Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Red flags. Red flags everywhere! Czyli najbardziej toksyczny związek roku.
Książka prowadzona jest w rodzaju dziennika/pamiętnika głównej bohaterki i jednocześnie narratorki. Niektóre rozdziały mają tylko kilka linijek i są osobistymi przemyśleniami, a inne całymi opowieściami. Co ciekawe w swych zapiskach autorka zwraca się do "Ciebie" - swojego Pana (męża i stwórcy) jakby prowadziła z nim rozmowę. Jedynie epilog został opisany z punktu widzenia kogoś innego.
Choć książka promowana jest jako opowieść żony Draculi, nazwa ta - ani żadne z jego wielu imion - nigdy nie pada. Ten zabieg sprawia, że postać głównego bohatera (adresata myśli narratorki) jest jeszcze bardziej tajemnicza. Sceny erotyczne mnie zaskoczyły - choć nie ma co się dziwić. W końcu wampiry i picie krwi zawsze łączyły się z intymnością. Sceny te nie rażą jednak po oczach - powiedziałabym, że są opisane nawet skromnie (a przynajmniej w porównaniu z innymi książkami o wampirach na rynku). Dodatkowym zaskoczeniem była dla mnie postać Aleksieja - przywykłam do wizerunku trzech żon Draculi (np. z Van Helsinga).
Dar Krwi świetnie mi się czytało - lektura potrafi wciągnąć. Choć za sam temat Draculi i tematykę wampirów daję +1 do oceny, to bardzo podobała mi się opowieść przez biegi czasu. Autorka zmyślnie zapoznała nas z wydarzeniami i miejscami Europy od średniowiecza do współczesności. Polubiłam główną bohaterkę, która jest idealnym odwzorowaniem kobiety tkwiącej w przemocowym związku. Cieszę się jej rolą w zakończeniu.

Red flags. Red flags everywhere! Czyli najbardziej toksyczny związek roku.
Książka prowadzona jest w rodzaju dziennika/pamiętnika głównej bohaterki i jednocześnie narratorki. Niektóre rozdziały mają tylko kilka linijek i są osobistymi przemyśleniami, a inne całymi opowieściami. Co ciekawe w swych zapiskach autorka zwraca się do "Ciebie" - swojego Pana (męża i stwórcy) jakby...

Przez pierwszą połowę nie mogłam się wciągnąć i musiałam się zmuszać, by czytać dalej. Natomiast, gdy gdzieś w połowie wyskoczył niespodziewanie wielki plot twist, to prawie spadłam z krzesła. Choć nareszcie zrobiło się ciekawie, to jednak wciąż nie byłam w pełni zadowolona, a więc nie dam większej oceny.
Fajny pomysł - to trzeba dodać. Kojarzy mi się z Piotrusiem Panem i jego cieniem (również o Ćwieka rozwinięty wątek). Gdyby to była dulologia, to pewnie bym narzekała, że można było zmieścić akcję w jednym tomie. Natomiast w jednym tomie było za dużo informacji do przetworzenia nim zaczęła się prawdziwa akcja. Nim się połapałam kto jest kim zdążyłam się znudzić.

Przez pierwszą połowę nie mogłam się wciągnąć i musiałam się zmuszać, by czytać dalej. Natomiast, gdy gdzieś w połowie wyskoczył niespodziewanie wielki plot twist, to prawie spadłam z krzesła. Choć nareszcie zrobiło się ciekawie, to jednak wciąż nie byłam w pełni zadowolona, a więc nie dam większej oceny.
Fajny pomysł - to trzeba dodać. Kojarzy mi się z Piotrusiem Panem i...

Przede wszystkim od razu rzuciła mi się w oczy piękna okładka, a jak zobaczyłam, że pod "patronem" Jadowskiej - to już wiedziałam, że muszę ją mieć. Wszystkie opowiadania są bardzo dobre i wciągające - utrzymały poziom. Osobiście najmniej podobało mi się ostatnie - zima. Wiosna to kryminał-komedia, Lato to kryminalne-fantasy, a zima taka komedyjka z kryminalnym podtekstem. Oczywiście moja ulubiona jesień w wykonaniu Jadowskiej jest również z wątkiem kryminalnym - a jak inaczej miało by być w przypadku Dory Wilk. Wystraszyłam się, że będzie równie ostro jak w Dzikim dziecku miłości, ale uf - nie doznałam żadnej traumy, a podejrzaną osobę wyłowiłam niemal od razu.

