Otrzymałem refleksyjny wyciąg z życia. Troszkę kwaśny, lekko gorzki, ale na pewno nie słodki. Została po nim garstka popiołu, bo czego się można innego spodziewać po tak wielkim upływie czasu. W procesie rozkręcania maszynerii istnienia na drobne elementy, widziałem wyciekającą ciurkiem wiarę. Nie mam tutaj na myśli wiary w wyższe bóstwa oraz wynalezionego przez nie życia pozagrobowego, akurat tego wszystkiego bohater "Śmierci" i tak nie posiadał. Wydaje mi się, że to co powoli tracił, stanowiło symboliczne oparcie w jego dotychczasowym, pełnym radości i troski życiu. Pozostający w chaosie mózg i roznamiętnione gorączką ciało dawały wybitny przykład tej kończącej się egzystencjalnej degrengolady. Zgodnie ze swoją naturalistyczną dokładnością, Ignacy Dąbrowski dał pokaz psychologicznego studium, którego ocierające się o dekadencję słowa wywarły na mnie potężne wrażenie. I cóż mi pozostaje po obejrzeniu spektaklu subtelnego rozkładu umysłowego? Jedynie zastanowienie nad tym, w jaki sposób sam przeżyję swój koniec.

Tak wiele myśli w głowie a tak mało powietrza w płucach. Czas na zabijanie złudzeń, moment na zrywanie piętna jakie wypala wiedza na temat końca egzystencji. Ponieważ im mniej się wie, tym łatwiej przecierpieć ten skrzętnie przez śmierć spisywany rachunek. Przychodzi ona już wcześniej, zanim zamkną się oczy, zanim zgaśnie nadzieja i dokonuje bilansu otwarcia swojego nowego panowania. U Dąbrowskiego z całej gmatwaniny wrażeń wysuwa się nieustanny proces burzenia i budowania. Jakby cokolwiek mogło jeszcze powstać na gruzach starego porządku, jakby upadek dogmatów mógł skruszyć nieodwołalne. Złożoność tego dzieła polega na niezapieraniu się rozumu w obliczu utraty nadziei. Stając oko w oko ze strachem, polski powieściopisarz wykorzystuje każdą metamorfozę doznań, aby zawsze i wybitnie podkreślić pełną świadomość końca. Chwała mu za to, że tak wspaniale potrafi odczytać brutalny wyrok życia.

Jestem zafascynowany, mam chęć na nieskończone wyławianie znamion świetności tej książki. Z trudem powstrzymuję się aby jej nie przeżywać bardziej energicznie, z większą dozą zadowolenia z dobrze dobranej lektury. Jednak nie czas po temu, nasz świat płonie w malignie choroby i nie pozostawia mi wyboru w wyodrębnianiu tematów w swym tragizmie bardziej atrakcyjnych. Pomimo tego muszę przyznać, że dociekania w kwestiach życia i śmierci są w obecnym czasie wyjątkowo aktualne. Co prawda Ignacy Dąbrowski aż po sam kres horyzontu potrafi utrzymywać ostateczność w bezpiecznej od swojego bohatera odległości. Nie daje jej dojść do słowa innymi uczuciami, niż tylko te dozwolone przez niego. To się nazywa prawdziwa sumienność w ukazaniu nędzy, terminowość w przetwarzaniu procesu odejścia w przeliczeniu na poszczególne dni pamiętnika.

"Śmierć" jest dysputą sam na sam, sporem zdrowej części człowieka z jego chorą przeciwnością. Strawionym na marzenia czasem ale też kuracją psychiki, której potrzebne jest głębokie rozliczenie. To książka, w której z każdym rozdziałem kiełkuje nowe nasienie. Lekceważenie, nadzieja, odwaga, bezradność a nawet bunt. Jeśli oczekujecie po niej pełnego wdzięku poetyckiego pożegnania, to srogo się zawiedziecie. Ignacy Dąbrowski osiągnął sukces. Zajrzał w duszę człowieka, któremu pisany jest kres a niesamowity ciężar towarzyszący temu doświadczeniu przerzucił na barki czytelnika. To od Was będzie zależeć, jak sobie poradzicie z prawem do poznania prawdy. Polski pisarz tylko nam wskazał "drzewo wiedzy", owoce z niego musimy już zerwać samodzielnie.

Otrzymałem refleksyjny wyciąg z życia. Troszkę kwaśny, lekko gorzki, ale na pewno nie słodki. Została po nim garstka popiołu, bo czego się można innego spodziewać po tak wielkim upływie czasu. W procesie rozkręcania maszynerii istnienia na drobne elementy, widziałem wyciekającą ciurkiem wiarę. Nie mam tutaj na myśli wiary w wyższe bóstwa oraz wynalezionego przez nie życia...

Przejmujące studium śmierci. Dobrze się z tym zderzyć.

Przejmujące studium śmierci. Dobrze się z tym zderzyć.

