Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Źródło niekończących się inspiracji.

Źródło niekończących się inspiracji.

Ja jestem wrzaskun, a ta książka uspokaja mnie i wycisza za każdym razem nie nużąc przy tym; choćby za to zasługuje na 10 gwiazdek

Ja jestem wrzaskun, a ta książka uspokaja mnie i wycisza za każdym razem nie nużąc przy tym; choćby za to zasługuje na 10 gwiazdek

Z reguły nie podoba mi się, kiedy w jakiejś książce bohater jest po prostu dobry lub po prostu zły. Nazywam takich "papierowymi bohaterami" i z reguły mnie nudzą. Ale Hassan i Assef są wyjątkami od tej reguły. Pierwszy jest po prostu dobry, drugi jest po prostu zły i nie ma w żadnym z nich nic papierowego. Są tak ludzcy, że czytając o tym jak Hassan się cieszy miałam ochotę się też uśmiechać, a jak cierpiał to aż żołądek niezależnie od woli zaciskał się w gulę.

Książka o karze i odkupieniu, o bólu i wybaczeniu, o strach powoduje tchórzostwo, tchórzostwo poczucie winy, a poczucie winy okrucieństwo, które znów wzbudza poczucie winy i tak dalej. Perpetuum mobile. O idealizowaniu człowieka, niemożności dorośnięcia do tego ideału, kompleksach i gniewie. O tym, że zło czasami się może dostać do człowieka, jak zimno przez nieszczelne okna, ale że też może po prostu już w nim być i wtedy trzeba się mu przeciwstawić. O akceptacji, przede wszystkim samego siebie.

Nie pamiętam, kiedy ostatnio książka wywarła na mnie takie wrażenie. Jedna z najlepszych książek, jakie czytałam w życiu.

Z reguły nie podoba mi się, kiedy w jakiejś książce bohater jest po prostu dobry lub po prostu zły. Nazywam takich "papierowymi bohaterami" i z reguły mnie nudzą. Ale Hassan i Assef są wyjątkami od tej reguły. Pierwszy jest po prostu dobry, drugi jest po prostu zły i nie ma w żadnym z nich nic papierowego. Są tak ludzcy, że czytając o tym jak Hassan się cieszy miałam ochotę...

Czego w tej książce nie ma - dramat, thriller, trochę horroru, realizm magiczny, nieco prozy poetyckiej zaprawionej paroma językowymi zabawami i przede wszystkim gorzki rozrachunek z polską ksenofobią i fasadową bogobojnością. Wszystko to wpisane w duszną, mokrą atmosferę Wałbrzycha zaprawioną pyłem węglowym i łzami.

Wielki plus dla autorki za smaczki w postaci bohaterów drugoplanowych jak Celestyna, Babcyja czy choćby babcia Hoka, choć nie wszyscy byli równie udani - pan Schwartz to dla mnie niewykorzystany potencjał, jakby autorka miała co do niego plan, ale jakoś zabrakło na niego miejsca.

No i za fakt, że nie jest to wbrew pozorom książka o porwaniach dzieci, a o strachu przed innością, który budzi nienawiść i o tym, że nienawiścią można się zarażać jak grypą.

Czego w tej książce nie ma - dramat, thriller, trochę horroru, realizm magiczny, nieco prozy poetyckiej zaprawionej paroma językowymi zabawami i przede wszystkim gorzki rozrachunek z polską ksenofobią i fasadową bogobojnością. Wszystko to wpisane w duszną, mokrą atmosferę Wałbrzycha zaprawioną pyłem węglowym i łzami.

Wielki plus dla autorki za smaczki w postaci bohaterów...

"Vladimir, Bondy i ja tak bardzo lubiliśmy piwo, że gdy
przynoszono nam do stołu po pierwszym kuflu, wprawialiśmy w
popłoch całą gospodę, nabieraliśmy pianę w dłonie i nacieraliśmy
nią sobie twarze, wcieraliśmy pianę we włosy, jak Żydzi, którzy
smarują pejsy wodą z cukrem, a że przy drugim piwie
powtarzaliśmy ten zabieg z pianą, świeciliśmy się i pachnieliśmy
piwem na kilometr. Przede wszystkim jednak — to były wygłupy
— był to wyraz naszego zachwytu piwem, nieokiełznanego
zachwytu tym, że jesteśmy młodzi."

Vladimir, Bondy i Hrabal najlepiej smakują z piwem, ale nawet bez piwa czyta się jednym tchem.

"Vladimir, Bondy i ja tak bardzo lubiliśmy piwo, że gdy
przynoszono nam do stołu po pierwszym kuflu, wprawialiśmy w
popłoch całą gospodę, nabieraliśmy pianę w dłonie i nacieraliśmy
nią sobie twarze, wcieraliśmy pianę we włosy, jak Żydzi, którzy
smarują pejsy wodą z cukrem, a że przy drugim piwie
powtarzaliśmy ten zabieg z pianą, świeciliśmy się i pachnieliśmy
piwem na...

Bardzo cienki kryminał za to rewelacyjny dramat psychologiczny!

Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie przez chłopca z syndromem Aspergera. Precyzyjne, proste zdania i specyficzny brak emocji działa niesamowicie relaksująco, a przemyślana fabuła i zwroty akcji nie pozwalają się nudzić przy lekturze. Ciekawe i dopracowane portrety psychologiczne, także drugoplanowych bohaterów, szczególnie rodziców. Dodatkowym bonusem jest fakt, że książka pozwala lepiej poznać świat i problemy, z jakimi zmagają się osoby z Aspergerem tudzież inną postacią autyzmu.

Polecam.

Bardzo cienki kryminał za to rewelacyjny dramat psychologiczny!

Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie przez chłopca z syndromem Aspergera. Precyzyjne, proste zdania i specyficzny brak emocji działa niesamowicie relaksująco, a przemyślana fabuła i zwroty akcji nie pozwalają się nudzić przy lekturze. Ciekawe i dopracowane portrety psychologiczne, także drugoplanowych...