Dziwna książka dziennikarza muzycznego i fana sportu. Taka jakby wprawka, przymiarka do pisania literatury. Z jednej strony daje się wyczuć niewątpliwy talent, zmysł języka, wyczucie słów. Z drugiej - brakuje pomysłu fabularnego, który wiązałby rozdziały w spójną i logiczną opowieść. W tej króciutkiej (niespełna 100 stron) książeczce przeplatają się trzy płaszczyzny: wizje rozmów i spotkań z wyimaginowanymi (byłymi?) partnerkami narratora, opowieści o epizodach z życia kilku XX-wiecznych artystów, muzyków, sportowców oraz scenki z antykwariatu, w którym tenże narrator pracuje. Te trzy sfery przenikają się i plączą nawzajem, a wszystkiemu akompaniuje muzyka, która - wyraźnie to czuć - jest dla autora bardzo ważna.
Niektóre obrazy są bardzo plastyczne, język miejscami bywa bardzo smakowity i pomysłowy, całość ma nieco senny, nostalgiczny nastrój.
W sumie to bardziej poemat prozą niż powieść.
Jednak całość zostawia uczucie pewnego niedosytu. Przede wszystkim brak jest pomysłu fabularnego, który pozwoliłby zbudować napięcie, wciągnąć czytelnika. Nic się tu nie rozwija ani nie narasta, nie posuwa do przodu. Scenki można by wymieszać, ustawić w innej kolejności i nie miałoby to żadnego wpływu na książkę - byłaby taka sama, jak jest.
W sumie widać, że to debiut. Zapowiadałby narodziny utalentowanego pisarza, gdyby poszły za nim kolejne utwory, jednak mimo upływu lat Jagielski opublikował chyba tylko książkę o Legii - drużynie piłkarskiej.
Może więc pozostanie raczej dziennikarzem niż pisarzem?

Dziwna książka dziennikarza muzycznego i fana sportu. Taka jakby wprawka, przymiarka do pisania literatury. Z jednej strony daje się wyczuć niewątpliwy talent, zmysł języka, wyczucie słów. Z drugiej - brakuje pomysłu fabularnego, który wiązałby rozdziały w spójną i logiczną opowieść. W tej króciutkiej (niespełna 100 stron) książeczce przeplatają się trzy płaszczyzny: wizje...