Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Fabuła wciąga, bo naprawdę bardzo dużo się dzieje. "Siedziałam jak na szpilkach" podczas czytania kilku ostatnich rozdziałów. Na pewno najwięcej napięcia, akcji no i dram.

Fabuła wciąga, bo naprawdę bardzo dużo się dzieje. "Siedziałam jak na szpilkach" podczas czytania kilku ostatnich rozdziałów. Na pewno najwięcej napięcia, akcji no i dram.

Ta część była najlepsza ze wszystkich. Zdecydowanie się wyróżniła na tle pozostałych i to wcale nie największą ilością pikantnych scen. Francesca była mi chyba najbliższa spośród pozostałych kobiecych bohaterek, a Michael jest pierwszym mężczyzną tej serii, którego absolutnie polubiłam bez żadnych zastrzeżeń - był idealny. Również wątek z bezpłodnością w tak licznej rodzinie był wyjątkowo poruszający, co również wpłynęło na to, że tom 6 po prostu się wyróżnia. Nie uwierzę, żeby któraś z ostatnich dwóch części spodobała mi się bardziej.

Ta część była najlepsza ze wszystkich. Zdecydowanie się wyróżniła na tle pozostałych i to wcale nie największą ilością pikantnych scen. Francesca była mi chyba najbliższa spośród pozostałych kobiecych bohaterek, a Michael jest pierwszym mężczyzną tej serii, którego absolutnie polubiłam bez żadnych zastrzeżeń - był idealny. Również wątek z bezpłodnością w tak licznej...

W serialu Penelope i Colin wydają mi się nijacy, a przez to - ich los był mi dotychczas obojętny. Jednak to co się działo w książce, to zupełnie inna bajka.
Colinowi z prawej kieszeni sypały się same "red flags", a z lewej sypało się tyle samo "zielonych". W jednej chwili był okropny i wrzeszczał po biednej Penelope, a w następnej umierał nad tym, jak bardzo ją kocha lub jak bardzo jej pragnie. Totalnie "Dr Jekyll & Mr Hyde vibe". Dla mnie bardzo niesmaczne. Czy koniec końców się opamiętał? Tak, ale czy wkurzyłam się na niego porządnie i prawie znienawidziłam całą jego postać? Również tak.
A Paneleope .... cóż, rozumiem, że była w nim zadurzona przez prawie całe życie, ale zdecydowanie zbyt szybko mu wybaczała. W jednej chwili byłam z niej dumna - gdy się broniła przed jego humorami i beznadziejnymi oskarżeniami, a w następnej traciłam do niej cały szacunek - bo gdy tylko jej dotknął (albo zrobił coś w tym stylu) od razu zapomniała o Bożym świecie i liczyło się dla niej tylko "och Colin mnie dotyka"! To delikatnie żałosne, a na pewno płytkie. Zwłaszcza, że żywiłam co do niej pewne nadzieje - jest to w końcu postać pełna potencjału.
Koniec, końców - Mam nadzieję, że tym razem serial okaże się lepszy niż tom.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że to ulubieńcy publiki, a moja opinia nie jest pozytywna. Jednak nie mogłam przejść obok własnego wzburzenia obojętnie.

W serialu Penelope i Colin wydają mi się nijacy, a przez to - ich los był mi dotychczas obojętny. Jednak to co się działo w książce, to zupełnie inna bajka.
Colinowi z prawej kieszeni sypały się same "red flags", a z lewej sypało się tyle samo "zielonych". W jednej chwili był okropny i wrzeszczał po biednej Penelope, a w następnej umierał nad tym, jak bardzo ją kocha lub...

Druga najlepsza po 6 tomie z wszystkich 8 części serii o Bridgerton'ach. Co prawda nie przepadałam za serialową Eloise, i pewnie właśnie dlatego zostałam pozytywnie zaskoczona jej historią.

Druga najlepsza po 6 tomie z wszystkich 8 części serii o Bridgerton'ach. Co prawda nie przepadałam za serialową Eloise, i pewnie właśnie dlatego zostałam pozytywnie zaskoczona jej historią.

