6,5/10
Alfred de Musset, francuski romantyk, najbardziej znany jest jako poeta i ewentualnie autor jednej powieści, ale miał na swoim koncie także dramaty. "Lorenzaccio" jest jednym z nich. Jeśli jego względna rozpoznawalność i dostępność na półkach bibliotecznych idzie w parze z jakością, to w sumie całkiem średnia musi być reszta jego twórczości dramatycznej.

"Lorenzaccio" Musseta razem z "Hernanim" jest uznawany za dramat romantyczny, ale podobnie jak przy dziele Hugo jego "romantyczność" oparta jest raczej na drobnych szczegółach, niż faktycznej rewolucyjności. W ówczesnej Francji wciąż trwał zażarty spór pomiędzy klasykami a romantykami, z tego powodu obu dramatom daleko od awangardowości niescenicznych "Dziadów" czy "Fausta". "Lorenzaccio" to w zasadzie tragedia polityczna oparta o historii spisku na życie XVI-wiecznego księcia-tyrana Florencji, Aleksandra Medyceusza, w który uwikłany zostaje tytułowy bohater. Lorenzaccio ma pewien skromny rys bohatera bajronicznego, pewną buntowniczą postawę i życiowy nonkonformizm maskujące konflikt tragiczny w jego sercu. Niestety Mussetowi nie udaje się w przekonujący sposób oddać psychologii swoich postaci. Sam Lorenzaccio przez połowę dramatu pomyka gdzieś w tle, a w oczach czytelnika ważniejszy się wydaje mało emocjonujący wątek polityczny skupiony wokół antymedycejskiej opozycji. Nawet tło historyczne i koloryt lokalny, tak przecież zażarcie postulowany przez Hugo, wydają się u Musseta dość wyblakłe, choć przecież renesansowa Florencja sama w sobie była niezwykle żywym organizmem ciągle wstrząsanym wewnętrznymi niepokojami.

Wszystkie wymieniowe wyżej wady można skrócić do ogólnej nijakości, jaka cechuje ten dramat Musseta. Przed bardziej negatywną oceną powstrzymują jednak dwa aspekty. Po pierwsze dialogi, choć nierówne, mają swoje wybitne momenty. Są to zaprawdę tylko chwile, ale chwile kiedy bohaterowie posługują się wysublimowaną ironią i komicznymi porównaniami, za pomocą których wbijają szpilki w serca swoich rozmówców. Po drugie to zdecydowanie ciekawszy wątek margrabiny Cibo, zmuszonej wbrew sobie do bycia kochanką tyrana. Wiążący się z tym tragizm jest zdecydowanie lepiej zbudowany niż tragizm tytułowego Lorenza. Całkiem niezły dramat z zadatkami na coś więcej, ale zdecydowanie rozczarowujący na prawie każdym polu. Nic dziwnego, że nie przetrwał próby czasu i został prawie zupełnie zapomniany.

6,5/10
Alfred de Musset, francuski romantyk, najbardziej znany jest jako poeta i ewentualnie autor jednej powieści, ale miał na swoim koncie także dramaty. "Lorenzaccio" jest jednym z nich. Jeśli jego względna rozpoznawalność i dostępność na półkach bibliotecznych idzie w parze z jakością, to w sumie całkiem średnia musi być reszta jego twórczości...

Romantyczny dramat, dość niezwykły, krytyczny, cyniczny, opowieść o tym, że wiele musi się zmienić by wszystko zostało tak jak było, o wierności swoim ideałom, o wewnętrznej konsekwencji, o sięganiu dna i o przegranej. Tytułowy bohater to ktoś na skrzyżowaniu mickiewiczowskich Gustawa i Konrada Wallenroda, Brutusa i Tyriona Lannistera, szczególna postać, romantyczny nie-święty, nie-poświęcony dla nie-szlachetnej sprawy. Mimo mojej początkowej niechęci "Lorenzaccio" finalnie zrobił na mnie duże wrażenie, bo jest zaskakującą i frapującą historią wyjątkowej jednostki zbuntowanej przeciwko zastanemu systemowi, gotowej do przybierającego nieoczekiwane kształty poświęcenia, a nawet zatracenia dla sprawy. Niebanalna opowieść.

Romantyczny dramat, dość niezwykły, krytyczny, cyniczny, opowieść o tym, że wiele musi się zmienić by wszystko zostało tak jak było, o wierności swoim ideałom, o wewnętrznej konsekwencji, o sięganiu dna i o przegranej. Tytułowy bohater to ktoś na skrzyżowaniu mickiewiczowskich Gustawa i Konrada Wallenroda, Brutusa i Tyriona Lannistera, szczególna postać, romantyczny...

po świetnej 'Spowiedzi dziecięcia wieku' spotkał mnie zawód w postaci tego dzieła Musseta. nie jestem fanką dramatów, a już na pewno nie tych, dziejących się w XVI wieku w innych krajach niż Francja czy Anglia. mimo że złożoność problemu, poczucie misji głównego bohatera jest jak najbardziej ciekawe i słuszne, to po drugim akcie dramat zaczął mnie trochę nudzić, a pewne rozwiązania wydały się wtórne i przewidywalne. chociaż może to wina dnia i pory, w jakiej to czytałam. dużym plusem jest 'normalność' dialogów - odejście od wersów na rzecz zdań, ułatwia to zrozumienie wypowiedzi postaci. :)

dalej będę poznawać twórczość Musseta i szukać tego 'czegoś', co urzekło mnie w jego romantycznej powieści.

po świetnej 'Spowiedzi dziecięcia wieku' spotkał mnie zawód w postaci tego dzieła Musseta. nie jestem fanką dramatów, a już na pewno nie tych, dziejących się w XVI wieku w innych krajach niż Francja czy Anglia. mimo że złożoność problemu, poczucie misji głównego bohatera jest jak najbardziej ciekawe i słuszne, to po drugim akcie dramat zaczął mnie trochę nudzić, a pewne...