Przede wszystkim od razu rzuciła mi się w oczy piękna okładka, a jak zobaczyłam, że pod "patronem" Jadowskiej - to już wiedziałam, że muszę ją mieć. Wszystkie opowiadania są bardzo dobre i wciągające - utrzymały poziom. Osobiście najmniej podobało mi się ostatnie - zima. Wiosna to kryminał-komedia, Lato to kryminalne-fantasy, a zima taka komedyjka z kryminalnym podtekstem....

przede wszystkim bardzo fajny pomysł. Książka faktycznie oddaje realia weterynarii i tego jak zwierzęta są traktowane w Polsce, ale i ogólnie. Bohaterowie dają się polubić. Szkoda tylko, że na razie tytułowa nekromancja była tak sieroco potraktowana. Może w następnych częściach - jeśli się ukażą - temat zostanie rozwinięty.

przede wszystkim bardzo fajny pomysł. Książka faktycznie oddaje realia weterynarii i tego jak zwierzęta są traktowane w Polsce, ale i ogólnie. Bohaterowie dają się polubić. Szkoda tylko, że na razie tytułowa nekromancja była tak sieroco potraktowana. Może w następnych częściach - jeśli się ukażą - temat zostanie rozwinięty.

Krótko:
Dobra, wciągająca z wątkiem horroru.
Jako film mogła by być tak dobra jak Crimson Peak - zjawy w różnych stopniach rozkładu snujące się po wielkiej, sypiącej się rezydencji. Okładka nawet do tego filmu pasuje.

Krótko:
Dobra, wciągająca z wątkiem horroru.
Jako film mogła by być tak dobra jak Crimson Peak - zjawy w różnych stopniach rozkładu snujące się po wielkiej, sypiącej się rezydencji. Okładka nawet do tego filmu pasuje.

Książka jest za bardzo "opowiedziana" jak na mój gust. Dialogi to w większości monologi. A zamiast pokazać akcję czytelnikowi, żeby mógł jej doświadczyć razem z bohaterką, to gównie opowiada się o tym co się wydarzyło w trybie przeszłym. To wszystko sprawia, że zamiast "wziąć udział" w wydarzeniach z książki, ma się wrażenie, że tylko czyta się podręcznik do historii. Niektórych rzeczy nie musiało tam być, jak np. części o Fedrze - równie dobrze mogła zostać opowiedziana tylko z punktu widzenia Ariadny. Ale także przechwałkowe opowieści Tezeusza, które po prostu ominęłam, bo były męczące, nudne i skopiowane z treści mitologii Parandowskiego. Podsumowując liczyłam, że książka będzie bardziej fabularna niż podręcznikowa - co obniża moją ocenę. Nie mniej cieszę się, że ktoś opowiedział historię Ariadny - bo w szkole jej biografia kończy się na Tezeuszu i mało kto zna ciąg dalszy z Dionizosem. Na plus były też dla mnie feministyczne wydźwięki. Kobiety w mitologiach greckich miały po prostu przesrane.

Książka jest za bardzo "opowiedziana" jak na mój gust. Dialogi to w większości monologi. A zamiast pokazać akcję czytelnikowi, żeby mógł jej doświadczyć razem z bohaterką, to gównie opowiada się o tym co się wydarzyło w trybie przeszłym. To wszystko sprawia, że zamiast "wziąć udział" w wydarzeniach z książki, ma się wrażenie, że tylko czyta się podręcznik do historii....

Na początku wydawało mi się, że to podobna historia do Luna Nera. Między innymi dlatego zdecydowałam się na tą książkę. Miała swoje dobre momenty, a nawet kilka cytatów wartych zapamiętania. Niestety również wiecznie mnie czymś drażniła. Między innymi główna bohaterka - która często zachowywała się jakby miała schizofrenię, a autor zamiast wyjaśniać - utajniał - robiąc z czytelnika idiotę, a przynajmniej tak to odebrałam. Musiałam odstawić na jakiś czas tą pozycję, nim do niej wróciłam i skończyłam całość. Warto dodać na plus ma piękne ilustracje pasujące do fabuły rozdziałów. A tematyka mimo historycznych prześladowań to dość nowoczesna i feministyczna: czarownice kontra łowcy i kobiety kontra mężczyźni.

Na początku wydawało mi się, że to podobna historia do Luna Nera. Między innymi dlatego zdecydowałam się na tą książkę. Miała swoje dobre momenty, a nawet kilka cytatów wartych zapamiętania. Niestety również wiecznie mnie czymś drażniła. Między innymi główna bohaterka - która często zachowywała się jakby miała schizofrenię, a autor zamiast wyjaśniać - utajniał - robiąc z...