Mogłaby być czymś bardziej oryginalnym niż tylko nową aranżacją Kopciuszka. Nie mniej wciągnęłam się czekając na to kiedy Benedict się zorientuje kim jest jego Kopciuszek. 6+

Mogłaby być czymś bardziej oryginalnym niż tylko nową aranżacją Kopciuszka. Nie mniej wciągnęłam się czekając na to kiedy Benedict się zorientuje kim jest jego Kopciuszek. 6+

Nie mogę uwierzyć, jak bardzo przekręcili i przekombinowali serial, ale w sumie to Netflix - spodziewałam się ogromnych przeróbek a jednak nie aż takich. Akcja książki potoczyła się - gdzieś tak za połową - w kompetentnie innym kierunku. I chyba dlatego fabuła książki jest lepsza, przez to że nie było tylu "dram" (choć oczywiście niektórzy pewnie tylko dramami żyją). Podsumowując, ocenę końcową jednak obniżyłam, bo 1 cześć podała mi się bardziej. Anthony i Kate dostali ode mnie 7 z plusem.

Nie mogę uwierzyć, jak bardzo przekręcili i przekombinowali serial, ale w sumie to Netflix - spodziewałam się ogromnych przeróbek a jednak nie aż takich. Akcja książki potoczyła się - gdzieś tak za połową - w kompetentnie innym kierunku. I chyba dlatego fabuła książki jest lepsza, przez to że nie było tylu "dram" (choć oczywiście niektórzy pewnie tylko dramami żyją)....

Dużo lepsza niż się spodziewałam i dużo lepsza niż serial.

Dużo lepsza niż się spodziewałam i dużo lepsza niż serial.

Ali Hazelowood czyta się bardzo lekko, ale ma specyficzny sposób pisania. W każdej powieści powiela pewien szablon/schemat prowadzenia fabuły. Czytając jej pojedyncze książki z odstępem czasu nie wyczuwa się tego. Jednak tutaj, połykając 3 opowiadania jedno po drugim, po prostu zaczęłam narzekać pod nosem - akcja zrobiła się przewidywalna, bohaterowie zaczęli się zlewać (dziewczyny podejmując podobne głupie i pochopne decyzje, faceci będąc wysocy i muskularni, ale także genialni w swoim rodzaju itd.) Nie mniej trzy przyjaciółki były od siebie wystarczająco różne, a 2 i 3 opowiadanie miało wątek z zagrożeniem życia oraz przekiwaniem w czasie pomiędzy rozdziałami - co trochę urozmaiciło całość. Niemniej nie zamierzam sięgnąć po kolejną książkę dopóki trochę "nie odpocznę" i innym wrażliwym na takie "szablonowe" serie polecam zachować odstęp.

Ali Hazelowood czyta się bardzo lekko, ale ma specyficzny sposób pisania. W każdej powieści powiela pewien szablon/schemat prowadzenia fabuły. Czytając jej pojedyncze książki z odstępem czasu nie wyczuwa się tego. Jednak tutaj, połykając 3 opowiadania jedno po drugim, po prostu zaczęłam narzekać pod nosem - akcja zrobiła się przewidywalna, bohaterowie zaczęli się zlewać...

Autorka okładki chyba nie przeczytała opisu bohatera - jest rudy.

Autorka okładki chyba nie przeczytała opisu bohatera - jest rudy.

W sumie sięgnęłam po tę ksiażkę w celu odmóżdżenia i porozkoszowania się czymś lekkim na wyjeździe narciarskim, kiedy wracam zmeczona do hotelu. Nie spodziewałam się wiele, a jednak spotkało mnie pozytywne zaskoczenie. Zostałam wciągnięta w fabułę od pierwszej strony, bardzo polubiłam bohaterów (oprócz Diega) i dość często się śmiałam. Co prawda zakończenie wg. Disneya, a historia w temacie 365 dni = "porwałem ją na x dni żeby się we mnie zakochala", ale byłam na tyle zadowolna z lektury, żeby ocenić ją na 7.

