Kiedy jakąś książkę polecają na forach setki osób, rzadko oznacza to, że jest naprawdę dobra - zazwyczaj okazuje się tylko zręcznie napisana. I tym razem potwierdza się ta reguła - i to nie na zasadzie wyjątku. "Złodziejkę książek" czyta się rzeczywiście bardzo dobrze, ale wszelkie wyznania, jak to jej lektura "odmieniła komuś życie" i "nic po niej nie jest już takie samo" (poczytajcie Państwo opinie, a przekonacie się, że nie przesadzam) uważam za mocno na wyrost.
To opowieść o wojnie, ale w wersji pop. Dramat, dzięki zręcznym zabiegom literackim, jest w niej tak naprawdę pozbawiony ostrych konturów (nie zdradzę szczegółów - kto ciekaw, niech czyta) i jest go akurat w sam raz, żeby dobrze smakował z sentymentalnym sosem, którym całość jest podlana. Jest się nad czym wzruszyć, jest też porcja odpowiednio łzawych refleksji - bo wszak temat domaga się i tego.
Może przeczytałam zbyt wiele poważnych - a przede wszystkim dobrych - książek dotyczących podobnej tematyki, bo "Złodziejka książek" niczym mnie nie urzekła ani nie uwiodła. Wydała mi się przede wszystkim pretensjonalna i w jakiś dziwny sposób nie na miejscu - z tych samych powodów, dla jakich nie jestem w stanie zaakceptować filmu "Życie jest piękne" ("La vita é bella") Roberta Benigniego. Po prostu nie każdy temat nadaje się do tego, by robić zeń popkulturową papkę.

Kiedy jakąś książkę polecają na forach setki osób, rzadko oznacza to, że jest naprawdę dobra - zazwyczaj okazuje się tylko zręcznie napisana. I tym razem potwierdza się ta reguła - i to nie na zasadzie wyjątku. "Złodziejkę książek" czyta się rzeczywiście bardzo dobrze, ale wszelkie wyznania, jak to jej lektura "odmieniła komuś życie" i "nic po niej nie jest już takie...