzieć Maigreta, bo tylko on może ją uratować przed niebezpieczeństwem, którego sama określić nie umie? Nie umiałby zliczyć. Jest jednak coś w tej uroczej staruszce, co w Maigrecie wzbudza zainteresowanie, a może nawet niepokój. Tak jak w Lapoincie, który przyjął ją po raz pierwszy.
To uczucie wzmaga się, kiedy staruszka czeka na Maigreta przed gmachem policji, jeszcze raz dzieląc się z nim swoimi obawami. Niestety, nie zdąży jej osobiście uspokoić, ponieważ staruszkę ktoś dusi w jej własnym mieszkaniu.
Teraz jedynie należy znaleźć zabójcę, ale przede wszystkim motyw. A ten jest całkowicie niezrozumiały.
Dobrze skrojone śledztwo, choć nie jest z tych porywających. Toczy się jednostajnie, sprawa klaruje się powoli i choć sprawcę można „zgadnąć” odpowiednio wcześnie, a i motyw wydaje się jasny to – jak to u Simenona – nie brakuje psychologii i tego „drugiego dna”.
Tutaj to to, że egoizm, przebiegłość, złość na innych za to że życie własne nie jest usłane różami powinno się zostawić rozrachunkowi sumienia, a nie sędziemu śledczemu.

Która to już z kolei starsza kobieta, która koniecznie chce widzieć Maigreta, bo tylko on może ją uratować przed niebezpieczeństwem, którego sama określić nie umie? Nie umiałby zliczyć. Jest jednak coś w tej uroczej staruszce, co w Maigrecie wzbudza zainteresowanie, a może nawet niepokój. Tak jak w Lapoincie, który przyjął ją po raz pierwszy.
To uczucie wzmaga się, kiedy...

PRACUŚ LAKONICZNY
Ta książka ma tak skromną objętość, że można ją przeczytać w pociągu z Gdańska do Warszawy. To wcale nie zarzut. „Wariatka Maigreta” powstała w 1970 roku. Tak się wtedy pisało kryminały. Autorzy mieli świadomość, że tworzą literaturę rozrywkową i właśnie rozrywki (bez przynudzania) starali się czytelnikowi dostarczyć. Zwięźle, na temat, z jedną historią, ciekawą zagadką i dobrze przeprowadzoną intrygą. Bez zbędnych zapychaczy, ołowianych chmur wiszących nad jeziorami, problemami osobistymi detektywów, bez siedmiu niepotrzebnych wątków, z których, w optymistycznym wariancie kończy się połowa, a reszta pozostaje do wyjaśnienia w kolejnym odcinku.

Do tej zwięzłości twórców raczej nie wrócimy. Autorzy musieliby wtedy więcej czasu przeznaczyć na obmyślanie fabuł, a mniej na pisanie, a na to zachłanni wydawcy im przecież nie pozwolą.

Simenon – to jeden z niewielu klasyków gatunku, z którym nie udało mi się wcześniej poflirtować. To dziwne, bo jak poinformowała mnie Wikipedia, Simenon napisał ponad 450 powieści i opowiadań (tak! to zero na końcu to nie pomyłka) i potrafił pisać nawet 80 stron dziennie (tak! znów nie ma pomyłki z ostatnim zerem). Remigiusz Mróz pozostaje za słynnym Belgiem daleko w tyle i powinien czuć się zawstydzony, że w tak ślimaczym tempie pracuje.

To pierwsze spotkanie wypadło, niestety, bez większych uniesień, ale może to kwestia wyboru przypadkowego tytułu, kolejnego z długiej serii. Rozumiem, że komisarza Maigreta już nie trzeba przedstawiać, ale klimatu Paryża lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku trochę mi brakowało. Akcja mogłaby się rozgrywać w dowolnym miejscu i czasie. Okazuje się, że lakoniczność nie zawsze jest zaletą, wszystko zależy od odpowiednich proporcji. Ograniczenie liczby podejrzanych do trzech osób za bardzo ułatwiało rozwiązanie zagadki, a motywu zbrodni domyśliłam się już na stronie 47, dużo wcześniej, niż sam komisarz. Na szczęście uratowało „Wariatkę” zaskakujące zakończenie.

Nie zniechęcam się do Simenona, bynajmniej, chętnie przeczytam kolejną jego powieść, bardziej się przykładając do wyboru odpowiedniego tytułu. To może być jednak trudne, niestety, bo wznowień w postaci ebooków nie ma, czyli na Simenona trzeba polować w bibliotekach lub antykwariatach.
https://www.czytacz.pl/

PRACUŚ LAKONICZNY
Ta książka ma tak skromną objętość, że można ją przeczytać w pociągu z Gdańska do Warszawy. To wcale nie zarzut. „Wariatka Maigreta” powstała w 1970 roku. Tak się wtedy pisało kryminały. Autorzy mieli świadomość, że tworzą literaturę rozrywkową i właśnie rozrywki (bez przynudzania) starali się czytelnikowi dostarczyć. Zwięźle, na temat, z jedną historią,...

Ciężko mi nazwać powieść Georgesa Simenona kryminałem czy też thirllerem, bo książka nie przyprawia ani o gęsią skórkę ani też nocne koszmary. Treść powieści detektywistycznej, bo tak osobiście określiłabym "Wariatkę Maigreta", jest naprawdę lekka pomimo tego, że kryje w sobie tajemnicę morderstwa miłej, starszej i całkiem zamożnej Pani. Komisarza Maigreta da się lubić.

