Czarna bandera - Jacek Komuda. Autor poszedł za ciosem i wykorzystał przygotowanie merytoryczne do Galeonów. Zasadniczą zaletą tego zbioru jest klimat. Czujemy, że autor wie o czym pisze, świat jest przedstawiony doskonale. Niestety to chyba jedyna zaleta. Fabularnie opowiadania są raczej nieskomplikowane, proste rzecz by można. W zasadzie po kilku stronach zazwyczaj wiemy jak fabuła się potoczy. Strzelba spokojnie wisząca na ścianie na początku na bank musi wystrzelić na końcu. Puenty nie zaskakują, można by powiedzieć raczej że ich wcale nie ma. W tym sensie zbiór jest dość równy. Osobiście najbardziej podobał mi się Oprawca, rzecz najbardziej odbiegająca od schematu. Najmniej zaś Ark Raleigh, opowiadanie z logiką trochę 'na siłę' i podobnie ciągniętą fabułą, której w zasadzie... brak.
Nie ustrzegł się też Jacek kilku błędów logicznych. Dla przykładu podam jeden. W pierwszym opowiadaniu pojawia się sześćset cetnarów (czyli trzydzieści ton) towarów, które bohater ma gdzieś tam dostarczyć. Po czym pada informacja, że zabrał 'parę ton'. Niby drobiazg ale jednak.

Czarna bandera - Jacek Komuda. Autor poszedł za ciosem i wykorzystał przygotowanie merytoryczne do Galeonów. Zasadniczą zaletą tego zbioru jest klimat. Czujemy, że autor wie o czym pisze, świat jest przedstawiony doskonale. Niestety to chyba jedyna zaleta. Fabularnie opowiadania są raczej nieskomplikowane, proste rzecz by można. W zasadzie po kilku stronach zazwyczaj wiemy...