Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Apaszem Stasiek był…. Czytając jego wspomnienia z obozu niejeden raz się zaśmiałem, tak jakby opisywał coś pozytywnego, zabawną przygodę po pijaku. Naprawdę uświadomiłem sobie okropieństwo tamtych wydarzeń po skończeniu książki, kiedy z ciekawości zacząłem wyszukiwać informacje i zdjęcia z opisanych obozów. Szkielety na których była tylko skóra i te wybałuszone oczy: obojętne, prawie martwe oczy człowieka umęczonego ciągłym biciem, poniżaniem, głodem. Grzesiuk pokazuje, że tylko ludzie charakterni, zaradni życiowo i społecznie potrafią przetrfać. Dla słabych nie ma miejsca. Brutalne prawo dżungli. Albo jesteś samcem alfa albo giniesz, no chyba że samiec alfa cię bardzo „lubi”.
Jedna negatywna rzecz jaka przykuła moją uwagę: Stosunek Grzesiuka do Rosjan, którzy w jego wspomnieniach są przedstawieni w najmniej negatywnym świetle, nawet Polaków pokazuje z gorszej strony. Odpowiedź nasuwa się sama: Grzesiuk był komunistą, książka była wydana w 1958 roku. Siłą rzeczy nie mógł inaczej się o nich wypowiedzieć. Kto wie może „Pięć lat kacetu” wyglądałoby nieco inaczej gdyby Polska w tamtym czasie nie była członkiem Układu Warszawskiego. Trochę ten brak obiektywizmu drażni.
Mimo wszystko: Inspirująca hisoria twardego człowieka, potrafiącego sobie poradzić w ekstremalnych warunkach, którego nigdy nie opuszczał dobry humor którym zjednywał sobie ludzi. „W dwóch słowach: Byczy chłop”.

Apaszem Stasiek był…. Czytając jego wspomnienia z obozu niejeden raz się zaśmiałem, tak jakby opisywał coś pozytywnego, zabawną przygodę po pijaku. Naprawdę uświadomiłem sobie okropieństwo tamtych wydarzeń po skończeniu książki, kiedy z ciekawości zacząłem wyszukiwać informacje i zdjęcia z opisanych obozów. Szkielety na których była tylko skóra i te wybałuszone oczy:...