Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Trafnie ujmę swoje odczucia, jeżeli użyję słowa "wstrząśnięta". Jestem wstrząśnięta po przeczytaniu "Nigdy nie pozwolę ci odejść" Katy Regnery i to nie w tym "dobrym" sensie, niestety. Nie wiem, czy to ja, że nie mogłam wczuć się w tę historię i nadmiernie surowo, czyt. grymaśnie na to patrzę, ale ten cały szloch (na okrągło przez całą książkę), ufam, nie ufam, ufam, a nie, jednak nie, ale chciałabym! (dosłownie przewróciłam oczami), nieustannie tworzony dramat i tempo gorsze od flaków, sprawiły że strasznie się przy niej męczyłam.
Co jest tym zaskakujące, że pierwszy tom pt. "Weteran" był obłędny i jak tylko dorwałam tę część to miałam... No właśnie, może miałam za duże oczekiwania? Whoa. To mi się jeszcze nie zdarzyło.
Postacie według mnie trochę zbyt karykaturalne, jak pojmuję zamysł na fabułę i sądzę, że był to naprawdę dobry pomysł, tak wykonanie pozostawia we mnie niesmak.
Gris jest jedną wielką rozlazłą papką płaczu, której wszelkie motywy zostają sprowadzone do poczucia winy (jednak to też jakoś odstawało przy opisie jej relacji z Jonahem).
Gemma? No błagam. Nie wiem, czy ta bohaterka nawet zasługuje swoją głupotą na antypatię. Do końca miałam nadzieję, że dziecko okaże się dzieckiem innego albo w ogóle będzie kłamstwem i chyba tylko to uratowałoby ją w książce pani Regnery, gdyby stała się zdradliwą, nikczemną kobitą.
Holden był jak niepewny świata szczeniaczek, ta obsesja na punkcie Gris choć z psychiatrycznego punktu widzenia całkiem zrozumiała, tak w połączeniu z wylewem łez Gris wprowadzał mnie w stan permanentnej pustki. Wybuch namiętności pomiędzy nimi był cudaczny, przesłodzony, nudny.
Rzadko przewijam sceny, bo nie uznaję to za pełnoprawne czytanie, jednak przy tym nie mogłam się czasem powstrzymać. Wszystkie uczucia bohaterów wydają się mi strasznie przerysowane, no dobra, płacz Griseldy na pewno jest przerysowany.
Najlepszymi momentami w książce są (niezmiernie przykro mi to stwierdzać, so, nie krzyczcie) Gris w szpitalu wraz ze źródłem tej sytuacji (miałam nadzieję, iż bohaterka dozna jakiejś wewnętrznej przemiany) i Holden rozmawiający z żołnierzem, a potem zaciągający się do wojska. W końcu miło patrzeć, jak ktoś odnajduje się w życiu i ogarnia. Ostatnia, rozwiązanie sprawy rodzeństwa porywcza, Setha i Ruth.
Może reszcie fanów pierwszego tomu "Nigdy nie pozwolę ci odejść" będzie przyjemną lekturą. Nie wiem, jak dla mnie to tylko pokazuje, że autorka jest równie normalnym człowiekiem, co wszyscy i też ma prawo stworzyć dzieło odbierane niejednoznacznie. Tudzież jako gniot, chociaż na pewno zaznajomię się z trzecim tomem, bo kto wie? Bajki o Jasiu i Małgosi nigdy nie lubiłam, ale jest ich jeszcze wystarczająco dużo w puli.

Trafnie ujmę swoje odczucia, jeżeli użyję słowa "wstrząśnięta". Jestem wstrząśnięta po przeczytaniu "Nigdy nie pozwolę ci odejść" Katy Regnery i to nie w tym "dobrym" sensie, niestety. Nie wiem, czy to ja, że nie mogłam wczuć się w tę historię i nadmiernie surowo, czyt. grymaśnie na to patrzę, ale ten cały szloch (na okrągło przez całą książkę), ufam, nie ufam, ufam, a nie,...