Wspaniała książka o odwadze i marzeniach, która naznaczyła moje dzieciństwo (jedna z pierwszych samodzielnie przeczytanych). O bohaterze, który chciał otrząsnąć z siebie prawo grawitacji, czyniąc z tego cel swojego życia.
Dziś, gdy w weekend nad Wisłą niebo jest gęste od niedzielnych paralotniarzy, jego marzenie wydaje się naiwne. Ale wtedy uważano go za wariata, a był prawdziwym pionierem. Wyskoczyć z samolotu ze skrzydłami z drewna...
Kocham starą serię Iskier za opowieści o takich ludziach. I za te wspaniałe, pociesznie (jak na dzisiejsze czasy) oszparowane sylwetki z okładek :)

Wspaniała książka o odwadze i marzeniach, która naznaczyła moje dzieciństwo (jedna z pierwszych samodzielnie przeczytanych). O bohaterze, który chciał otrząsnąć z siebie prawo grawitacji, czyniąc z tego cel swojego życia.
Dziś, gdy w weekend nad Wisłą niebo jest gęste od niedzielnych paralotniarzy, jego marzenie wydaje się naiwne. Ale wtedy uważano go za wariata, a był...

Perełka znaleziona w starej szpitalnej biblioteczce. Ta książka była jedną z takich, po przeczytaniu których odczuwa się żal, że drugiej takiej się nie znajdzie. Ponieważ do pewnego momentu jest to autobiografia Léo Valentina, spadochroniarza, człowieka, który całe życie marzył aby nie spadać tylko lecieć. Jego marzenie w pewnych momentach stawało się nawet obsesją.
Dzisiaj wydaje nam się, że skakanie ze spadochronem jest bezpieczne. Jednakże w czasach, w których żył Valenin czyli w pierwszej połowie XX wieku do oddziału spadochroniarzy zapisywali się jedynie szaleńcy. Niedopracowana technika skoku, technika składania spadochronu oraz brak czasu na szkolenie spowodowały, że większość przyjaciół Leo zginęła właśnie podczas skoku. Sam autor opowiada o swoich lękach, uczuciach jakie towarzyszą skokom. Opowiada prostym językiem trafiającym w samo serce czytelnika. Jest to opowieść prawdziwa, nie podszywana kłamstwami o odwadze, bohaterstwie czy pewności siebie. Autor skrupulatnie opisuje, co czuje człowiek, kiedy spadochron się nie otworzy lub linki się poplączą. Opisuje to wszystko tak, że człowiek nawet jeśli jest laikiem w tej dziedzinie nie gubi się w gąszczu nazw i sformułowań związanych ze spadochroniarstwem
Z całym sercem mogę polecić autobiografię Léo Valentin. Jest to na pewno książka o człowieku, który nigdy nie przestawał marzyć i dążył do realizacji swojego celu. Wielka szkoda, że historia Léo Valentina nie doczekała się ekranizacji a książka jest tak słabi znana.

Perełka znaleziona w starej szpitalnej biblioteczce. Ta książka była jedną z takich, po przeczytaniu których odczuwa się żal, że drugiej takiej się nie znajdzie. Ponieważ do pewnego momentu jest to autobiografia Léo Valentina, spadochroniarza, człowieka, który całe życie marzył aby nie spadać tylko lecieć. Jego marzenie w pewnych momentach stawało się nawet obsesją.
...

Niewątpliwie są to wspomnienia. Ale… aby tę książkę w pełni zrozumieć trzeba parę razy skoczyć. I z takiego założenia wychodzę. W tym kontekście książka jest arcydziełem. Dlaczego? Jeśli czytam o zakazie otwierania spadochronu niżej niż 300 metrów, o skokach z samoczynnym otwarciem z 500 m, nie panowaniu nad ciałem w powietrzu czy instruktorach z cyfrą 20 (tak!) to spokojnie mogę przyznać: dziś skoki są bezpieczną zabawą. Oczywiście tak nie jest ale to, o czym Léo Valentin pisze może wywołać szok i to niemały. Jednak ta książka nie dlatego jest arcydziełem. Najważniejsze, że pomimo swoich prawie sześćdziesięciu lat wspomnienia i refleksje Valentina są miejscami zaskakująco aktualne. Niestety pewne sprawy się w spadochroniarstwie od dziesięcioleci nie zmieniły. I to autor zdołał przepięknie i szczerze uchwycić: strach jest taki sam, a spadochronowa śmierć ma tą samą twarz. To obraz ziemi. Polecam skajdajwerom i innym też, ale uprzedzam, że pewnych spraw nie ogarną.

Niewątpliwie są to wspomnienia. Ale… aby tę książkę w pełni zrozumieć trzeba parę razy skoczyć. I z takiego założenia wychodzę. W tym kontekście książka jest arcydziełem. Dlaczego? Jeśli czytam o zakazie otwierania spadochronu niżej niż 300 metrów, o skokach z samoczynnym otwarciem z 500 m, nie panowaniu nad ciałem w powietrzu czy instruktorach z cyfrą 20 (tak!) to...