Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Po przeczytaniu tej książki mogę powiedzieć tylko jedno - ludzie wierzą w to, co chcą wierzyć, a nie w prawdę. Jak łatwo dać się omamić komuś, kto wygląda niewinnie. Na zewnątrz delikatna, ujmująca "powłoczka", a w środku potwór.

Po przeczytaniu tej książki mogę powiedzieć tylko jedno - ludzie wierzą w to, co chcą wierzyć, a nie w prawdę. Jak łatwo dać się omamić komuś, kto wygląda niewinnie. Na zewnątrz delikatna, ujmująca "powłoczka", a w środku potwór.

Są książki, które mimo, że czyta się je łatwo i przyjemnie, nie pozostawiają żadnego śladu w mojej pamięci. Są takie, z którymi męczę się przez wiele dni, próbując dociec, o co tak w ogóle w nich chodzi. Są takie, które budzą dreszcz emocji na plecach i które czyta się z zapartym tchem czekając z niecierpliwością na to, co zdarzy się na kolejnych kartach. I jest książka Swietłany Aleksijewicz. Przerażająco prawdziwa, głęboko emocjonalna, choć nie łzawo i nie płaczliwie, niesamowicie poruszająca i głęboka. I zgadzam się z autorką - wojna nie ma w sobie nic z kobiety, choć kobiet na niej było wiele i wiele z nich nigdy z niej nie wróciło. Wojna widziana oczami kobiet to nie taktyki i strategie, to nie broń, czołgi i granaty, to nie żądza władzy ani liczenie zdobyczy w wielkich bitwach. Wojna widziana oczami kobiet to to, co pomiędzy tym wszystkim. To codzienne przetrwanie, to walka, ale walka nie tylko o zwycięstwo, ale także o zachowanie tego, co w nas dobre, o zachowanie prawa do swojej kobiecości, o godność, o szacunek. I o obronę swoich przekonań, często spaczonych i wykoślawionych, zaszczepionych w nich ideologicznych haseł, które kazały im iść na front z nadzieją w sercu i śpiewem na ustach, a na końcu oddać życie za ojczyznę i swojego wodza. Ale czy było warto?
Ta książka to opowieść o kobietach i o tym, jak odnajdywały w sobie "twardość" pozwalającą im na przetrwanie w ciężkiej wojennej rzeczywistości. Wstrząsa i porusza. Bo to nie książka o wojnie. To opowieść o człowieku na wojnie.

Są książki, które mimo, że czyta się je łatwo i przyjemnie, nie pozostawiają żadnego śladu w mojej pamięci. Są takie, z którymi męczę się przez wiele dni, próbując dociec, o co tak w ogóle w nich chodzi. Są takie, które budzą dreszcz emocji na plecach i które czyta się z zapartym tchem czekając z niecierpliwością na to, co zdarzy się na kolejnych kartach. I jest książka...

Cykl lwowski podoba mi się nawet bardziej, niż wrocławski. Powieść na wysokim poziomie, jak na Krajewskiego przystało. Świetnie napisana, wciągająca, wyraziste postaci i mrok, mrok, mrok...

Cykl lwowski podoba mi się nawet bardziej, niż wrocławski. Powieść na wysokim poziomie, jak na Krajewskiego przystało. Świetnie napisana, wciągająca, wyraziste postaci i mrok, mrok, mrok...

Uczucia mam mieszane. Zaczęłam czytać z wielkim apetytem i niecierpliwością, ale z każdym kolejnym rozdziałem było tego zachwytu jakby mniej. Z jednej strony - zgrabny opis kraju, który jakże różni się od uporządkowanego zachodu. Z drugiej - miałam wrażenie, że coraz bardziej topię się w oparach alkoholu, tonę w brudzie, smrodzie i ubóstwie, bo tragedia i patologia wprost wylewają się z kartek. Trochę jakby autor chciał mnie przekonać, że Rosja to kraj, w którym normalności już dawno nie ma, i nie istnieje już nawet jako słowo w słowniku.

Uczucia mam mieszane. Zaczęłam czytać z wielkim apetytem i niecierpliwością, ale z każdym kolejnym rozdziałem było tego zachwytu jakby mniej. Z jednej strony - zgrabny opis kraju, który jakże różni się od uporządkowanego zachodu. Z drugiej - miałam wrażenie, że coraz bardziej topię się w oparach alkoholu, tonę w brudzie, smrodzie i ubóstwie, bo tragedia i patologia wprost...

Trzyma w napięciu - a tego oczekuję od tego rodzaju literatury. Momentami trochę naciągana, ale czyta się nieźle i czasem powoduje nawet lekki dreszcz emocji przebiegający po plecach, tym bardziej że takich mrocznych kamienic wkoło jest wiele... Odczuwam jednak lekki niedosyt, jeśli chodzi o zakończenie.

Trzyma w napięciu - a tego oczekuję od tego rodzaju literatury. Momentami trochę naciągana, ale czyta się nieźle i czasem powoduje nawet lekki dreszcz emocji przebiegający po plecach, tym bardziej że takich mrocznych kamienic wkoło jest wiele... Odczuwam jednak lekki niedosyt, jeśli chodzi o zakończenie.

Z trudem przebrnęłam. Styl pisarski pana Kreta nie przemawia do mnie wcale. Mam wrażenie, że na fali mody wśród naszych rodzimych "celebrytów" na pisanie książek podróżniczych, to kolejna pozycja z cyklu "skoro udało mi się wyjechać za granicę, to napiszę o tym książkę".

Z trudem przebrnęłam. Styl pisarski pana Kreta nie przemawia do mnie wcale. Mam wrażenie, że na fali mody wśród naszych rodzimych "celebrytów" na pisanie książek podróżniczych, to kolejna pozycja z cyklu "skoro udało mi się wyjechać za granicę, to napiszę o tym książkę".