W sumie sięgnęłam po tę ksiażkę w celu odmóżdżenia i porozkoszowania się czymś lekkim na wyjeździe narciarskim, kiedy wracam zmeczona do hotelu. Nie spodziewałam się wiele, a jednak spotkało mnie pozytywne zaskoczenie. Zostałam wciągnięta w fabułę od pierwszej strony, bardzo polubiłam bohaterów (oprócz Diega) i dość często się śmiałam. Co prawda zakończenie wg. Disneya, a...

Red flags. Red flags everywhere! Czyli najbardziej toksyczny związek roku.
Książka prowadzona jest w rodzaju dziennika/pamiętnika głównej bohaterki i jednocześnie narratorki. Niektóre rozdziały mają tylko kilka linijek i są osobistymi przemyśleniami, a inne całymi opowieściami. Co ciekawe w swych zapiskach autorka zwraca się do "Ciebie" - swojego Pana (męża i stwórcy) jakby prowadziła z nim rozmowę. Jedynie epilog został opisany z punktu widzenia kogoś innego.
Choć książka promowana jest jako opowieść żony Draculi, nazwa ta - ani żadne z jego wielu imion - nigdy nie pada. Ten zabieg sprawia, że postać głównego bohatera (adresata myśli narratorki) jest jeszcze bardziej tajemnicza. Sceny erotyczne mnie zaskoczyły - choć nie ma co się dziwić. W końcu wampiry i picie krwi zawsze łączyły się z intymnością. Sceny te nie rażą jednak po oczach - powiedziałabym, że są opisane nawet skromnie (a przynajmniej w porównaniu z innymi książkami o wampirach na rynku). Dodatkowym zaskoczeniem była dla mnie postać Aleksieja - przywykłam do wizerunku trzech żon Draculi (np. z Van Helsinga).
Dar Krwi świetnie mi się czytało - lektura potrafi wciągnąć. Choć za sam temat Draculi i tematykę wampirów daję +1 do oceny, to bardzo podobała mi się opowieść przez biegi czasu. Autorka zmyślnie zapoznała nas z wydarzeniami i miejscami Europy od średniowiecza do współczesności. Polubiłam główną bohaterkę, która jest idealnym odwzorowaniem kobiety tkwiącej w przemocowym związku. Cieszę się jej rolą w zakończeniu.

Red flags. Red flags everywhere! Czyli najbardziej toksyczny związek roku.
Książka prowadzona jest w rodzaju dziennika/pamiętnika głównej bohaterki i jednocześnie narratorki. Niektóre rozdziały mają tylko kilka linijek i są osobistymi przemyśleniami, a inne całymi opowieściami. Co ciekawe w swych zapiskach autorka zwraca się do "Ciebie" - swojego Pana (męża i stwórcy) jakby...

Podobna dość schematycznie do Love Hypothesis, ale bohaterowie mieli lepszą chemię, a Bee była mniej wkurzająca niż Olive.

Podobna dość schematycznie do Love Hypothesis, ale bohaterowie mieli lepszą chemię, a Bee była mniej wkurzająca niż Olive.

Bardzo szybko i lekko się ją czytało.
Przyznaję, że dość mocno się wkurzyłam na Olive, przy którymś z jej gorszych kłamstw. Bohaterowie jak ona często mnie wkurzają, ale i tak chciałam czytać dalej - nie dało się oderwać.
Nie mogłam nic poradzić na to, że wyobrażałam sobie Kaylo i Rey przez cały czas - a to dlatego, że obserwuję autorkę okładki od wielu lat i to dzięki niej trafiłam na "Love Hypothesis".
Scena erotyczna trochę mi tam nie pasowała. Akcja jest raczej słodkim cukrem lukrowana, więc ta jedna jedyna scena +18 była jak konserwa w fabryce czekolady. Obyłoby się bez niej. A na pewno mogła by być w innym guście.