Ciężko mi nazwać powieść Georgesa Simenona kryminałem czy też thirllerem, bo książka nie przyprawia ani o gęsią skórkę ani też nocne koszmary. Treść powieści detektywistycznej, bo tak osobiście określiłabym "Wariatkę Maigreta", jest naprawdę lekka pomimo tego, że kryje w sobie tajemnicę morderstwa miłej, starszej i całkiem zamożnej Pani. Komisarza Maigreta da się...

Na posterunek przychodzi starsza pani i żąda widzenia z inspektorem Maigretem. Opowiada, że w jej mieszkaniu ktoś pod jej nieobecność przestawia rzeczy. Oczywiście zostaje zlekceważona, a policjanci mówią o niej wariatka Maigreta.
Niestety, staruszka zostaje znaleziona martwa, a przed inspektorem wyjątkowo trudna sprawa w której jest zupełny brak podejrzanych, motywów i dowodów.
W tej powieści Simenon przybliża czytelnikowi postać pani Maigret, która występuje w tle każdej z książek.
Czyta się świetnie (jak zresztą inne pozycje cyklu).
Polecam również tym, którzy zastanawiają się dlaczego paryski policjant został właściwie zapomniany w Polsce.

Na posterunek przychodzi starsza pani i żąda widzenia z inspektorem Maigretem. Opowiada, że w jej mieszkaniu ktoś pod jej nieobecność przestawia rzeczy. Oczywiście zostaje zlekceważona, a policjanci mówią o niej wariatka Maigreta.
Niestety, staruszka zostaje znaleziona martwa, a przed inspektorem wyjątkowo trudna sprawa w której jest zupełny brak podejrzanych, motywów i...

Samotna, mocno starsza pani nagabuje Maigreta, twierdząc, że ktoś myszkuje w jej mieszkaniu pod jej nieobecność. Wydaje się nieszkodliwą wariatką, ale wszystko zmienia się raptownie, gdy zostaje znaleziona zamordowana. Książka traktuje o śledztwie Maigreta, chodzi o odkrycie motywu i sprawcy morderstwa.

Jak to u Simenona, fabuła jest prosta a śledztwo krótkie, Maigret oczywiście podejrzewa najbliższą rodzinę ofiary: jej siostrzenicę, i dorosłego syna siostrzenicy i wokół nich kręci się dochodzenie. Maigret powoli zagłębia się w przeszłość i dokopuje do prawdy. Niemniej czasami działa celowo opieszale, pozwalając na przykład na to, aby kluczowy dowód rzeczowy został zniszczony. Poza tym zakończenie jest nietypowe dla cyklu z Maigretem, dlaczego? Przeczytajcie sami.

Można tę książkę traktować jak mini-studium kobiecej samotności: mamy tu smutną i samotną starość starszej pani, mamy kobietę w średnim wieku, nie mogącą przeżyć kilku dni bez mężczyzny i topiącą smutki w alkoholu.

Jest to typowa pozycja w serii z Maigretem, ani lepsza ani gorsza od innych, wielu może nudzić, ale mi się podoba.

Samotna, mocno starsza pani nagabuje Maigreta, twierdząc, że ktoś myszkuje w jej mieszkaniu pod jej nieobecność. Wydaje się nieszkodliwą wariatką, ale wszystko zmienia się raptownie, gdy zostaje znaleziona zamordowana. Książka traktuje o śledztwie Maigreta, chodzi o odkrycie motywu i sprawcy morderstwa.

Jak to u Simenona, fabuła jest prosta a śledztwo krótkie, Maigret...

Jedna cześć z serii kilku książek o przygodach, bardziej zmaganiach komisarza Maigreta. Ciężko ją ocenić przeczytawszy tylko jedną pozycję ale mnie szczerze mówiąc nie urzekła. Nie urzekła mnie mimo iz czytało się bardzo lekko, miło, i nawet mimo tego iż poniekąd wciągnęła. Nie urzekła mimo tego że chciałem poznać rozwiązanie zagadki i mimo tego że podobał mi się styl w jakim została napisana. Nie urzekła mimo tego że po skończeniu jej byłem zachwycony tym że autor na jak na dłoni podał czytelnikowi rozwiązanie i że wystarczyło tylko proste skojarzenie kilku juz wcześniej poznanych faktów. Nie porwała mnie mimo tego że nauczyła że zawsze na trudne pytania są proste odpowiedzi. Nie spodobała mi się mimo tego iż zadrwiła z mojego analitycznego postrzegania świata. Coś mi się w niej nie podobało i nie siegnę do kolejnych części, ale z czym mi konkretnie nie spasowała nie mam pojęcia. Sorry.

Jedna cześć z serii kilku książek o przygodach, bardziej zmaganiach komisarza Maigreta. Ciężko ją ocenić przeczytawszy tylko jedną pozycję ale mnie szczerze mówiąc nie urzekła. Nie urzekła mnie mimo iz czytało się bardzo lekko, miło, i nawet mimo tego iż poniekąd wciągnęła. Nie urzekła mimo tego że chciałem poznać rozwiązanie zagadki i mimo tego że podobał mi się styl w...