Dobrze, dziś rozbite małżeństwa, nieślubne dzieci czy nierówne traktowanie stron w związku może nie budzić żadnego oburzenia ani nie stawiać przed człowiekiem moralnych dylematów. Sam postulat życia w prawdzie wydaje się cokolwiek anachroniczny i bardziej każe się zastanowić, czy w wirtualnym świecie istnieje jakakolwiek prawda, według której można lub należy żyć.
To wszystko może sprawiać, że "Dzika kaczka" wydaje się mocno nie na czasie i nie na czasie. Ale jeśli tylko odłożyć na bok kostiumy i dekoracje, zapomnieć na chwilę o tym, że niektóre problemy zostały już rozwiązane, a inne zwyczajnie przestały nas dotyczyć - zostają dwie postaci, które według mnie świadczą o klasie tego dramatu Ibsena. Młody Werle z jego niezachwianym idealizmem i wiarą, i śmieszny, i politowania godny, i heroiczny - oraz Hjalmar Ekdal wraz ze swoimi wadami, słabością, podatnością na sugestie i wpływy innych. Doprawdy, trudno znaleźć bardziej trafny i gorzki jednocześnie rachunek sumienia niż to rozliczenie ze złudzeniami.
Jeśli zatem nie za samą tematykę, to warto dla Hjalmara i chwili refleksji. A jeśli nawet dla tego nie - to dla klasy Ibsena, który był w stanie stworzyć tak żywą i przejmująco żywą postać.

Dobrze, dziś rozbite małżeństwa, nieślubne dzieci czy nierówne traktowanie stron w związku może nie budzić żadnego oburzenia ani nie stawiać przed człowiekiem moralnych dylematów. Sam postulat życia w prawdzie wydaje się cokolwiek anachroniczny i bardziej każe się zastanowić, czy w wirtualnym świecie istnieje jakakolwiek prawda, według której można lub należy żyć.
To...