Jak w tej piosence Mieczysława Fogga: Tak mi wstyd, strasznie wstyd - lecz zakochalem się (...) Który raz? Setny raz!
Uwielbiam szczerze i z całego serca Mercedes Thompson. Przez to, że znowu wpadła w niebotyczne kłopoty i tym razem dostała chyba największe bęcki - nie mogłam się oderwać. Musiałam potowarzyszyć jej od pierwszej do ostatniej strony.
Tym razem nasza znajoma kojocica dostaje telefon od innego przyjaciela (czemu oni zawsze dzwonią? Nie mogą wpaść w odwiedziny?) - nieczłowieka o imieniu Siebold Adelbertsmiter; jej mentora i przyjaciela. Okazuje się, że w rezerwacie dla nieludzi giną pradawne istoty, a czuły nosek Mercy ma pomóc w rozwiązaniu sprawy. Potem to, co wydaje się tylko niewielkim powodem do niepokoju, prowadzi do tragicznych wydarzeń: podejrzewany o morderstwa ginie, Zee trafia do więzienia i odmawia przyjęcia pomocy. Panna Thompson musi zdradzić sekrety Prastarego, żeby móc go ocalić.
Są też pozytywne chwile - Kyle i Warren są znowu razem, a skomplikowane relacje pomiędzy Samuelem, główną bohaterką i Adamem w końcu znajdują swoje wyjaśnienie. I, ku mojej satysfakcji - to ulubiony Alfa staje się towarzyszem. Choć musi troszkę powalczyć.
Końcówka nieco się komplikuje, bowiem prawdziwy morderca próbuje zgwałcić Mercy. Co prawda przypłaca to życiem, ale zadane przez niego rany nie zagoją się tak łatwo. Przynajmniej te psychiczne. Bardzo pozytywnie zaskoczył mnie Ben. Autorka kreowała go na pozornie ZŁEGO, ale z dobrą duszą. Dopiero tutaj daje możliwość ujrzenia jego prawdziwego charakteru.
Pocałunek żelaza czytało mi się chyba najszybciej, spośród wszystkich części cyklu. Udał się Patricii Briggs jak złoto. Był pełen akcji, napięcia, emocji, które buzowały niemal na każdej kartce. Chociaż czasem drażniła mnie główna bohaterka i nie raz zastanawiałam się, jakim cudem jeszcze jej nikt nie rozszarpał za złośliwość, to jednak często cała sytuacja przybierała żartobliwy obrót i nie było się o co gniewać. Ale karma istnieje - o ile Mercy dokucza Adamowi, o tyle na drodze kojocicy pojawia się złośliwy (albo i kochany) kostur. Nic tylko ubić o niego najmniejszy paluszek...
Tak więc, polecam i szukam tomu 6 :)

Opinia dostępna również na blogu: https://libracja.wordpress.com/2015/01/25/pocalunek-zelaza-briggs-czyli-kolejne-spotkanie-z-mercy-thompson/

Jak w tej piosence Mieczysława Fogga: Tak mi wstyd, strasznie wstyd - lecz zakochalem się (...) Który raz? Setny raz!
Uwielbiam szczerze i z całego serca Mercedes Thompson. Przez to, że znowu wpadła w niebotyczne kłopoty i tym razem dostała chyba największe bęcki - nie mogłam się oderwać. Musiałam potowarzyszyć jej od pierwszej do ostatniej strony.
Tym razem nasza znajoma...