Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy natrafiłam na „Ponad wszystko” w miejscowej bibliotece byłam smutna i zrezygnowana (własnym życiem, nadal jestem, ale już znacznie mniej). Gdy wchodziłam do biblioteki pamiętałam, że nie znajduję w niej już niczego interesującego dla siebie. A jednak. Przyszedł nowy egzemplarz!
Rzucił mi się w oczy biały grzbiet z kilkoma komiksowymi wzorkami, wystający z pomiędzy reszty – trochę się nie mieścił. Ujęłam go w dłonie ze zmęczeniem. Czyżby kolejna, którą odłożę i zapomnę?
„Moja choroba jest bardzo rzadka. Mówiąc krótko – mam alergię na cały świat.”
Muszę przyznać, że zabrzmiało niepokojąco. Przed oczami stanął mi odcinek serialu Bones, gdzie młodsza siostra wróżki cierpi na fobię przed światem (ta młodsza siostra została zamordowana, nawiasem). Uwięziona w domu? Ograniczona w kontaktach międzyludzkich? „Jego”? Czy to śmierć? Czy ona zginie? To powieść fantasy? Powątpiewałam w jej treść.
„I wiem, że to będzie katastrofa”.
Tak naprawdę nie wiem, jak wyrazić swoje odczucia po przeczytaniu całej książki Nicoli Yoon. Jest po prostu… zbyt genialna, inteligentna i przyciągająca czytelnika. Okładka jest piękna, rysunki w środku (autorstwa męża pani Yoon) również. Niesamowite połączenie. A historia w niej zawarta… Naprawdę ŻYJE. Inaczej chyba nie da się tego określić. (Ciekawym elementem było pisanie na szybie. Śmiesznie brało mi się lusterko, żeby przyłożyć je do strony i odczytać przez nie wiadomość. )
Widzimy chorą dziewczynę, która od siedemnastu lat nie wychodziła z domu. Nie może, bo umrze gdy to zrobi. Wystarczy jeden, drobny alergen. Żyje z całą świadomością tego i wciąż cieszy się tym, co ma. Niewiele, ale jednak jest to życie. „Życie jest cenne” mówi Carla (ukochana pielęgniarka Madeline, moja również.) Aż do dnia, gdy naprzeciwko wprowadzają się nowi sąsiedzi. Bez nich było łatwiej. Bez nich Madeline potrafiła żyć tym, co ma.
Pojawił się on – Olly. I zmienił wszystko. Postać Olly jest świetna pod tym względem, iż swoim spokojem, zrównoważeniem, a zarazem emocjonalnością i – zwyczajnie REALIZMEM całkowicie odbiega od tych męskich postaci nastolatków, jakie autorzy zawierają w swych powieściach. Tak samo Madeline – nie jest rozkapryszoną, tupiącą w złości nóżką postacią. Wszyscy są tam niezwykle realistyczni. Ojciec Olly’ego? Znęca się nad swoją rodziną, przez to że został zwolniony – upija się, bije żonę. W końcu podnosi nawet rękę na syna. Pauline Whittier? Troskliwa, niezwykle kochająca matka. Wręcz chorobliwie kochająca. Jej matczyne uczucia mają wielką moc – czuć ich prawdziwość i głęboki strach przed kolejną stratą. Gdy jej postać pojawiała się na stronie wyobrażałam sobie swoją matkę – nadopiekuńczą, ale jednak kochającą mnie na swój sposób.
I w końcu Carla. Kobieta korpulentna i przemiły człowiek. Najlepsza przyjaciółka. Nie jest tylko ślepą matką, nadmiernie kochającą swoje potomstwo – jest również racjonalna. Wie, że rozpieszcza Rosę, dostrzega w tym pewien błąd, ale też że jest matką. To idealna, ludzka pielęgniarka, w żadnym wypadku pielęgniarski robot (chyba każdy się z takowym jednym spotkał?)
Cała fabuła genialna i spójna. Sądzę, że nie ma się do czego przyczepić. Bliżej końca sama byłam trochę wystraszona. „Czy ona umrze? Jest głupia, tak ryzykować!” Mimo to… Całe życie jest pewnym ryzykiem, cennym ryzykiem. Dzięki swojej odwadze bohaterka odkrywa szokującą prawdą. Totalnie nie spodziewałam się takiego zakończenia. Ba! Takiego obrotu spraw. Wydawało mi się nawet trochę, że gdyby zostało tak jak jest na początku, to jej życie w ogóle nie miałoby sensu. „Więc po co się tak stara?” Chociaż Madeline jest tylko postacią z książki, jest bardziej ludzka niż nie jeden człowiek. Nic nie jest przedstawione tu w sposób karykaturalny. Wszystko jest zaskakująco prawdziwe. W pewien sposób dotykające tego, z czym spotykamy się na co dzień.
Życie jest naprawdę cenne. Dobitnie zrozumiałam to po przeczytaniu powieści Nicoli Yoon. W końcu, jak często marnujemy je na nieistotne głupoty i niezgodę? Na bycie nieszczęśliwym? Gdybyśmy mieli nagle zacząć żyć jak Madeline, prawdopodobnie żadne z nas nigdy więcej by się nie uśmiechnęło. Czy jako matki potrafiłybyśmy poświęcić dla swojego dziecka WSZYSTKO?
„Moja Rosa mogłaby się wiele od ciebie nauczyć. Ma wszystko, czego tylko zapragnie, a sądzi, że nie ma nic.„
Polecam każdemu.

Gdy natrafiłam na „Ponad wszystko” w miejscowej bibliotece byłam smutna i zrezygnowana (własnym życiem, nadal jestem, ale już znacznie mniej). Gdy wchodziłam do biblioteki pamiętałam, że nie znajduję w niej już niczego interesującego dla siebie. A jednak. Przyszedł nowy egzemplarz!
Rzucił mi się w oczy biały grzbiet z kilkoma komiksowymi wzorkami, wystający z pomiędzy...