Gdyby nie kolega Hubert, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po "Felixa, Neta i Nikę" - okazało się jednak, że kolega Hubert serię posiada i mogę ją od kolegi Huberta pożyczyć. Tak się składa, że parę lat temu chciałam przeczytać ten cykl, tak też pomyślałam "Nic straconego!" i w ramach projektu "Powrót do szczenięcych lat" skusiłam się na klasyczną powieść dla młodzieży.
Książka ta była debiutem wydawnictwa Powergraph, a redakcję przeprowadziła żona autora, pani Katarzyna (Niepozorna kobietka w rudych loczkach, która do złudzenia przypomina mi z twarzy moją biologicę. Uciekać!). Widać niestety, że były to trudne początki - pod względem technicznym powieść nie zachwyca. Może nie ma tu wielu literówek, drażni jednak nieciekawa chwilami składnia i mnóstwo usterek interpunkcyjnych. Dziecko prawdopodobnie takich błędów nie wyłapie, może jednak zakodować sobie mnóstwo typowych błędów... To spisuję niewątpliwie na minus.
Jeśli już jestem przy wadach, muszę zaznaczyć, że autor nie odwzorował dobrze realiów społeczności gimnazjalnej. Może pan Kosik żyje w fałszywym przeświadczeniu, że trzynastolatkowie dostają dziesięć złotych kieszonkowego, są grzeczni, słuchają się rodziców, są dla siebie mili i ogólnie zachowują się jak nieszkodliwe dzieci. Otóż nie - gimnazjum to dla wielu młodych ludzi przeskok na życie bardziej "dorosłe". Natomiast główni bohaterowie oraz ich koledzy z gimnazjum zachowują się co najmniej mało wiarygodnie. Chociaż kto wie... może we warszawskich gimnazjach tak właśnie jest? ;)
Sama fabuła jest całkiem chwytliwa. Trójka sympatycznych trzynastolatków próbuje urozmaicić sobie życie. Na szczęście, mają ku temu środki. Ojciec Felixa jest wynalazcą, a tata Neta - specem od komputerów. Dzięki temu mają dostęp do udziwnionych urządzeń i niecodziennej wiedzy informatycznej. Natomiast Nika (która strasznie kojarzy mi się z potterowską Hermioną)... ona także ma dla nas pewną niespodziankę.
O ile bohaterowie i fabuła są jak najbardziej do przyjęcia, uderzył mnie pewien defekt, który powtarzał się kilkakrotnie i za każdym razem równie mnie irytował. Wszystkie punkty kulminacyjne, każde wyjaśnienie czy rozwiązanie zagadki zostały napisane tak, że... nie wywoływały większych emocji. Prawda wychodziła na jaw bez zbędnego owijania w bawełnę, bez budowania napięcia, nic z tych rzeczy. Czytelnik głowi się, domyśla, aż tu nagle BUM! Już wiemy. W jednym czy dwu zdaniach wszystko się wyjaśnia. Szkoda, bo można by zrobić to w o wiele ciekawszy, bardziej emocjonujący sposób.
Myślę, że większość usterek, których ja się doszukałam, nie zrobi większej różnicy czytelnikowi w wieku 12 czy 13 lat - a przecież to do nich głównie adresowana jest ta książka. Poza tym, to naprawdę ciepła i sympatyczna powiastka, przy której można spędzić kilka miłych godzin. Cieszę się mimo wszystko, że nadrobiłam mój książkowy brak i przeczytałam "Felixa, Neta i Nikę". W najbliższym czasie zabieram się za drugą część tej serii, a potem wracam do bardziej "aktualnej" dla mnie literatury.

Gdyby nie kolega Hubert, pewnie nigdy nie sięgnęłabym po "Felixa, Neta i Nikę" - okazało się jednak, że kolega Hubert serię posiada i mogę ją od kolegi Huberta pożyczyć. Tak się składa, że parę lat temu chciałam przeczytać ten cykl, tak też pomyślałam "Nic straconego!" i w ramach projektu "Powrót do szczenięcych lat" skusiłam się na klasyczną powieść dla młodzieży.
...