Niewątpliwie są to wspomnienia. Ale… aby tę książkę w pełni zrozumieć trzeba parę razy skoczyć. I z takiego założenia wychodzę. W tym kontekście książka jest arcydziełem. Dlaczego? Jeśli czytam o zakazie otwierania spadochronu niżej niż 300 metrów, o skokach z samoczynnym otwarciem z 500 m, nie panowaniu nad ciałem w powietrzu czy instruktorach z cyfrą 20 (tak!) to spokojnie mogę przyznać: dziś skoki są bezpieczną zabawą. Oczywiście tak nie jest ale to, o czym Léo Valentin pisze może wywołać szok i to niemały. Jednak ta książka nie dlatego jest arcydziełem. Najważniejsze, że pomimo swoich prawie sześćdziesięciu lat wspomnienia i refleksje Valentina są miejscami zaskakująco aktualne. Niestety pewne sprawy się w spadochroniarstwie od dziesięcioleci nie zmieniły. I to autor zdołał przepięknie i szczerze uchwycić: strach jest taki sam, a spadochronowa śmierć ma tą samą twarz. To obraz ziemi. Polecam skajdajwerom i innym też, ale uprzedzam, że pewnych spraw nie ogarną.

Niewątpliwie są to wspomnienia. Ale… aby tę książkę w pełni zrozumieć trzeba parę razy skoczyć. I z takiego założenia wychodzę. W tym kontekście książka jest arcydziełem. Dlaczego? Jeśli czytam o zakazie otwierania spadochronu niżej niż 300 metrów, o skokach z samoczynnym otwarciem z 500 m, nie panowaniu nad ciałem w powietrzu czy instruktorach z cyfrą 20 (tak!) to...