Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Dwa razy się przy tej książce rozpłakałam. W tym raz na głos. Przy opisie sytuacji, kiedy matka na początku nie poznała wracającej z wojny córki.
Bardzo mocna rzecz, pacyfizm i naturalizm rzeczywiście obecne, ale podważania heroizmu nie zarejestrowałam. Wręcz przeciwnie. Kobiety są ukazane jako prawdziwe bohaterki, nie piękne sanitariuszki zajmujące się głównie wzdychaniem do Prawdziwych Menszczyzn, którzy odwalają całą robotę. Smutno, gorzko, bez happy endu - bardzo po rosyjsku.

Dwa razy się przy tej książce rozpłakałam. W tym raz na głos. Przy opisie sytuacji, kiedy matka na początku nie poznała wracającej z wojny córki.
Bardzo mocna rzecz, pacyfizm i naturalizm rzeczywiście obecne, ale podważania heroizmu nie zarejestrowałam. Wręcz przeciwnie. Kobiety są ukazane jako prawdziwe bohaterki, nie piękne sanitariuszki zajmujące się głównie wzdychaniem...

Po przeczytaniu sceny śmierci Rudego aż mną zaczęło trząść. Jego przyjaźń z Zośką to jeden z... nie, to jest po prostu najbardziej wzruszająca rzecz, o jakiej kiedykolwiek czytałam.

Po przeczytaniu sceny śmierci Rudego aż mną zaczęło trząść. Jego przyjaźń z Zośką to jeden z... nie, to jest po prostu najbardziej wzruszająca rzecz, o jakiej kiedykolwiek czytałam.

Bardzo fajny zbiorek tekstów.

Bardzo fajny zbiorek tekstów.

Wychowałam się na tym eposie. Uwielbiam go sercem i duszą, mimo że zakończenie uważam za kretyńskie i dorobione na siłę.

Wychowałam się na tym eposie. Uwielbiam go sercem i duszą, mimo że zakończenie uważam za kretyńskie i dorobione na siłę.

Zbiór opowiadań fajny, ale nierówny. Moja ulubiona historia to ta o książce kucharskiej - czytałam jedząc obiadek, om nom nom. Największe negatywne wrażenie wywarła na mnie "Dusząca Kate" - nie, żeby to opowiadanie było złe, przeciwnie. Było mroczne, szokujące i zepsute. Pierwszoosobowa narracja nasunęła skojarzenia z Edgarem Allanem Poe, do którego jednak autorowi daleko.

Zbiór opowiadań fajny, ale nierówny. Moja ulubiona historia to ta o książce kucharskiej - czytałam jedząc obiadek, om nom nom. Największe negatywne wrażenie wywarła na mnie "Dusząca Kate" - nie, żeby to opowiadanie było złe, przeciwnie. Było mroczne, szokujące i zepsute. Pierwszoosobowa narracja nasunęła skojarzenia z Edgarem Allanem Poe, do którego jednak autorowi daleko.

Świetnie napisana książka, bardzo lekkim językiem poruszająca zupełnie nielekkie tematy - dzięki niemu nawet wrażliwa osoba może przeczytać tę książkę. Zdarzały się wprawdzie błędy w rodzaju mylenia pederasty z homoseksualistą, ale poza tym jak najbardziej super.

Świetnie napisana książka, bardzo lekkim językiem poruszająca zupełnie nielekkie tematy - dzięki niemu nawet wrażliwa osoba może przeczytać tę książkę. Zdarzały się wprawdzie błędy w rodzaju mylenia pederasty z homoseksualistą, ale poza tym jak najbardziej super.

Uwielbiam tę książkę. Werter jest tak rozkosznie głupi!

Uwielbiam tę książkę. Werter jest tak rozkosznie głupi!

Uwielbiam Neuroshimę. To, co mi w niej przeszkadzało, to... błędy. Serio, powinni zainwestować w korektę. Kto to widział, żeby w poważnej książce trafiały się kwiatki w stylu "nie ważne" czy "nie koniecznie"?!

Uwielbiam Neuroshimę. To, co mi w niej przeszkadzało, to... błędy. Serio, powinni zainwestować w korektę. Kto to widział, żeby w poważnej książce trafiały się kwiatki w stylu "nie ważne" czy "nie koniecznie"?!