Dlaczego? Dlaczego już nikt tak nie pisze? Jak to możliwe, że modą stało się kreowanie obcych światów, obcych ras, obcych nacji i roztrząsanie ich wydumanych problemów, skoro najbardziej intrygującym stworzeniem ciągle jest człowiek, a najbardziej tajemniczym i niepojętnym uniwersum - jego wnętrze?

I z drugiej strony: dlaczego już mało kto sięga po taką literaturę? Z jakiego powodu ekscytujemy się jakimiś ekstremalnymi układami i sytuacjami, od śmiertelnych chorób, poprzez morderstwa i sensację oraz cukierkowe romanse, aż po magiczne cuda, a obraz nas samych, tego co realne wokół nas, zwykłych kolei losu, które dzień po dniu kształtują nasz portret wewnętrzny - ten obraz już nas nie pociąga?

Czy tak niezbędne są dla nas wszystkie te parabole i alegorie, by zrozumieć świat i samych siebie? Czy odwrotnie, uciekamy w baśnie dla małych i dużych, by nie patrzeć na siebie i o sobie nie myśleć? Nowa droga poznania czy eskapizm?

Mistrzostwo Jamesa przebija z każdego zdania tej niełatwej powieści. Napisana bogatym, wręcz wykwintnym językiem, książka wymaga jednak uwagi przy lekturze. Warto rozsmakować się w tej prozie, by w pełni chłonąć piękno i głębię portretów wszystkich bohaterów, odmalowanych przez autora delikatnymi acz sugestywnymi liniami. Portretów wyjątkowo wnikliwych i stworzonych z wybitną znajomością ludzkiej natury.

Dlaczego? Dlaczego już nikt tak nie pisze? Jak to możliwe, że modą stało się kreowanie obcych światów, obcych ras, obcych nacji i roztrząsanie ich wydumanych problemów, skoro najbardziej intrygującym stworzeniem ciągle jest człowiek, a najbardziej tajemniczym i niepojętnym uniwersum - jego wnętrze?

I z drugiej strony: dlaczego już mało kto sięga po taką literaturę? Z...