„Azazel” Isaac’a Asimov’a jest dowodem na prawdziwość stwierdzenia „co za dużo, to niezdrowo”. W zamierzeniu satyryczne opowiadania faktycznie posiadają elementy humorystyczne i piętnują pewne ludzkie słabości. Ale zgromadzenie ich w jednym tomie nie jest najlepszym pomysłem. Chyba, że czytelnik sam sobie zaleci dawkowanie lektury i będzie zaglądał do antologii raz na jakiś czas, by poznać kolejne dokonania dwucentymetrowego demona. Czytanie tych historii hurtem grozi bowiem zwątpieniem w talent pisarza. Co prawda, we wprowadzeniu autor podaje wykładnię sposobu, w jaki opowiadania te powinny zostać odebrane, ale mnie nie przygotowało to na te wszystkie powtórzenia powtórzeń. Owszem, podoba mi się przerysowana do granic możliwości postać George’a, przywoływacza Azazela , i bawi protekcjonalny ton, jakim zwraca się do swojego słuchacza – Asimov’a, ale w pewnym momencie pojawia się przesyt zabawy taką konwencją. Mimo to nie odradzam zapoznania się z tą antologią, co najwyżej radziłabym czytanie tych utworów z taką częstotliwością, do jakiej były przeznaczone: comiesięczne spotkanie z Azazelem jest idealną formą kontaktu z tego rodzaju twórczością.

„Azazel” Isaac’a Asimov’a jest dowodem na prawdziwość stwierdzenia „co za dużo, to niezdrowo”. W zamierzeniu satyryczne opowiadania faktycznie posiadają elementy humorystyczne i piętnują pewne ludzkie słabości. Ale zgromadzenie ich w jednym tomie nie jest najlepszym pomysłem. Chyba, że czytelnik sam sobie zaleci dawkowanie lektury i będzie zaglądał do antologii raz na...