"To wszystko dam Tobie, jeśli upadłszy pokłonisz się mi."

W zeszłym roku Tadeusz Miciński wywrócił moją listę najlepszych książek 2023 do góry nogami. W powietrze wyleciała przy okazji moja ocena poezji, bo jak się okazało gatunek literacki tak bardzo nielubiany przeze mnie do tej pory, za sprawą Pana Micińskiego i jego genialnego zbioru "W mroku gwiazd", udowodnił mi w jak wielkim byłem błędzie. Mały tomik wierszy pięknie wydany przez Wydawnictwo IX szturmem wdarł się do ścisłej czołówki najlepszych książek jakie miałem przyjemność czytać w ubiegłym roku. Tym razem w nasze ręce trafia poemat prozą, "Niedokonany".
W jakie rejony tym razem zaprowadzi nas Tadeusz Miciński?

"Niedokonany" to skrócona nazwa poematu Micińskiego, którego faktyczna nazwa to "Niedokonany. Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni". Jeżeli jesteście głęboko wierzącymi ludźmi i każde zdanie wypowiedziane nie w sposób, do którego przyzwyczaiła Was religia mocno Was boli, to omijajcie "Niedokonanego" szerokim łukiem. Przeczytanie książki w tym przypadku może kończyć się zawałem. Tadeusz Miciński w swoim unikatowym stylu przedstawia nam historię, którą wydaje się, że znamy bardzo dobrze. Jednak nie zostanie ona opowiedziana w sposób, w który jesteśmy przyzwyczajeni. Tym razem opowieść zostaje nam przedstawiona słowami Lucyfera. No ale od początku!

Już we wstępie Wydawca zadbał abyśmy idealnie wczuli się w klimat, który już za chwilę nami zawładnie. Wstęp do poematu odnosi się do życia i zagadkowej i zarazem tragicznej śmierci Micińskiego. Jego życie i śmierć do dnia dzisiejszego obrosło legendą. Jeśli wydaje Wam się, że w tej kwestii niedoścignionym przykładem jest Edgar Allan Poe, to poznajcie Tadeusza Micińskiego.

Po krótkim ale bardzo mocnym wstępie przechodzimy do sedna sprawy. Podobnie jak w przypadku zbioru wierszy "W mroku gwiazd", autor również tutaj posługuje się pięknym, plastycznym słowem. Czytając tę książkę mamy wrażenie, że podziwiamy pięknie namalowany obraz. Miciński jest mistrzem tworzenia, mistrzem pięknego słowa. Autor pisząc swoje dzieła stawia przed naszymi oczami wręcz idealne pejzaże. Poemat zaznajamia nas z walką jaka rozegrała się w Niebie,a która zakończyła się strąceniem Lucyfera na Ziemię i wprost do piekła. Podążamy jego śladem i przechodzimy przez kolejne mroczne, szare i depresyjne pejzaże aż docieramy na pustynię, gdzie spotykamy Chrystusa. Dalej Lucyfer będzie zwracał się już wprost do niego...

Tadeusz Miciński przedstawia nam dzieło absolutnie unikatowe. Pięknie napisane, obrazoburcze i bluźniercze dzieło po prostu wbije Was w fotele. Niektóre fragmenty są tak pięknie szare, mroczne i depresyjne! Jest po prostu pięknie! Lucyfer Micińskiego wysoko podnosi głowę i nie chyli czoła przed nikim, jednak w końcu nawet jemu wszystko zbrzydnie. Nawet On ma dość, bo "W dolinie bez wyjścia - ziemi - kwiat napełnia się rosą i słońcem, ale dusza wypełnia się popiołem i łzami." Nawet On odczuwa ciężar, ból, przemijanie i rozpacz.

