Luca D’Andrea

Proste, że sięgnę po każdą książkę napisaną przez Luca D'Andrea, "Wędrowiec" to była tylko kwestia kilku chwil po premierze. Bardzo lubię styl tego autora, a "Lissy" do dziś siedzi mi w głowie. "Wędrowiec" jednak zaczął się co najmniej dziwnie. Skoki fabularne, niby poznajemy Tonego i Sib, ale jakoś tak nie widać jaka relacja ich łączy, do pewnego momentu, w którym zaczyna się to wszystko powoli układać. Bardzo przyjemnie spędzałem czas z bohaterami, ale miałem momentami dość tych "pobocznych", bo najzwyczajniej w świecie było ich bardzo dużo, a stron w książce za mało, aby tychże poznawać lepiej niż tylko "cześć-cześć". Fabuła miejscami mknie, a za chwilę wyciąga nogi na tapczanie. 😉 Ale do tego już autor przyzwyczaił nas (a przynajmniej mnie) w poprzednich książkach, zresztą za to go lubię. Jest jednym z tych pisarzy, którzy zamiast powiedzieć nam gdzie uderzył nabój z pistoletu woli opowiedzieć nam o tym, co w tej kuli się odbija. Wiecie o co chodzi? 😅 Odrobina ezoteryki, mitów/legend, no i jest Wanderer. Tytułowy Wędrowiec, o którym też jakoś jak dla mnie za mało było, przyciąga uwagę za każdym razem gdy jest o nim mowa, a główny wątek został poprowadzony w klimatyczny sposób. Góry, lasy, jeziora, czego chcieć więcej? Zwierząt? Tak, też są, u Luca by miało ich nie być? 😈 Z przykrością stwierdzam, że póki co jest to najgorsza książka D'Andrea, ale i tak bawiłem się przy niej znakomicie. Jeśli jeszcze nie czytaliście nic spod ręki tego włoskiego pisarza to polecam w kolejności "Wędrowiec", "Istota Zła" i na deser "Lissy". 😉 Czytajcie!