Psychologistyczna, naturalistyczna opowieść o poszukiwaniu sensu śmierci. Sporo w niej ciekawych refleksji, równie wiele jednak banałów, naiwności i megalomanii. Ciekawy obraz tendencji, które w pełnej okazałości w literaturze ujawnią się dopiero za kilkadziesiąt lat - myśli o głębokiej samotności człowieka wobec świata. Nie jest ona wyartykułowana szczególnie dobitnie, ale w "Śmierci" już słychać jej echo. Podskórnie tętnią w powieści również ważne tendencje czasu "fin de siècle" - moderna, dekadentyzm, pesymizm - w pewien sposób zabarwiając ją na młodopolską modłę. Utwór od rzemieślniczej strony jest na wysokim poziomie, Dąbrowski dokonuje świadomych zabiegów artystycznych i kreuje wiarygodną stylizację na dziennik. Koniec końców powieść bywa męcząca, jednak nie można jej odebrać tego, że tkwi w niej bardzo istotne ziarno prawdy.

Psychologistyczna, naturalistyczna opowieść o poszukiwaniu sensu śmierci. Sporo w niej ciekawych refleksji, równie wiele jednak banałów, naiwności i megalomanii. Ciekawy obraz tendencji, które w pełnej okazałości w literaturze ujawnią się dopiero za kilkadziesiąt lat - myśli o głębokiej samotności człowieka wobec świata. Nie jest ona wyartykułowana szczególnie dobitnie, ale...

Nie sięgnęłabym po Śmierć I. Dąbrowskiego, gdyby nie wymagały tego studia. Nie czyta się jej lekko, łatwo i przyjemnie - to dość wymagająca lektura, głównie ze względu na treść.
Przemyślenia młodego człowieka, który czeka na śmierć. Daje do myślenia..

Nie sięgnęłabym po Śmierć I. Dąbrowskiego, gdyby nie wymagały tego studia. Nie czyta się jej lekko, łatwo i przyjemnie - to dość wymagająca lektura, głównie ze względu na treść.
Przemyślenia młodego człowieka, który czeka na śmierć. Daje do myślenia..

Przeczytałam, bo musiałam, ale nie radzę robić tego, jeśli nie ma takiej potrzeby. Serio, nie wiem, po co ludzie piszą takie gorzkie żale...

Książka jest naprawdę męcząca i czasem bardzo naiwna. Dla przykładu: bohater coraz gorzej się czuje, jego przyjaciel ściska go więcej niż zwykle, okazuje mu o wiele więcej czułości, życzliwości i uwagi, czasami wybucha płaczem, siostra zalewa się łzami, wszyscy są zdołowani i pod żadnym pozorem nie chcą mu powiedzieć, o co chodzi, a bohater nie jest w stanie wpaść na to, że chodzi o jego zdrowie. No nie domyśli się... Porażka!

Po drugie, jak widzę pod koniec jednego z wpisów (powieść to fragment pamiętnika) tekst "ale po co ja to właściwie piszę?" to mam ochotę odłożyć książkę... No bo jeśli narrator pisze z nudów, to moim zdaniem, nie szanuje mojego czasu.

Podsumowując - książka może być ciekawa tylko jako przykład młodopolskiego podejścia do życia i wyraz nastrojów panujących w epoce... Ale sądzę, że są ciekawsze pozycje, które o tym traktują.

Zdecydowanie nie polecam.

Przeczytałam, bo musiałam, ale nie radzę robić tego, jeśli nie ma takiej potrzeby. Serio, nie wiem, po co ludzie piszą takie gorzkie żale...

Książka jest naprawdę męcząca i czasem bardzo naiwna. Dla przykładu: bohater coraz gorzej się czuje, jego przyjaciel ściska go więcej niż zwykle, okazuje mu o wiele więcej czułości, życzliwości i uwagi, czasami wybucha płaczem,...

Naturalistyczny wyciskacz łez. Książka jest relacją z życia umierającego na suchoty studenta.
Warto przeczytać.

Naturalistyczny wyciskacz łez. Książka jest relacją z życia umierającego na suchoty studenta.
Warto przeczytać.

Głębokie przemyślenia młodego człowieka w obliczu śmierci. Książka jest poruszająca i daje do myślenia. Chwilami trochę ciężko się czyta jednak bardzo polecam!

Głębokie przemyślenia młodego człowieka w obliczu śmierci. Książka jest poruszająca i daje do myślenia. Chwilami trochę ciężko się czyta jednak bardzo polecam!

Czekałam, kiedy On w końcu umrze.

Czekałam, kiedy On w końcu umrze.

Kocham Młodą Polskę. :D Przejmujące przemyślenia śmiertelnie chorego człowieka...

Kocham Młodą Polskę. :D Przejmujące przemyślenia śmiertelnie chorego człowieka...

Takie książki powinny być lekturą obowiązkową...

Takie książki powinny być lekturą obowiązkową...