"Niedokonany" to książeczka krótka, którą każdy jest w stanie przeczytać w sumie "na raz". Jest to pięknie napisany, mroczny i przejmujący poemat, który przeprowadzi Was przez naprawdę różne pokłady emocji. Miciński jest mistrzem posługiwania się słowem i emocjami. Tworzy dzieła ponadczasowe, których czytanie to przyjemność. "Niedokonanego" odkładam na półkę z jeszcze większym apetytem na inne książki tego autora. Z pewnością szybko po nie sięgnę!

"To wszystko dam Tobie, jeśli upadłszy pokłonisz się mi."

W zeszłym roku Tadeusz Miciński wywrócił moją listę najlepszych książek 2023 do góry nogami. W powietrze wyleciała przy okazji moja ocena poezji, bo jak się okazało gatunek literacki tak bardzo nielubiany przeze mnie do tej pory, za sprawą Pana Micińskiego i jego genialnego zbioru "W mroku gwiazd", udowodnił mi w...

"I wtedy pożałowałem, że nie powiodłem Go jeszcze w najstraszniejsze Piekło, o którym Jego Bóg, zdaje się zapomniał - piekło otchłani obłędu. Nie mówiłem Mu w ogóle o rzeczach najprostszych - najsmutniejszych."

"Eter mnie nie zrodził, gwiazdy mnie nie poczęły - nosiły mnie skrzydła cherubinów i uroniły, jako głaz nazbyt ogromny."

Dzisiejszy tekst nie będzie recenzją, jednak pozwólcie, że opowiem Wam o ostatnio przeczytanej książce pt. "Niedokonany. Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni" autorstwa Tadeusza Micińskiego.

Nie mam przesadnych problemów z opisaniem wrażeń po lekturze kolejnych książek, jednak uważam, że w przypadku powyższej publikacji, próba treściwego streszczenia poematu stałaby się kalką słów z przedmowy, a kolejne akapity pustymi frazesami obijającymi się o ściany mojej ignorancji. Biorąc do ręki "Niedokonanego" nie miałem żadnych sprecyzowanych oczekiwań, jednak będąc świeżo po lekturze mogę napisać, że prezentowana tu publikacja to wyższy rodzaj sztuki, w którym przyjemność płynie z samego obcowania.

"Niedokonany" to poemat, którego piękno mogę porównać do samotnego spacerowania po pustej katedrze. Miciński, który w zasadzie był mi już znany z poprzednich wznowień IX-tki, na nowo opowiada o czterdziestodniowym kuszeniu Jezusa na pustyni, i tak jak na artystę przystało kreśli pełne dynamizmu figury, które na długo zostają w pamięci. W zawartym tu lucyferiańskim monologu, jest pewna magia, niepokój a także poetyckie piękno, które idealnie oddaje słowo "kuszenie", toteż myślę, że nikt nie przejdzie obojętnie.

Poniżej prezentuje kilka cytatów, które idealnie oddają klimat "Niedokonanego". Sztuki nie da się wbić w ramy recenzji, jednak wierzę, że lektura tego krótkiego tekstu i wybranych cytatów przekona Was do lektury prezentowanego poematu.

"I oto o tejże chwili rozwieram już klasztorne bramy - przed ołtarzem modlącej się mniszce kniahini - nasuwam dziwną myśl, że Ty jesteś jej oblubieńcem - i ona naga, zrzuciwszy szaty - idzie po zimnej posadzce wśród kandelabrów- Goniąc cię - spiewając obłąkaną nad pieśniami pieśń. W muzyki czarze nieograniczonym, niesiona rzuci się w krzyż - i będzie się krzyżowała wraz z Tobą."

"Ja jestem z nią. Ja zabijam ją. Ja krzyżuję ją na krzyżu opętanej, piekielnej swastyki - wiodąc ją i gwalcąc ją w niebiosach moich w dole - bo ciebie nie będzie już - I potem, gdy ją będą palić jako nałożnicę Szatana- ja będę z nią - Ciebie nie znów - ciebie nigdy nie będzie dla duszy, która mnie pozna przed Tobą!"

