Jesteśmy społecznością, która kocha książki

"Będę tobą" Janelle Brown opowiada o bliźniaczkach, których jedyną cechą wspólną jest DNA. Sam I Ellie dorastały w świetle reflektorów jako dziecięce gwiazdy Hollywood, lecz tylko ta pierwsza umiłowała grę aktorską, a druga, nie mogąc się odseparować od wpływu siostry, zmuszała się do życia, którego wcale nie pragnęła. Sam uwielbiała się wyróżniać, rozpływać się w sławie, podziwie, uznaniu, a Eleanor dążyła do normalności i zwyczajnej codzienności otoczonej otuliną spokoju. W pewnym momencie ich los się rozwidlił. Jedna brnęła na piedestał, lecz jednocześnie uległa porywającemu na dno nałogowi. Narkotyki, alkohol definitywnie pogrążył marzenia o zaistnieniu wśród znamienitych aktorów I na pierwszych stronach gazet. Druga z bliźniaczek została florystką, spełniała się jako żona prawnika oraz matka adoptowanej Charlotte. Harmonia codzienności ze spokojem ducha nie trwały jednak długo, czego konsekwencje wypłynęły w postaci niemałych tarapatów. ​ Aby nie obnażyć fabuły, ograniczę się do wzmianki, że rodzice sióstr w chwili utracenia sensownego kontaktu z Ellie wezwali Sam (zamiast policję),a ta z kolei powzięła inicjatywę, by wszcząć śledztwo na własną rękę. Autorka nie wysiliła się w wymyślaniu przeszkód, zagwozdek, wyzwań dla szarych komórek Sam (może dlatego, że znokautowała je ciągnącym się od dzieciństwa nałogiem od obfitej mieszanki substancji psychoaktywnych) Rozwiązywanie sprawy przez bohaterkę odbyło się sprawniej niż w Hogwarcie, choć bez czarów. Samantha po prostu odbywała podróż będącą sekwencją fortunnych przypadków- odpowiedzi objawiały się jak za machnięciem różdżki.​ Najsłabszą cechą "Będę tobą" była sztuczność, która przebijała się przez strony jak atrament. Przede wszystkim mam na myśli sztuczność w stanach emocjonalnych I umysłowych Ellie. W dziecięcej gwiazdeczce filmowej realia showbiznesowe nie pozostawiły żadnej lekcji życiowej ani odporności psychicznej- co trudno przełknąć, analizując powieść w ujęciu psychologicznym. Prześwitywały przez jej zachowanie oraz wypowiedzi naiwność, infantylizm, niedobór logiki. Za wspólny tego mianownik uznać można poziom inteligencji. Egzaltacja w wyrażaniu emocji i trącąca o absurd percepcja realiów wzbudzały momentami pytanie, czy aby na pewno tylko Sam faszerowała się narkotykami. ​ Powieść została skategoryzowana jako kryminał, lecz moim zdaniem uzupełnia literaturę obyczajową z nutami kryminalnymi w tle. Fabuła początkowo mnie zainteresowała niejasnościami, znakami zapytania wykluwającymi się w głowie, splątaniem różnych spraw. Im bliżej finału, tym nudniej. Zakończenie było dość rozczarowujące. Jego desygnatem mogłaby być na przykład miotła zamiatająca wszelkie brudy pod dywan w zawrotnym tempie lub gumka do gumowania ścierająca obrazek przeszłości bez pozostawienia żadnego śladu ołówka.