Bardzo szybko i lekko się ją czytało.
Przyznaję, że dość mocno się wkurzyłam na Olive, przy którymś z jej gorszych kłamstw. Bohaterowie jak ona często mnie wkurzają, ale i tak chciałam czytać dalej - nie dało się oderwać.
Nie mogłam nic poradzić na to, że wyobrażałam sobie Kaylo i Rey przez cały czas - a to dlatego, że obserwuję autorkę okładki od wielu lat i to dzięki...

Przez pierwszą połowę nie mogłam się wciągnąć i musiałam się zmuszać, by czytać dalej. Natomiast, gdy gdzieś w połowie wyskoczył niespodziewanie wielki plot twist, to prawie spadłam z krzesła. Choć nareszcie zrobiło się ciekawie, to jednak wciąż nie byłam w pełni zadowolona, a więc nie dam większej oceny.
Fajny pomysł - to trzeba dodać. Kojarzy mi się z Piotrusiem Panem i jego cieniem (również o Ćwieka rozwinięty wątek). Gdyby to była dulologia, to pewnie bym narzekała, że można było zmieścić akcję w jednym tomie. Natomiast w jednym tomie było za dużo informacji do przetworzenia nim zaczęła się prawdziwa akcja. Nim się połapałam kto jest kim zdążyłam się znudzić.

Przez pierwszą połowę nie mogłam się wciągnąć i musiałam się zmuszać, by czytać dalej. Natomiast, gdy gdzieś w połowie wyskoczył niespodziewanie wielki plot twist, to prawie spadłam z krzesła. Choć nareszcie zrobiło się ciekawie, to jednak wciąż nie byłam w pełni zadowolona, a więc nie dam większej oceny.
Fajny pomysł - to trzeba dodać. Kojarzy mi się z Piotrusiem Panem i...

Przede wszystkim od razu rzuciła mi się w oczy piękna okładka, a jak zobaczyłam, że pod "patronem" Jadowskiej - to już wiedziałam, że muszę ją mieć. Wszystkie opowiadania są bardzo dobre i wciągające - utrzymały poziom. Osobiście najmniej podobało mi się ostatnie - zima. Wiosna to kryminał-komedia, Lato to kryminalne-fantasy, a zima taka komedyjka z kryminalnym podtekstem. Oczywiście moja ulubiona jesień w wykonaniu Jadowskiej jest również z wątkiem kryminalnym - a jak inaczej miało by być w przypadku Dory Wilk. Wystraszyłam się, że będzie równie ostro jak w Dzikim dziecku miłości, ale uf - nie doznałam żadnej traumy, a podejrzaną osobę wyłowiłam niemal od razu.

Przede wszystkim od razu rzuciła mi się w oczy piękna okładka, a jak zobaczyłam, że pod "patronem" Jadowskiej - to już wiedziałam, że muszę ją mieć. Wszystkie opowiadania są bardzo dobre i wciągające - utrzymały poziom. Osobiście najmniej podobało mi się ostatnie - zima. Wiosna to kryminał-komedia, Lato to kryminalne-fantasy, a zima taka komedyjka z kryminalnym podtekstem....

przede wszystkim bardzo fajny pomysł. Książka faktycznie oddaje realia weterynarii i tego jak zwierzęta są traktowane w Polsce, ale i ogólnie. Bohaterowie dają się polubić. Szkoda tylko, że na razie tytułowa nekromancja była tak sieroco potraktowana. Może w następnych częściach - jeśli się ukażą - temat zostanie rozwinięty.

przede wszystkim bardzo fajny pomysł. Książka faktycznie oddaje realia weterynarii i tego jak zwierzęta są traktowane w Polsce, ale i ogólnie. Bohaterowie dają się polubić. Szkoda tylko, że na razie tytułowa nekromancja była tak sieroco potraktowana. Może w następnych częściach - jeśli się ukażą - temat zostanie rozwinięty.

Krótko:
Dobra, wciągająca z wątkiem horroru.
Jako film mogła by być tak dobra jak Crimson Peak - zjawy w różnych stopniach rozkładu snujące się po wielkiej, sypiącej się rezydencji. Okładka nawet do tego filmu pasuje.