"Jan Prorok Cię chrzcił pluskiem cichego Jordanu, ale ja zanurzę Cię w straszliwe głębiny morza, których nigdy słońce nie oziera - jakież tam miasta fosforyzujące, jakież demony z zębami ogromnymi przyświecają swym ucztom lampkami zawieszonymi na długich fiszbinach? Kraby operują topielców - ośmiornice walczą ze sobą opętane chucią."

"Do czego porównam ból mój? czym wymierzę czas i głębinę męki? Z obłędnym, w siebie zapadłym wzrokiem - rękoma chwytając powietrze nad sobą, wstąpiłem w gorzkie wody śmierci, wstrząsany spazmem."

"Widma potwornych drzew zanurzają swe butwiejące ramiona w zatęchłą głębinę: widma płyną w łodzi ma rzece Styksu - i umarli podnoszą na mnie swe spojrzenia - wybranym podaje dłoń moją i wprowadzam na stopnie moje, inni z jękiem unicestwienia lecą ku mglistym, wirującym kataraktom."

"W grobie zakopanych żywcem słyszę dziwny szelest: to języki pokąsane, szczerniałe i napuchłe szepcą mi tajemnicę ostatniej spowiedzi."

"I wtedy pożałowałem, że nie powiodłem Go jeszcze w najstraszniejsze Piekło, o którym Jego Bóg, zdaje się zapomniał - piekło otchłani obłędu. Nie mówiłem Mu w ogóle o rzeczach najprostszych - najsmutniejszych."

"Eter mnie nie zrodził, gwiazdy mnie nie poczęły - nosiły mnie skrzydła cherubinów i uroniły, jako głaz nazbyt ogromny."

Dzisiejszy tekst nie będzie recenzją,...

Z twórczością Tadeusza Micińskiego, podobnie pewnie jak większość z nas, zetknąłem się pierwszy raz w liceum. Jego pisarstwo łączyło w sobie wiele elementów, charakterystycznych dla modernizmu i okresu Młodej Polski w tym Ars gratia artis, sentencji podłóg której sztuka musi być wolna, od nacisków politycznych i innych nakładanych na nią norm i ma spełniać tylko estetyczne funkcję. I tak jest w przypadku MIcińskiego. Uwielbiany za życia, ale i często nierozumiany,, także po latrach fascynuję czytelników i krytykow literatury, a jego dorobek twórczy ciągle wymyka się prostym interpretacjom i sprawia trudności w zrozumieniu go. Nie jest jednak aż tak źle i co nieco możemy ogarnąć naszymi XXI-wiecznymi głowami. Niedokonany, którego podtytuł to Kuszenie Chrystusa Pana na pustyni to poemat prozą, w którym autor podejmuje ważne dla siebie zagadnienia lucyferyzmu i jest tak naprawdę monologiem Szatana przed Jezusem. Miciński często brał motyw strąconego z niebios anioła w swojej twórczości. Było to zgodne z filozofią jaką wyznawał, bo za średniowiecznymi gnostykami twierdził bowiem, że świat ziemski stworzył nie Bóg, lecz Szatan mający na celu kreację karykatury Nieba. Wyłapując liczne analogie literackich biografii–wyrażał również pogląd, iż Chrystus, Lucyfer i Feniks to trzy imiona tej samej istoty. Jego dzieło w tym Niedokonany stało się legendą i było nie raz przytaczane przez innych twórców, jak na przykład wokalisty polskiego zespołu Kat, bo mimo że to jest l’art pour l’art to czasem pada na właściwy umysł i wydaje niesamowity plon. Ja czytając ten poemat rzeczywiście miałem wrażenie, że obcuję ze sztuką przez duże S i że zachęcony tym tekstem będę wracał do Micińskiego, bo jego twórczość wydała mi się nad wyraz interesująca, warta poznania i bliska, w sposób o jaki bym siebie nie podejrzewał. Warto przeczytać Niedokonanego, do czego Was szczególnie zachęcam. Mocna polecajka!!!

