Ostatni raz dałem się nabrać na Kossakowską.
Książka za bardzo przypomina "Władcę Pierścieni": jest drużyna, młody główny bohater, jedyna szansa na ocalenie świata poprzedzona długą, niebezpieczną wędrówką, bohater a'la Aragorn, wroga armia, bitwa...
Niestety sceny pojedynków i batalistyczne bardzo mnie nudziły.
Książka przewidywalna do bólu: rzecz dzieje się w tajdze, na początku XX wieku, pojawiają się rosyjscy żołnierze, więc czymże innym może być tytułowa ruda sfora, jak nie metaforycznym przedstawieniem komunistów? Autorka mogła wysilić się na coś bardzie zaskakującego.
Niespójność: książka zaczyna się od ucieczki ożywionego trupa. Nigdzie dalej nie jest pociągnięty ten wątek, dlaczego umarli sie budzili? Jak to wyjaśnić? Skoro rodzinę głównego bohatera wymordowano dlaczego oni nie powrócili? Zawiódł mnie ten wątek a właściwie jego brak.
Na koniec: dramatis personae. Po co?? Czy to dramat? Sztuka? I jeśli już ma być to na początku książki, nie na końcu. I dlaczego autorka wymienia w nim postacie o których tylko gdzieś jest wzmianka w książce, że kiedyś tam żyli? Dramatis personae powinien wymieniać bohaterów biorących udział w akcji, a nie kogoś kto gdzieś tam kiedyś został wspomniany we wspomnieniach bohatera.
Autorka wykonała mnóstwo świetnej roboty zgłębiając jakuckie wierzenia, po czym napisała lichą, chaotyczną pod względem budowy książkę.

Ostatni raz dałem się nabrać na Kossakowską.
Książka za bardzo przypomina "Władcę Pierścieni": jest drużyna, młody główny bohater, jedyna szansa na ocalenie świata poprzedzona długą, niebezpieczną wędrówką, bohater a'la Aragorn, wroga armia, bitwa...
Niestety sceny pojedynków i batalistyczne bardzo mnie nudziły.
Książka przewidywalna do bólu: rzecz dzieje się w tajdze, na...