Muszę przyznać, że opis okładkowy mocno popsuł mi przyjemność z lektury “Z kwiecia powstaniesz”, zbyt dużo jest w nim detali, które są ujawniane czytelnikowi dopiero w około 50% objętości książki. Dlatego proponuję moją alternatywną zajawkę fabularną, wybiegając tylko na dwa rozdziały wprzód i usuwając wszystkie pikantne informacje.

Niewidzialna bariera otacza niewielkie amerykańskie miasteczko Millville. Dzień wcześniej Brad Carter, szary obywatel w poważnych kłopotach finansowych, odbiera niezwykły telefon z nietypową, enigmatyczną propozycją. Co łączy oba te wydarzenia oraz jaki mają one związek z gromadą dziko rosnących, purpurowych kwiatów?

Dla celów recenzji muszę wyjawić, że jest to opowieść o pierwszym kontakcie z obcą inteligencją i jako koncept świetnie się broni. Simak zadaje interesujące pytania, dwa przede wszystkim: czy jesteśmy w stanie odłożyć na bok strach wynikający z odmienności (różnic biologicznych oraz psychologicznych),aby nawiązać kontakt z zupełnie obcym bytem? I czy stać nas na odrzucenie takiego kontaktu, biorąc pod uwagę potencjalne ryzyko całkowitego uzależnienia się lub nawet zagłady, gdy na drugiej stronie szali leży ogrom wiedzy i nieprzebranych korzyści dla całego rodzaju ludzkiego płynących z mutualistycznej współpracy?

Niemal do samego końca nie wiadomo, czy obca inteligencja ma dobre czy złe zamiary względem ludzkości, gdyż każdy strzępek informacji możemy interpretować na oba sposoby. Te uczucie niepewności angażuje uwagę czytelnika, pozwalając mu przyjrzeć się z dystansu swoim własnym, humanoidalnym uprzedzeniom. Simak inkorporuje w fabułę wiele pomysłów wykorzystywanych w swoich innych książkach, wiele z nich to koncepcje, które inni autorzy rozwijali w swoich dziełach dużo później (np. “Kopuła” Stephena Kinga. Nie wierzę też, by pewna futurystyczna kula tylko przypadkiem robiła to samo, co technologia zaproponowana przez Arthura C. Clarke’a w “Światło minionych dni”, a jeden z głównych bohaterów - wynalazca Hiram - nazywał się tak samo jak burmistrz Millville, który dosyć sporo ról do wypowiedzenia dostał właśnie podczas kontaktu ze wspomnianą kulą).
Jest tu dużo interesujących pomysłów tworzących oryginalną mieszankę światotwórczą.

Autor ładnie naszkicował małomiasteczkową zaściankowość, strach, pewien ograniczony sposób postrzegania wielkich wydarzeń mających wpływ na losy całej ludzkości. W tym wrzącym tyglu następuje wiele ciekawych interakcji, a mnogość postaci całkowicie epizodycznych bynajmniej nie przytłacza, dosyć łatwo je zapamiętać za pomocą nielicznych cech charakterystycznych. Podobała mi się introspektywność głównego bohatera w czasy młodzieńczej niewinności oraz pewna samoświadomość swojej własnej przeciętności oraz życiowej nieporadności. Simak jest dobry w tworzeniu everymanów w centrum wydarzeń. Echa ogólnoświatowego strachu przed atomową anihilacją wybrzmiewają głośno i wyraźnie, co jest charakterystyczne dla twórczości tego pisarza.

Zakończenie nie przypadnie wszystkim do gustu, szczególnie czytelnikom spodziewającym się jakiś fajerwerków, ale osobiście urzekło mnie unikalne spojrzenie autora na nieuświadomioną siłę człowieczeństwa.

Ogólnie bardzo dynamiczna, wciągająca, oryginalna książka. Bardziej takie 6.5/10, ale jest w niej tyle pomysłów wyprzedzających swoje czasy, że należy jej się szacunek. Wątek miłosny wypada tu dosyć płytko, puenta może wydawać się niektórym infantylna, ostatnie 100 stron książki moim zdaniem zniżkuje, jednak całościowo to bardzo dobra przygoda w ciekawym settingu, dobrą psychologią tłumu i zadająca intrygujące pytania. Jedna z moich ulubionych powieści Simaka i szczerze polecam. Tym razem - w przeciwieństwie do “Pierścień wokół Słońca” - pisarz nie przekombinował fabularnie i wyszło to na dobre lekturze, która była dzięki temu bardziej przejrzysta, konkretna i wiarygodna.

Muszę przyznać, że opis okładkowy mocno popsuł mi przyjemność z lektury “Z kwiecia powstaniesz”, zbyt dużo jest w nim detali, które są ujawniane czytelnikowi dopiero w około 50% objętości książki. Dlatego proponuję moją alternatywną zajawkę fabularną, wybiegając tylko na dwa rozdziały wprzód i usuwając wszystkie pikantne informacje.

Niewidzialna bariera otacza niewielkie...

Pomysł świetny, rozwinięcie akcji wciągające, żadnych przestojów (choć momentami akcja nie jest wartka) i żadnych parafraz kolejnych akapitów (co było podstawową bolączką w "Czas jest najprostszą rzeczą") tutaj każdy kolejny akapit jest inny.
Mało jest takiej literatury s-f o roślinach. A do tego takiej pomysłowej, zaciekawiającej czytelnika. Charakter głównego bohatera dobrze zarysowany, klimat miasteczka kapitalnie opisany, miejscowe oryginały łacznie z pijaczkami zaprezentowane...
Jedynym drażniącym mnie minusem jest chyba naiwność w motywie krzewów dolarowych. Są jeszcze drobniutkie ryski jak np za długa (i do tego siermiężna) rozmowa z senatorem i jego kompanami.
A teraz przepraszam z góry, ale nie chcę nikogo się czepiać, ale kto nie docenia zakończenia nie rozumie go. Jako, że jest ono romantyczne to trzeba zwrócić uwagę, że w romantyzmie cechą charakterystyczną zakończeń była ich otwartość, ich tajemniczość.

Pomysł świetny, rozwinięcie akcji wciągające, żadnych przestojów (choć momentami akcja nie jest wartka) i żadnych parafraz kolejnych akapitów (co było podstawową bolączką w "Czas jest najprostszą rzeczą") tutaj każdy kolejny akapit jest inny.
Mało jest takiej literatury s-f o roślinach. A do tego takiej pomysłowej, zaciekawiającej czytelnika. Charakter głównego bohatera...

Pomysł podobny nieco do Dnia Tryfidów... ale tylko "nieco". Inteligentne rośliny z kosmosu - najeźdźcy czy szansa na pierwszy kontakt z naprawdę obcymi istotami, poznanie tajemnic wszechświata? Wyplenić jak chwasty a może spróbować poznać i współpracować? A co jeśli to one postanowią w przyszłości "odchwaścić" Ziemię ludzi???
Byłoby gwiazdkę wyżej, gdyby nie beznadziejne zakończenie

Pomysł podobny nieco do Dnia Tryfidów... ale tylko "nieco". Inteligentne rośliny z kosmosu - najeźdźcy czy szansa na pierwszy kontakt z naprawdę obcymi istotami, poznanie tajemnic wszechświata? Wyplenić jak chwasty a może spróbować poznać i współpracować? A co jeśli to one postanowią w przyszłości "odchwaścić" Ziemię ludzi???
Byłoby gwiazdkę wyżej, gdyby nie beznadziejne...