Od strony pisarskiego warsztatu sztosik. Ma się wrażenie, że pisana przez literata dla literatów. Chciałoby się napisać: przeintelektualizowana - ale z tego chaosu anegdotek, symboli i nawiązań wyłania się jakaś ciekawa myśl. Chciałoby się napisać: przerost formy nad treścią - ale zbyt swobodnie Miciński poczyna sobie piórem.
Z całą pewnością jednak brakuje tej książce fabuły i jest dość przytłaczająco przegadana.

Trudna i wymagająca dla przeciętnego czytelnika. Przed przystąpieniem do lektury, trzeba się porządnie oczytać w klasykach, filozofii, teologii, religioznawstwu, hermetyzmie i ezoteryce.

Spodziewałem się czegoś innego. Nie porwał mnie Miciński, ale serce nie pozwala mi wystawić tej pozycji niższej noty.

-------------

"Orły muszą mieć szpony do rozdzierania sarn i jagniąt. Ludzie mężni muszą mieć moc do miażdżenia nikczemników".

"Kiedy odpadnie tynk — ukażą się freski małpoludów".

Od strony pisarskiego warsztatu sztosik. Ma się wrażenie, że pisana przez literata dla literatów. Chciałoby się napisać: przeintelektualizowana - ale z tego chaosu anegdotek, symboli i nawiązań wyłania się jakaś ciekawa myśl. Chciałoby się napisać: przerost formy nad treścią - ale zbyt swobodnie Miciński poczyna sobie piórem.
Z całą pewnością jednak brakuje tej książce...

Może powinienem ocenić ją jako dobrą? Podbijam jednak ze względu na to, że jak na swoje czasy była to książka łamiąca polskie tabu katolickie i w ogóle chrześcijańskie. Nietzscheanizm i faustyzm, droga samopoznania.

Opis katastrofy w Messynie oraz epizod z powstania styczniowego - te fragmenty świecą się jak złoto - pięknie napisane.

Może powinienem ocenić ją jako dobrą? Podbijam jednak ze względu na to, że jak na swoje czasy była to książka łamiąca polskie tabu katolickie i w ogóle chrześcijańskie. Nietzscheanizm i faustyzm, droga samopoznania.

Opis katastrofy w Messynie oraz epizod z powstania styczniowego - te fragmenty świecą się jak złoto - pięknie napisane.