Krótko:
Dobra, wciągająca z wątkiem horroru.
Jako film mogła by być tak dobra jak Crimson Peak - zjawy w różnych stopniach rozkładu snujące się po wielkiej, sypiącej się rezydencji. Okładka nawet do tego filmu pasuje.

Książka jest za bardzo "opowiedziana" jak na mój gust. Dialogi to w większości monologi. A zamiast pokazać akcję czytelnikowi, żeby mógł jej doświadczyć razem z bohaterką, to gównie opowiada się o tym co się wydarzyło w trybie przeszłym. To wszystko sprawia, że zamiast "wziąć udział" w wydarzeniach z książki, ma się wrażenie, że tylko czyta się podręcznik do historii. Niektórych rzeczy nie musiało tam być, jak np. części o Fedrze - równie dobrze mogła zostać opowiedziana tylko z punktu widzenia Ariadny. Ale także przechwałkowe opowieści Tezeusza, które po prostu ominęłam, bo były męczące, nudne i skopiowane z treści mitologii Parandowskiego. Podsumowując liczyłam, że książka będzie bardziej fabularna niż podręcznikowa - co obniża moją ocenę. Nie mniej cieszę się, że ktoś opowiedział historię Ariadny - bo w szkole jej biografia kończy się na Tezeuszu i mało kto zna ciąg dalszy z Dionizosem. Na plus były też dla mnie feministyczne wydźwięki. Kobiety w mitologiach greckich miały po prostu przesrane.

Książka jest za bardzo "opowiedziana" jak na mój gust. Dialogi to w większości monologi. A zamiast pokazać akcję czytelnikowi, żeby mógł jej doświadczyć razem z bohaterką, to gównie opowiada się o tym co się wydarzyło w trybie przeszłym. To wszystko sprawia, że zamiast "wziąć udział" w wydarzeniach z książki, ma się wrażenie, że tylko czyta się podręcznik do historii....

Na początku wydawało mi się, że to podobna historia do Luna Nera. Między innymi dlatego zdecydowałam się na tą książkę. Miała swoje dobre momenty, a nawet kilka cytatów wartych zapamiętania. Niestety również wiecznie mnie czymś drażniła. Między innymi główna bohaterka - która często zachowywała się jakby miała schizofrenię, a autor zamiast wyjaśniać - utajniał - robiąc z czytelnika idiotę, a przynajmniej tak to odebrałam. Musiałam odstawić na jakiś czas tą pozycję, nim do niej wróciłam i skończyłam całość. Warto dodać na plus ma piękne ilustracje pasujące do fabuły rozdziałów. A tematyka mimo historycznych prześladowań to dość nowoczesna i feministyczna: czarownice kontra łowcy i kobiety kontra mężczyźni.

Na początku wydawało mi się, że to podobna historia do Luna Nera. Między innymi dlatego zdecydowałam się na tą książkę. Miała swoje dobre momenty, a nawet kilka cytatów wartych zapamiętania. Niestety również wiecznie mnie czymś drażniła. Między innymi główna bohaterka - która często zachowywała się jakby miała schizofrenię, a autor zamiast wyjaśniać - utajniał - robiąc z...

Kupiłam tę pozycję, bo Lana Del Rey była przez pewien czas moją ulubioną piosenkarką solową i byłam ciekawa czy jej poezja dorówna muzyce. Wiersze mają jednak to do siebie, że czasem nam spasują a czasem nie. Całkowicie indywidualnie podejście - ktoś utożsami się z jednym a ktoś z drugim. I faktycznie niektóre wiersze mocno do mnie trafiły i poruszyły, a inne nie - np. fragmenty o Los Angeles, Ameryce itp odniesieniach, których nie zrozumiałam.

Kupiłam tę pozycję, bo Lana Del Rey była przez pewien czas moją ulubioną piosenkarką solową i byłam ciekawa czy jej poezja dorówna muzyce. Wiersze mają jednak to do siebie, że czasem nam spasują a czasem nie. Całkowicie indywidualnie podejście - ktoś utożsami się z jednym a ktoś z drugim. I faktycznie niektóre wiersze mocno do mnie trafiły i poruszyły, a inne nie - np. ...