Niewinny tytuł „Dobranocek dla Cassiusa” nie oddaje zupełnie treści i klimatu tego zbioru. Bo choć spod pióra Hrabala wyszło wiele ciepłych, malowniczych i pełnych dziecięcego zachwytu nad światem historii, ta do nich z pewnością nie należy. Może tylko momentami, może tylko od czasu do czasu pobrzmiewa echem dawnego oczarowania, oczarowania aż do bólu, ale teraz został już tylko ból, a oczarowanie zmieniło się w rozczarowanie.

Hrabal z „Dobranocek” jest zmęczony. Z jego tekstu przebija gorycz, widać już, że nie stara się o zachowanie jakichkolwiek pozorów, że już mu nie zależy. Jego uderzająca szczerość to szczerość człowieka u kresu swoich dni i u kresu swoich sił. W tym pamiętniczku, który przyjmuje formę opowieści szeptanych wieczorem do uszka Cassiusa, ulubionego kota, pisarz rozgrzebuje anatomiczne i fizjologiczne szczególiki i bez skrępowania opowiada o tym smutnym fizycznym aspekcie starości, gdy sfatygowana maszyneria ciała zaczyna odmawiać posłuszeństwa.

To zapis zmagań ze samym sobą. Książka szczera, bezpośrednia, prawdziwa, w której wciąż ścierają się dwie siły – ciągnąca w dół beznadzieja i zniedołężnienie oraz utrzymująca na powierzchni miłość do świata. Na pewno nie polecam na początek przygody z twórczością Hrabala, ale polecam tym, którzy znają go już od strony najsłynniejszych dzieł. Czas zajrzeć za kulisy.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2014/02/niemoc-ciaa-i-ducha-dobranocki-dla.html]

Niewinny tytuł „Dobranocek dla Cassiusa” nie oddaje zupełnie treści i klimatu tego zbioru. Bo choć spod pióra Hrabala wyszło wiele ciepłych, malowniczych i pełnych dziecięcego zachwytu nad światem historii, ta do nich z pewnością nie należy. Może tylko momentami, może tylko od czasu do czasu pobrzmiewa echem dawnego oczarowania, oczarowania aż do bólu, ale teraz został już...