Muszę przyznać, że to miła niespodzianka. Średniowieczny kryminał w cieniu krzywej wieży w Pizie, a przy tym dużo chrześcijańskiej mądrości i realizmu. Na pewno sięgnę po inne książki tego autora. Zdecydowanie polecam.

Muszę przyznać, że to miła niespodzianka. Średniowieczny kryminał w cieniu krzywej wieży w Pizie, a przy tym dużo chrześcijańskiej mądrości i realizmu. Na pewno sięgnę po inne książki tego autora. Zdecydowanie polecam.

Sięgnęłam po "Inkwizytora", bo zachęciła mnie do lektury okładkowa recenzja i pozytywna opinia koleżanki. Niestety, rozczarowałam się.

Powieść łączy elementy literatury historycznej, psychologicznej i kryminału. Teoretycznie to interesująca mieszanka, ale w praktyce wyszedł jakiś do niczego niepodobny twór, jakby autor nie mógł się zdecydować, w którą stronę ma przechylić się szala - czy najważniejsze mają okazać się wątki historyczne, czy wewnętrzne przeżycia i dylematy tytułowego bohatera, czy intryga kryminalna.

Za minus uważam też pokazanie katarów w sposób bardzo uproszczony i schematyczny, bardziej zbliżony do krzywdzących legend niż do złożonej prawdy.

"Inkwizytor" nie jest złą powieścią, raczej mdłą, nieco nużącą i nie wyróżniającą się niczym szczególnym. Zakończenie wątku kryminalnego może i zaskakuje, ale w swoich detektywistycznych zapędach brałam taką możliwość pod uwagę, więc nie byłam bardzo zdziwiona finałem.

Sięgnęłam po "Inkwizytora", bo zachęciła mnie do lektury okładkowa recenzja i pozytywna opinia koleżanki. Niestety, rozczarowałam się.

Powieść łączy elementy literatury historycznej, psychologicznej i kryminału. Teoretycznie to interesująca mieszanka, ale w praktyce wyszedł jakiś do niczego niepodobny twór, jakby autor nie mógł się zdecydować, w którą stronę ma przechylić...

Naiwna pulpa, źle napisana i źle przetłumaczona. Omijać szerokim łukiem.

Naiwna pulpa, źle napisana i źle przetłumaczona. Omijać szerokim łukiem.

Katarzy, Inkwizycja, Kamień filozoficzny, ciało astralne, a to wszystko spowite tajemniczym morderstwem... Brzmi ciekawie? Nie tym razem! Jeśli nie potrafisz wyobrazić sobie jak można zepsuć tak ciekawe tematy i podać go w jałowy sposób, to lektura idealna, aby się dowiedzieć! W dodatku raczej mylny tytuł. A jeśli ktoś oczekiwał dobrego kryminału religijnego, to proponowałabym jeszcze poszukać, bo ta pozycja na pewno nim nie jest, ani to kryminał, ani dobre. Autor tekstu na tylnej stronie okładki porównujący bohaterów do słynnych duetów Sherlocka i Watsona czy tych z "Imienia Róży" kpi sobie z czytelnika i raczej wątpi w jego intelekt, a może sam nie przeczytał książki. Jak można tak nijakie postacie porównać do tych kultowych, skoro głównego bohatera nawet nie da się polubić? Pozycja strasznie mnie rozczarowała, obawiam się, że będę unikać tego autora jak tylko mogę. Sam temat i historia są naprawdę ciekawe, aczkolwiek autor jest raczej lakoniczny i zamyka wiele wątków na niespełna 240 kartach. W dodatku samo wydanie ma tyle błędów edytorskich, że oczy krwawią. Cudzysłowy zamiast pauz lub półpauz sprawiło, że nie wiedziałam, którą kwestię kto wypowiada i kiedy się kończy z racji mnogiej ilości akapitów. Wdowy, bękarty, słowa źle dzielone itd. Czyli istna orgia błędów uniemożliwiająca sprawne czytanie. Dramat pod każdym względem.

Katarzy, Inkwizycja, Kamień filozoficzny, ciało astralne, a to wszystko spowite tajemniczym morderstwem... Brzmi ciekawie? Nie tym razem! Jeśli nie potrafisz wyobrazić sobie jak można zepsuć tak ciekawe tematy i podać go w jałowy sposób, to lektura idealna, aby się dowiedzieć! W dodatku raczej mylny tytuł. A jeśli ktoś oczekiwał dobrego kryminału religijnego, to...

Kolejny klon „Imienia róży”. Nawet całkiem udany, choć oczywiście do klasy pierwowzoru mu daleko.

Tym razem akcja dzieje się w Pizie, w połowie XIII wieku. Miasto jest obłożone papieskim interdyktem, bez skrupułów walczą w nim o wpływy gwelfowie z gibelinami; w tle czają się katarzy, albigensi, albo inni straszni heretycy, alchemik, Michał Szkot poszukuje kamienia filozoficznego, a więc… mocno pokomplikowane okoliczności, wyjątkowo napięta atmosfera.

W tej sytuacji znalezienie obok pałacu arcybiskupa nagich zwłok pięknej kurtyzany, przepełnia czarę i papież wysyła do Pizy swojego człowieka do zadań specjalnych, inkwizytora Konrada z Tours, któremu w skomplikowanym śledztwie pomaga dawny przyjaciel, dominikanin Gaddo.

Konrad jest oczywiście super inteligentny, wyjątkowo oczytany, wykształcony itp. Jako były krzyżowiec, zna tajemne sztuki walki, co oczywiście wielokrotnie się przydaje. Jego portret psychologiczny całkiem zgrabnie uzupełniony jest rozlicznymi rozważaniami i rozterkami natury teologicznej oraz egzystencjalnej.

 

Kolejny klon „Imienia róży”. Nawet całkiem udany, choć oczywiście do klasy pierwowzoru mu daleko.

Tym razem akcja dzieje się w Pizie, w połowie XIII wieku. Miasto jest obłożone papieskim interdyktem, bez skrupułów walczą w nim o wpływy gwelfowie z gibelinami; w tle czają się katarzy, albigensi, albo inni straszni heretycy, alchemik, Michał Szkot poszukuje kamienia...

Książka fenomenalna zarówno jako kryminał, ale także jako obraz przemiany psychologicznej i duchowej bohatera.

Książka fenomenalna zarówno jako kryminał, ale także jako obraz przemiany psychologicznej i duchowej bohatera.