Z twórczością Tadeusza Micińskiego, podobnie pewnie jak większość z nas, zetknąłem się pierwszy raz w liceum. Jego pisarstwo łączyło w sobie wiele elementów, charakterystycznych dla modernizmu i okresu Młodej Polski w tym Ars gratia artis, sentencji podłóg której sztuka musi być wolna, od nacisków politycznych i innych nakładanych na nią norm i ma spełniać tylko estetyczne...

Micińskiego odkryłem tak samo, jak prawdopodobnie większość niebędąca literaturoznawcami, miłośnikami Młodej Polski i ogólnie fanatyków czytactwa - poprzez twórczość KATa. W gimnazjum zaczytywałem się w Xiędzu Fauście, Nietocie, Poematach Prozą; zapewne z uwagi na wiek wiele niuansów mnie wtedy ominęło. Dobrze wrócić po latach do jego twórczości. Kiedyś zdobędę ponownie i pozostałe dzieła - o ile będą dodruki!

Piękne wydanie, wspaniałe ilustracje Gustawa Dore'a.

Micińskiego odkryłem tak samo, jak prawdopodobnie większość niebędąca literaturoznawcami, miłośnikami Młodej Polski i ogólnie fanatyków czytactwa - poprzez twórczość KATa. W gimnazjum zaczytywałem się w Xiędzu Fauście, Nietocie, Poematach Prozą; zapewne z uwagi na wiek wiele niuansów mnie wtedy ominęło. Dobrze wrócić po latach do jego twórczości. Kiedyś zdobędę ponownie i...

"Słowa moje rozsypuję jako piasek morski między palcami --- kto z szelestu ich pozna głębiny?"

Tymi słowami rozpoczyna się poemat Micińskiego, który wg. słów jednego ze świadków jego zabójstwa trzymany był przez autora do samego końca. Poemat jest głosem Szatana, który w tragicznych barwach opisuje swoje istnienie, nazywając się Niedokonanym. Monolog, kierowany do kuszonego na pustyni Jezusa, jest obrazem "Pana Konających", próbującego przekonać Mesjasza, że jest tylko pionkiem w grze, która doprowadziła go również tutaj - na pustynny post, aby móc udowodnić, że jest Synem Bożym. Jest pionkiem, bo każdy, kto dotknął świata ludzi, skazany jest na ich słabości, a jego pobudki są tak samo ludzkie (i grzeszne) jak innych.
Poemat, mimo ogromu tajemnic i labiryntu znaczeń, sprawia dużo satysfakcji przy deszyfrowaniu.
Na pewno wrócę do Micińskiego w tym wydaniu, chociaż po to, aby nie czuć spłyceń w opinii, które jednak musiałem poczynić.

"Słowa moje rozsypuję jako piasek morski między palcami --- kto z szelestu ich pozna głębiny?"

Tymi słowami rozpoczyna się poemat Micińskiego, który wg. słów jednego ze świadków jego zabójstwa trzymany był przez autora do samego końca. Poemat jest głosem Szatana, który w tragicznych barwach opisuje swoje istnienie, nazywając się Niedokonanym. Monolog, kierowany do...

Jestem absolutnie zachwycona tym, jak bardzo Niedokonany odzwierciedla w sobie mrok oraz piękno w jednym połączeniu i przede wszystkim gorzką prawdę, której nikt nie chce. Poemat Micińskiego postrzegam jako list miłosny do samego Szatana. Mam nadzieję, że pozostałe utwory tego autora spodobają mi się równie bardzo.

@chlod_listopada

Jestem absolutnie zachwycona tym, jak bardzo Niedokonany odzwierciedla w sobie mrok oraz piękno w jednym połączeniu i przede wszystkim gorzką prawdę, której nikt nie chce. Poemat Micińskiego postrzegam jako list miłosny do samego Szatana. Mam nadzieję, że pozostałe utwory tego autora spodobają mi się równie bardzo.

@chlod_listopada