Studiowanie filologii polskiej umożliwia mi poznanie literatury od innej strony i przeczytanie wielu ciekawych pozycji, o których nie miałam pojęcia, jak i pewnie sama z siebie bym nie sięgnęła (patrz również "Żeglarz" J. Szaniawskiego - polecam!).
"Śnieg" jest bardzo specyficznym dramatem - a dramatów nigdy nie lubiłam - bo zaskakuje, bo czułam emocje i zagubienie bohaterów, wyczuwałam ich tęsknotę, tak ciężką do opisania słowami.
Warto przeczytać, bo to nie jest milion razy opłakane "Romeo i Julia", ani tak bardzo przereklamowane.

*
2024:

Stanisław Przybyszewski, dekadentyzm, tajemnica, spleen, femme fatale, obłęd i kilka zgonów - czy może być coś bardziej młodopolskiego?

Przypomniany po latach "Śnieg" to króciutki dramat, w którym znalazłam esencję epoki.

To opowieść o tym, kim jesteśmy jako ludzie i jakie emocje w sobie nosimy. Mamy skłonność do traktowania innych jako opatrunków na swoje rany. Cenimy ich za to, że chronią nas od bólu, ale gdy tylko zdrowiejemy, bez żalu się ich pozbywamy.

"Śnieg" to opowieść o ucieczce od swoich niszczących tęsknot i namiętności, do których jak zaklętych ciągnie nas nadal.

Bronka i Ewa oraz Tadeusz i Kazimierz w dramacie uosabiają pewne mechanizmy, symbole, emocje. Pokazują, kim jesteśmy oraz kim się stajemy. I że wiele jesteśmy w stanie nawet sami przed sobą ukryć, ale będzie to do nas wracać jak bumerang.

Nie napiszę wiele o fabule, bo nie chcę zdradzać zbyt dużo. Polecam jednak bardzo!

Studiowanie filologii polskiej umożliwia mi poznanie literatury od innej strony i przeczytanie wielu ciekawych pozycji, o których nie miałam pojęcia, jak i pewnie sama z siebie bym nie sięgnęła (patrz również "Żeglarz" J. Szaniawskiego - polecam!).
"Śnieg" jest bardzo specyficznym dramatem - a dramatów nigdy nie lubiłam - bo zaskakuje, bo czułam emocje i zagubienie...