Książkę kupiłem z sentymentu do muzyki zespołów ze Seattle i okolic. Niby wszystko w porządku, ale dla mnie zabrakło tego czegoś, jakiegoś pazura, jakiejś bardziej oryginalnej myśli. A tak to jest po prostu poprawnie.

Książkę kupiłem z sentymentu do muzyki zespołów ze Seattle i okolic. Niby wszystko w porządku, ale dla mnie zabrakło tego czegoś, jakiegoś pazura, jakiejś bardziej oryginalnej myśli. A tak to jest po prostu poprawnie.

Przeczytana ❗️Bo w miniony długi świąteczny weekend kończyłam czytać,, Grunge. Bękarty z Seattle" autorstwa Piotra Jagielskigo. Książkę odebrałam jak mimowolną kontynuację i takież uzupełnienie innej na książki opowiadającej o pokoleniu zarówno muzyków, zespołów jak i fanów Grunge rocka ,,Wszyscy kochaja nasze miasto". Grunge nazwa gatunku rocka wymyślona przez dziennikarzy muzycznych, która niekoniecznie, albo w ogóle nie był lubiany przez go wykonujących. Grunge jak wielokrotnie wspominałam był chyba ostatnim tak ożywczym chałstem powietrza dla rocka, a na pewno ostatni przy którym jednoczyło się całe pokolenie. Jest takie moje ulubione, ukochane zdjęcie w opisywanej przeze mnie książce na którym umowna granica między sceną, a widownią się zatarła i jest niewidoczna, a muzycy zespołu i jego fani są wymieszani i na pierwszy rzut oka nie do odróżnienia. I czasem myślę sobie, no tak, że Robert Planet na przykład powoli zbliża się do osiemdziesiątki, czy wielu legend rocka już przekroczyło ten wiek 80 lat no smutno, ale trudno, ale że grunge'owcom stuknęła lub stuknie 60 no to już taki szok...

Przeczytana ❗️Bo w miniony długi świąteczny weekend kończyłam czytać,, Grunge. Bękarty z Seattle" autorstwa Piotra Jagielskigo. Książkę odebrałam jak mimowolną kontynuację i takież uzupełnienie innej na książki opowiadającej o pokoleniu zarówno muzyków, zespołów jak i fanów Grunge rocka ,,Wszyscy kochaja nasze miasto". Grunge nazwa gatunku rocka wymyślona przez...

Niegdy nie rozumiałem grungu i dlaczego to jest osobny gatunek na gałęzi rocka. Dlatego sięgnąłem po te książkę. I dalej nie rozumiem grungu. Ale za to potrafię wyjaśnić, o co w tym chodzi. Książka jest naprawdę rzetelnym reportażem. Powiem nawet, że rzemieślniczym. Jeśli kogoś interesuje ten gatunek muzyczny to myślę, że pozycja obowiązkowa. Autor opisuje mnóstwo kapel z ich rodowodem oraz motywacją muzyków. Co jest ciekawe, mimo że na okładce widnieje Cobain to miałem wrażenie, iż wątek Nirvany i Kurta jest troszkę spychany na bok. Moim zdaniem to dobrze. Książek o Nirvanie i Cobainie jest i tak dużo. Fajnie się to czyta tak od połowy książki, można poznać wiele ciekawych zespołów, poznać realia sceny rockowej Seattle oraz kontekst społecznych problemów na ktorych nurcie wypłynął grunge. Polecam fanom tej muzyki, oraz zainteresowanym. Niekoniecznie osobom, którzy szukają książki na nudne sobotnie popołudnie. Raczej początkowe poczucie zagubienia w wydarzeniach, które nie są przekazane chronologicznie może skutecznie zniechęcić do kontynuacji książki

Niegdy nie rozumiałem grungu i dlaczego to jest osobny gatunek na gałęzi rocka. Dlatego sięgnąłem po te książkę. I dalej nie rozumiem grungu. Ale za to potrafię wyjaśnić, o co w tym chodzi. Książka jest naprawdę rzetelnym reportażem. Powiem nawet, że rzemieślniczym. Jeśli kogoś interesuje ten gatunek muzyczny to myślę, że pozycja obowiązkowa. Autor opisuje mnóstwo kapel z...

Nazwiska, fakty, trochę sucho.

Nazwiska, fakty, trochę sucho.

Mam nieodparte wrażenie, że książka Piotra Jagielskiego powstała z retro-impulsu, jakim była „Ekstaza” Anny Gacek. Widać tęsknota za latami 90. jest wystarczająco duża, żeby się za nią brać. Podyktowana jest dźwiękami muzyki gitarowej, która w owym czasie miała miano „grunge`u”. De facto nurtem muzycznym to nie było, ale nie przeszkadza nam tak definiować zespoły w brudnych swetrach z tamtych czasów. Jagielski wrzucił to również na tytuł swojej książki, co jasno wskazuje, o czym traktować będzie.

Przy całej mojej sympatii do muzyki tamtego okresu, to nie przełożyła się ona automatycznie na tę pozycję. A to z powodu braku jakiegokolwiek zaskoczenia. Nie dostrzegłem też tu żadnej nowej analizy, czy spojrzenia na ten okres w dziejach muzyki. Większość tych historii jest znana. Nie robi też wrażenia opis brzemienia sławy, bo to również po wielokroć opisane zostało. Nic nowego ta książka nie wnosi.

Mam nieodparte wrażenie, że książka Piotra Jagielskiego powstała z retro-impulsu, jakim była „Ekstaza” Anny Gacek. Widać tęsknota za latami 90. jest wystarczająco duża, żeby się za nią brać. Podyktowana jest dźwiękami muzyki gitarowej, która w owym czasie miała miano „grunge`u”. De facto nurtem muzycznym to nie było, ale nie przeszkadza nam tak definiować zespoły w brudnych...

Jako fan muzyki Nirvany i innych zespołów opisywanych w tek książce nie mogłem sobie odmówić sięgnięcia po nią. Pozycja opisuje różne epizody w historii muzyki rockowej z Seattle, jednak mam wrażenie, że główną osią zainteresowania autora pozostaje wychwalane Mudhoney (skądinąd również przeze mnie lubiany świetny zespół),do tego dochodzą historie Screaming Trees, Soundgarden, Alice in Chains i Pearl Jamu.
Pierwsze rozdziały wywołały we mnie wrażenie czegoś nieco chaotycznego, przy końcu książki miałem wrażenie większej klarowności, zapewne wynika to z tego, że książka to nie jest dokładnie chronologiczna kronika wydarzeń ani też historia poszczególnych kapel. Pomimo chyba pewnej fragmentaryczności (ciekawe, czemu nie było żadnego wywiadu z Eddiem Vedderem?) całość jest warta lektury, dużo można się dowiedzieć ciekawych rzeczy. Pozycja przeznaczona raczej dla fanów i osób, który już coś-niecoś wiedzą lub słuchały, mam wrażenie.

Jako fan muzyki Nirvany i innych zespołów opisywanych w tek książce nie mogłem sobie odmówić sięgnięcia po nią. Pozycja opisuje różne epizody w historii muzyki rockowej z Seattle, jednak mam wrażenie, że główną osią zainteresowania autora pozostaje wychwalane Mudhoney (skądinąd również przeze mnie lubiany świetny zespół),do tego dochodzą historie Screaming Trees,...

Mnóstwo faktów, nazwisk i zespołów, kilka anegdot. Można odnieść wrażenie , że autor wymienił wszystkich, którzy w tamtych czasach zakładali zespoły i grali publiczne koncerty (nawet dla kilku osób). Niektóre fragmenty/tematy poruszane w książce powtarzały się. Przeszkadza mi, że autor mieszka w Polsce (jest Polakiem). Wprawdzie w dzisiejszych czasach nie trzeba pokonywać tysięcy kilometrów żeby przeprowadzić z kimś wywiad ale przeszkadza mi, że można pisać o zdarzeniach, które miały miejsce przed kilkudziesięciu laty, o miejscu położonym na innym kontynencie i nigdy nawet do niego nie dotrzeć.
Brakuje mi też rozmów z najważniejszymi muzykami tych najbardziej znanych zespołów. Niestety nadużywanie narkotyków, dragów czy alkoholu, tryb życia, stres i presja wykluczyły niektórych z nich samoczynnie.

Mnóstwo faktów, nazwisk i zespołów, kilka anegdot. Można odnieść wrażenie , że autor wymienił wszystkich, którzy w tamtych czasach zakładali zespoły i grali publiczne koncerty (nawet dla kilku osób). Niektóre fragmenty/tematy poruszane w książce powtarzały się. Przeszkadza mi, że autor mieszka w Polsce (jest Polakiem). Wprawdzie w dzisiejszych czasach nie trzeba pokonywać...

Książkę podsumowałbym w ten sposób, że na okładce autor umieścił Kurta, a wewnątrz stara się go subtelnie zdyskredytować i przekonać, że inny zespół, do którego nieustannie wraca, bardziej zasłużył na sukces. Dużo informacji, ale nieco losowo wymieszanych.

Książkę podsumowałbym w ten sposób, że na okładce autor umieścił Kurta, a wewnątrz stara się go subtelnie zdyskredytować i przekonać, że inny zespół, do którego nieustannie wraca, bardziej zasłużył na sukces. Dużo informacji, ale nieco losowo wymieszanych.

Tej książki się nie recenzuje, ją się odczuwa. Wracają wspomnienia, okruchy wspomnień, odgrzebuje się stare płyty, zdjęcia, magazyny muzyczne. To jest, wydane wydłubane ze zbiorowej pamięci, przeżycie każdego fana. Książka nietykalna, której nie można skrytykować, bo dotyczy czegoś tak niematerialnego, jak osobisty gust muzyczny. Więcej detali nie jest nam potrzebne, gdy językowo Piotr oddał całą pasję muzyczną swoją i pozostałych słuchaczy. Każda wrażliwa struna została poruszona tym reportażem. Ja poczułam się tak, jakbym świadomie wróciła do lat 90. I 2000. Dzięki za tę książkę. Było warto odświeżyć sobie porzucony grunge.

Tej książki się nie recenzuje, ją się odczuwa. Wracają wspomnienia, okruchy wspomnień, odgrzebuje się stare płyty, zdjęcia, magazyny muzyczne. To jest, wydane wydłubane ze zbiorowej pamięci, przeżycie każdego fana. Książka nietykalna, której nie można skrytykować, bo dotyczy czegoś tak niematerialnego, jak osobisty gust muzyczny. Więcej detali nie jest nam potrzebne, gdy...

Książka jest świetnie napisana. Napewno świetna dla wszystkich których interesuje muzyka. Sama książka jest więcej niż mikrobigrafiami zespołów a jest bardziej biografią muzyki. Naprawdę warta przeczytania.

Książka jest świetnie napisana. Napewno świetna dla wszystkich których interesuje muzyka. Sama książka jest więcej niż mikrobigrafiami zespołów a jest bardziej biografią muzyki. Naprawdę warta przeczytania.